Το «γαλλικό καν καν», ο χορός με τα τινάγματα των ποδιών ψηλά που εφευρέθηκε τον 19ο αιώνα από μια διάσημη παριζιάνα πόρνη, τη Σελέστ Μογκαντόρ, ήταν για πολύ καιρό αντιπαθής στις Αρχές της χώρας εξαιτίας των φεμινιστικών προεκτάσεών του.

Τώρα, όμως, πρόκειται να αναγνωριστεί επισήμως και να ανακηρυχθεί μέρος της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Γαλλίας στο πλαίσιο ενός σχεδίου που θα προσφέρει μια πρόσθετη ώθηση στα ακμάζοντα καμπαρέ της χώρας, γράφει στους Times ο Ανταμ Σέιτζ, ανταποκριτής της βρετανικής εφημερίδας στο Παρίσι.

Το καν καν θα ενταχθεί στον κατάλογο της UNESCO μαζί με την κωδωνοκρουσία (το χτύπημα της καμπάνας με το χέρι), το παίξιμο του ακορντεόν, το φύσημα του κέρατου (κόρνα) και άλλες παρόμοιες παραδοσιακές πρακτικές στον τομέα των γαλλικών παραστατικών τεχνών.

Η ανακοίνωση της αναγνώρισής του αντιπροσωπεύει ένα είδος ανατροπής για έναν χορό που κάποτε αποδοκιμαζόταν από την επίσημη εξουσία. Μετά την επινόησή του από τη Μογκαντόρ, μια ταπεινή εργαζόμενη σε οίκο ανοχής, που έγινε διάσημη εταίρα και ερμηνεύτρια στα μέσα του 19ου αιώνα στο Παρίσι, ο χορός μεταφέρθηκε μέσω της Μάγχης στην Αγγλία από τον Τσαρλς Μόρτον, έναν ιμπρεσάριο από το Χάκνεϊ, γράφει ο Σέιτζ στους Times.

Λέγεται ότι ο Μόρτον επινόησε την ονομασία «γαλλικό καν καν» και ότι το σκηνοθέτησε βάζοντάς του τη μουσική της οποίας έγινε συνώνυμο, το «Infernal Galop», από την κωμική όπερα του Ζακ Οφενμπαχ «Ορφέας στον Αδη». Αλλά οι βρετανικές αρχές σταμάτησαν τις προσπάθειες του Μόρτον να ανεβάσει το σόου στην Οξφόρδη, κρίνοντάς το ακατάλληλο.

Το καν καν τα πήγε ελάχιστα καλύτερα όταν ανέβηκε στο καμπαρέ «Le Moulin Rouge», με τους παριζιάνους αξιωματούχους να ανησυχούν ότι θα μπορούσε να εκληφθεί ως πρόκληση στην πατριαρχική κοινωνία.

«Τον 19ο αιώνα, το “Moulin Rouge” ήταν το καμπαρέ που το έκλεινε πιο συχνά η νομαρχία εξαιτίας του καν καν, ενός πολεμικού χορού στον οποίο οι γυναίκες κουρασμένες από τις  επιθέσεις των αντρών, τίναζαν ψηλά τα πόδια τους (σαν να προσπαθούσαν να τους χτυπήσουν) και πετούσαν τα παπούτσια τους πριν κάνουν σπαγκάτο, αποκαλύπτοντας το εσώρουχό τους», είπε ο Μάρτιν Νταστ, τραγουδιστής-τραγουδοποιός και τελετάρχης στο «Cabaret de Poussière» στο Παρίσι.

Ο Νταστ χαιρέτισε το σχέδιο της γαλλίδας υπουργού Πολιτισμού Ρασιντά Ντατί να προσφέρει δημόσια υποστήριξη στα καμπαρέ, τα οποία περιέγραψε ως «σπίτια αγάπης και ανεκτικότητας, όπου όλοι μπορούν να επιβιώσουν, από γυναίκες με γένια μέχρι ευαίσθητα αγόρια».

Η Γαλλία αριθμεί περίπου 200 καμπαρέ, τα οποία ορίζονται επίσημα ως χώροι που προσφέρουν φαγητό και ποτό «πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το σόου», και θεωρούνται οικονομική επιτυχία, καθώς πέρυσι είχαν έσοδα της τάξεως των 225 εκατ. ευρώ και προσέλκυσαν 2,7 εκατ. ανθρώπους.

Η υπουργός θέλει να τα βοηθήσει να αναπτυχθούν περαιτέρω, παρουσιάζοντας ένα πακέτο κρατικής χρηματοδότησης ύψους 475.000 ευρώ για τον κλάδο των καμπαρέ, ενώ υποσχέθηκε επίσης να υποστηρίξει το αίτημά τους να τους δοθούν οι ίδιες φορολογικές ελαφρύνσεις με τα θέατρα.

Η Ντατί δεσμεύτηκε, επιπλέον, να ενθαρρύνει τους νέους Γάλλους που αναζητούν εργασία να απευθυνθούν και στα καμπαρέ, τα οποία παρέχουν ένα ευρύ φάσμα ευκαιριών απασχόλησης, από τον χορό, μέχρι την κατασκευή κοστουμιών. Το «Moulin Rouge», για παράδειγμα, έχει τη δική του επιχείρηση κατασκευής διακοσμητικών φτερών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News