Δεν θα κουραστώ να σας μιλώ για την κρητική διατροφή, για τις διατροφικές συνήθειες που είχαν οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας, για το πώς καλλιεργούσαν χωράφια και κήπους για να παράγουν υγιεινά τρόφιμα, πώς φρόντιζαν τις κότες και τα κουνέλια στο κοτέτσι τους, πώς μεγάλωναν τον χοίρο για να τον σφάξουν τα Χριστούγεννα, πώς άρμεγαν τα κατσίκια τους για να έχουν φρέσκο γάλα στο σπίτι τους, πώς βγαίνανε με το καλάθι τους για να μαζέψουν χόρτα, σαλιγκάρια και μανιτάρια, πώς άναβαν τον φούρνο για τα ζυμωτά και για να ψήσουν τις γιορτές γλυκά και φαγητά, πώς φτιάχνανε τις μυζήθρες και το τραχανά και χίλια άλλα πράγματα, τι να πρωτοθυμηθώ;

Όλα αυτά μοιάζουν με κινηματογραφική ταινία μιας παλιάς εποχής που πολλοί θέλανε να είναι πρωταγωνιστές. Να φτιάξουμε, λέει, ένα στούντιο και εκεί να μπορούμε να ζήσουμε έστω και για λίγο εκείνες τις παλιές μαυρόασπρες εικόνες από το παρελθόν, που όλοι είχαν τη χαρά να γευτούν σπιτικά φαγητά με υλικά από το χωριό σ’ έναν νοικοκυρεμένο χώρο χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και ψυγεία, χωρίς τηλεόραση, με παραστιά και τζάκι, με το φαγητό να ψήνεται στα ξύλα, μ’ έναν αναμμένο ξυλόφουρνο και πιο πέρα βαρέλια με κρασί. Τι ευτυχία, Θεέ μου, λέω!

Και να που η επιθυμία μου έγινε πράξη. Όμως το σκηνικό δεν ήταν φανταστικό αλλά αληθινό! Βρέθηκα στο χωριό Κυπαρίσσι, εδώ στο Ηράκλειο, στην παραδοσιακή ταβέρνα του Γιάννη Σωμαράκη. Μια βιβλική φιγούρα, που μοιάζει με παπά με το λευκό μούσι του. «Παπά», εξάλλου, τον φωνάζουν οι φίλοι του!

Σ’ έναν χώρο με ελάχιστο φως, όπως την εποχή με τους λύχνους, τα φαναράκια και τις λάμπες, είχα την τύχη να γευτώ σπιτικό φαγητό με υλικά από ντόπιους παραγωγούς. Γευτήκαμε κρασί δικής του παραγωγής, από ξυλοβάρελα, που το καθένα έφερε το όνομα των παιδιών του. Πιάτα σπιτικά, οφτό, ομελέτα με χόρτα, τυριά, πατάτες χοντροκομμένες ψημένες στην παραστιά, παξιμάδι από γυναίκες του χωριού και μια σαλάτα με μαρούλι, λάχανο, κουνουπίδι και φύλλα από μαντιλίδες. Άκου μαντιλίδες! Είναι σα ν’ ακούω κάποια φίλη μου να θέλει να με πειράξει. Να σας πω την αλήθεια, τρελάθηκα από τη νοστιμιά της.

Η μαντιλίδα δεν είναι άλλο από την λευκή ή κίτρινη μαργαρίτα που το επιστημονικό της όνομα είναι ανθεμίδα και γεμίζει τους αγρούς την άνοιξη. Όταν είμαστε μικρά παιδιά «μαδούσαμε» τις μαργαρίτες για να δούμε «αν μας αγαπά». Όμως τώρα το χειμώνα με τις πρώτες βροχές όταν φυτρώνουν τα φυλλαράκια της είναι πιο φρέσκα και τρυφερά κατάλληλα να φαγωθούν ωμά.

Με την πρώτη ευκαιρία, λοιπόν, έφτιαξα μια σπιτική σαλάτα με μαντιλίδες, μιας και αυτή την περίοδο είναι γεμάτα τα χωράφια και είναι πολύ εύκολο να τις βρεις. Σας καλώ να την απολαύσουμε μαζί. Κι αν βγείτε στην εξοχή αυτό τον καιρό μαζεύτε μερικά κλαδάκια για να κάνετε πιο πλούσια και ξεχωριστή τη σαλάτα της γιορτής.

Δείτε τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News