Η Οντρεϊ Χέπμπορν στα γυρίσματα της «Σαμπρίνας» στη Νέα Υόρκη, το 1954. Σύμφωνα με τον Ντένις Στοκ, «το πιο διασκεδαστικό με το να φωτογραφίζεις είναι ο ενθουσιασμός που αποκαλύπτεται μέσω της οπτικής ενός φακού»

«Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1980. Δείχνει το πόδι του γιγαντιαίου αγάλματος του Βούδα του Λεσάν, το οποίο χτίστηκε μεταξύ 713 και 803 μ.Χ. Στα 71 μέτρα, είναι ο ψηλότερος βούδας του κόσμου. Από το 1996 έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Σήμερα απαγορεύεται να κάθεσαι στα πόδια του Βούδα ... »

Παρίσι, Γαλλία, 1989. «Γιατί αυτός ο μυστηριώδης άλτης πηδάει;… Γιατί του το ζήτησα»

Οδησσός, Ουκρανία, 2012. «Ενα μικρό κορίτσι κάθεται μόνο του σε ένα απέραντο ξενοδοχείο. Κοιτάζει αυτό που βρίσκεται εκτός κάδρου: τη μητέρα του πίσω από το μπαρ, και τον κόσμο όλο»

Μία μέρα πριν το δημοψήφισμα της Τουρκίας, στη πόλη Γκαζιαντέπ το 2017. «Πρόσωπα που κρύβουν τα πάντα ορατά περισσότερο από ποτέ»

«Ακούμπησε το κεφάλι σου πάνω μου», 2019. «Μία εικόνα από Λος Αντζελες, λουσμένο σε μια λαμπερή κίτρινη, σχεδόν κόκκινη, ομίχλη. Μια φιγούρα στηρίζει το κεφάλι πάνω σε μια άλλη. Η στιγμή φαίνεται τρυφερή, αλλά δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα. Περιφράξεις, σκούρα παρμπρίζ και κρυμμένα πρόσωπα -όλα όσα εμφανίζονται συχνά σε ένα αστικό τοπίο και φαίνονται εδώ ως έντονες σιλουέτες. Η σκηνή διαδραματίζεται στα ανοιχτά, αλλά το νόημα της είναι κρυμμένο»

Η Μαρλένε Ντίτριχ στο στούντιο ηχογράφησης της Columbia Records στη Νέα Υόρκη, το 1952. «Εργαζόταν σκληρά και επιμελώς όπως ένας σκαφέας χαντακιών, από τα μεσάνυχτα που έφτανε μέχρι τις 6 το πρωί. Την ακολούθησα από την πρόβα στην ηχογράφηση στo playback και ξανά από την αρχή καθώς δούλευε, και τίποτα δεν αμφισβητούνταν ή ήταν εκτός ορίων», γράφει στις σημειώσεις της η Ιβ Αρνολντ. Η κορυφαία φωτογράφος ήταν από τις πρώτες που «έβγαλε» τους αστέρες της εποχής έξω από τα στούντιο και τους φωτογράφιζε σε προσωπικές στιγμές.

Νέα Υόρκη, 2015. Ημουν σε μια φωτογράφιση μόδας για το περιοδικό New York Times και είχαμε σχεδόν τελειώσει. Το μοντέλο ήταν πολύ ψηλό (1,88 αν δεν κάνω λάθος). Περπατούσαμε στην 5η Λεωφόρο και είδα αυτή τη μικρή κυρία να περπατάει στην ίδια κατεύθυνση με εμάς. Τράβηξα τη φωτογραφία όταν ήρθε παράλληλα με το μοντέλο και γύρισε και την κοίταξε σαν να ήταν γίγαντας»

Εργαζόμενοι που πηγαίνουν στη δουλειά τους στο σταθμό Τσερτσγκέιτ του Μουμπάι, Ινδία, 1995. Ο φωτογράφος είχε ακούσει για τον κόσμο που πλημμυρίζει τις πλατφόρμες όταν φτάνει το τρένο και έτσι αποφασίσε να επισκεφτεί τον σταθμό Τσερτσγκέιτ στην πιο πολυσύχναστη ώρα, στις 8 το πρωί. «Στάθηκα εκεί με δέος και έκπληξη, με μία απίστευτη έντονη αίσθηση του κατακλυσμού από κόσμο. Χρειάστηκε λιγότερο από ένα λεπτό για να εξαφανιστούν χιλιάδες επιβάτες. Η πλατφόρμα ήταν άδεια και πάλι μέχρι 3 ή 4 λεπτά αργότερα, όπου έφτασαν περισσότερες αμαξοστοιχίες για να φέρουν μια ακόμη λαοθάλασσα. Περισσότερο από το πλήθος, ήθελα να αιχαμαλωτίσω τα τόσα πολλά ανθρώπινα σώματα που χάνονται το ένα μέσα στο άλλο και εξαφανίζονται σε μια τρελή βιασύνη για να φτάσουν στις δουλειές τους. Εστησα τη μηχανή μου ψηλά με χρόνο έκθεσης 1.8 δευτερόλεπτα και κατέγραψα την πλημμύρα. Εκείνοι όμως που καθόντουσαν και διάβαζαν εφημερίδα ή περίμενα κάποιον έμειναν ακίνητοι. Αυτήν την έκφραση τη συναντάς οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας στις περισσότερες μητροπολιτικές πόλεις της Ινδίας»