Μα με τίποτα να μην θέλουν οι Βρετανοί να παραδώσουν τη σκυτάλη στους Βραζιλιάνους;  Σ’ αυτό το συμπέρασμα κατέληξα. Εκεί που έλεγες εξουθενωμένος , δε μπορεί, τώρα θα σβήσει  η ολυμπιακή  φλόγα στο στάδιο του Λονδίνου , τι άλλο πια απομένει,  ο σκηνοθέτης Κίμ Γκάβιν έβγαζε κι άλλο άσσο από το μανίκι.

Τι κι αν οι  λόγοι είχαν τελειώσει; Παρεμπιπτόντως ο Ζακ Ρογκ μάλλον γλύτωσε αυτή τη φορά το κράξιμο από τους ελληναράδες, αφού φρόντισε να μας μνημονεύσει, και ο Μπόρις Τζόνσον συμπεριφέρθηκε κοσμίως, παρά τις απειλές του. Τι κι αν είχαμε πάρει μια μικρή, πικρή γεύση από το κιτς που μας περιμένει στο Ρίο; Η τελετή  λήξης των Ολυμπιακών του Λονδίνου είχε τον ασταμάτητο. 

Να σου ένας φοίνικας (όχι της χούντας) να ξεπηδάει από το βωμό. Να και μια μπαλαρίνα που  παρίστανε τη φωτιά και κάτι κλασικές  χορογραφίες, που μού θύμισαν την εποχή του Μπρέζνιεφ. Να και οι Take That σε ένα τραγουδάκι. Νάτοι και οι Who . Μα κρατάς, χρυσέ μου, τον Ντάλτρεϊ και τον Τάουνσεντ για το τέλος μιας τόσο μπιτάτης  βραδιάς,  από την οποία παρέλασαν, ζώντες και τεθνεώτες, όλοι οι αστέρες της βρετανικής μουσικής σκηνής , ακόμα και η Βικτόρια Μπέκαμ, της οποίας, επίσης παρεμπιπτόντως, κανένας κάμεραμαν δεν ετόλμησε να της κάνει κοντινό πλάνο; Και  20 χρονών να είσαι, και μια φούχτα ecstasy να έχεις πάρει, πού λέει ο λόγος, σούρνεσαι . Θέλεις επειγόντως ασπιρίνη.  Ονειρεύεσαι το κοντινό μετρό ή το πολύ πιο κοντινό, στην δική  μου περίπτωση, κρεβάτι σου.

Αλλά , πάλι, σκέφτομαι ότι αυτή η χθεσινοβραδινή βρετανική μανία ίσως και να εξηγεί τους  υπέροχους  Ολυμπιακούς  Αγώνες , που οργάνωσαν -για να μην φτάσω μέχρι την αποικιοκρατία, που ο Ντάνι Μπόϊλ τεχνηέντως παρέλειψε στην τελετή έναρξης. Διότι κι άλλοι έχουν οργανώσει πάρτι λήξης ολυμπιάδας αλλά δεν έκαναν κι έτσι. Ακόμα κι αν έχεις (ή νομίζεις ότι έχεις)  το κοπιράιτ  των συναυλιών, δεν υποχρεώνεις  εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη σε ένα ομαδικό ξεσάλωμα, δεν πάει να έχεις στη διάθεσή σου από την ‘Ανι Λένοξ, τους Πινκ Φλόϊντ, τους Κουϊν και τον Τζόν Λένον μέχρι  τον Τζόρτζ Μάϊκλ , τον Ράσελ Μπράντ και τον Λίαμ Γκάλαχερ.  Με σάρκα και οστά ή έστω σε φιλμάκια και .. κατασκευές. Πάλι παρεμπιπτόντως, ποιός είχε τη φαεινή έμπνευση να σχηματισθεί, σαν πάζλ, αυτή η ανατριχιαστική μάσκα του Λένον, ενώ ακουγόταν το Imagine;  

Την είδατε την λονδρέζικη τελετή, να μην την περιγράψω, ούτε να τη συγκρίνω (το έχω ορκιστεί), με τη δική μας με τα ντάτσουν, τα καρπούζια και τον Σάκη, που πολύ μού άρεσε. Και να σταματήσω και επιτέλους τη γκρίνια, ή οποία ήδη μού στοίχισε μια μεταμεσονύχτια συμπλοκή με τη νεαρή ανιψιά μου, που ήταν ενθουσιασμένη. Μπορεί και να φταίει και η ηλικία μου, αν και είμαι μάλλον νεώτερη από τον Μπράϊαν Μέϊ των Κουϊν, τον Έρικ Ιντλ των Μόντι Πάϊθον, την Άνι Λένοξ, τον Ντέϊβιντ Μπάουϊ, τον Νικ Μέϊσον των Πινκ Φλόϊντ. Και νά'τη αμέσως η άλλη πλευρά του φεγγαριού.

Με το που έγραψα  τα ονόματά τους μούρθε να σβήσω όλες τις παραγράφους, που έχω ήδη γράψει και να αρχίσω το κομμάτι από την αρχή. Αγαπησιάρικο, εκθειαστικό, συγκινητικό αυτή τη φορά. Να παραδεχθώ πώς όταν ο νεαρούλης Εντ Σίναν τραγουδούσε το «Wish you were here» και τι δεν θά' δινα να είμαι μέσα στο στάδιο. Να δώ από κοντά τη Λένοξ, που είναι υπέροχη (και φεμινίστρια), να κλάψω για τον Λένον και τον Μέρκιουρι, να χαρώ που ο Τζόρτζ Μάϊκλ είναι καλά στην υγεία του. Να σιγοτραγουδήσω το «Always look on the bright side of life” και να το πιστεύω. Να κουνηθώ, να χορέψω, να ξεσαλώσω (το κατά δύναμη). Να ακούσω, επιτέλους, τον εθνικό μας ύμνο (αμέσως μετά το «We will rock you” των Queen, αν έχεις τον θεό σου!) και να δώ την σημαία μας να υψώνεται.

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Υπάρχουν αρμοδιότεροι από μένα. Απλώς όταν άκουσα τον Σεμπάστιαν Κόου να λέει ότι οι ολυμπιακοί αγώνες θα είναι πηγή έμπνευσης για μια ολόκληρη γενιά  με έπιασε το παράπονο.  
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News