«Πόσες γυναίκες πήρα αγκαλιά μετά από την παράσταση, δεν φαντάζεσαι». Και μόνη αυτή η φράση της Ελπίδας Σταθάτου, τα λέει όλα. Για κείνην κυρίως. Για τα πως και τα γιατί της. Για ποιον λόγο, εν τέλει, το κάνει αυτό. Και αυτό λέγεται «Stegosaurus» ή Στεγόσαυρος.

Θα απορείτε τώρα, τι σημαίνει αυτή η δεινοσαύρια ορολογία. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μια μικρή ιστορία: Ήταν ένα αγοράκι που έβλεπε τα κόκκαλα της θείας του να εξέχουν, λιπόσαρκα, στην πλάτη της. Και ρωτούσε. Και ρωτούσε. Μέχρι που του είπαν: η θεία είναι στεγόσαυρος, ένα παράξενο είδος δεινοσαύρου με τα κόκκαλα εμφανή και αιχμηρά στην πλάτη. Που να του εξηγούν, άλλωστε, από τόσον μικρό και δη με μιας τι σημαίνει εκείνο που έκανε τα κόκκαλα της θείας να εξέχουν. Τι είναι η νευρική ανορεξία. Η anorexia nervosa.

Και όμως κάποιοι, όπως η Ελπίδα Σταθάτου, έχει τη διάθεση να εξηγήσει, τουλάχιστον σε θεατρικό κοινό, τι εστί στεγόσαυρος. Την ουσία. Στο βάθος. Και το έπραξε, πάνω στο κείμενο – πραγματική ιστορία και περιπέτεια – της Έρσης Νιώτη. Μια περιπέτεια με την νευρική ανορεξία (ναι, είναι ασθένεια και δη σοβαρή και ενίοτε θανατηφόρος και όχι… ανέκδοτο ή σχολικό αστείο) και την κατάθλιψη (αυτό κι αν δεν είναι ανέκδοτο). Η Ελπίδα Σταθάτου, μόλις διάβασε το κείμενο, πήρε το αεροπλάνο, γύρισε στην Ελλάδα, συνάντησε τη συγγραφέα και της ζήτησε να το ανεβάσουν στο θέατρο. Βρήκε τον σκηνοθέτη, τον Τζο Χάφτον (υποψήφιο για Βραβείο Ολίβιε), έστησαν το δραματικό μονόλογο και έτσι η ηθοποιός και δεινή vlogger Ελπίδα, πέρασε από την ελπίδα για ένα ανέβασμα στην θεατρική πραγματικότητα. Και μάλιστα σε ένα από τα μεγαλύτερα, πιο σφριγηλά, πιο νεανικά θεατρικά φεστιβάλ του κόσμου. Το αυγουστιάτικο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, Fringe.

Και όχι μόνον μπήκε με τα μπούνια στη θεατρική πραγματικότητα και για κάμποση ώρα στο δράμα μιας κοπέλας με νευρική ανορεξία και κατάθλιψη, αλλά πήρε και εξαιρετικές κριτικές. Και μπόλικο χειροκρότημα. Και αγκαλιές. Από τις γυναίκες που λέγαμε. Που κάτι ήξεραν κι εκείνες με τη σειρά τους από νευρική ανορεξία και ανακάλυψαν ότι κάποιος, η Ελπίδα της ιστορίας μας συγκεκριμένα, είναι διατεθειμένος να μιλήσει, ηχηρά, για εκείνες.

Εδώ είμαστε, λοιπόν. Ή μάλλον λίγο παραπέρα. Στο επίσης έγκυρο, νεανικό Φεστιβάλ του Λονδίνου, Vault, που επέλεξε την Ελπίδα Σταθάτου και τον «Στεγόσαυρό» της στο πρόγραμμά του (από 28 Φεβρουαρίου έως 4 Μαρτίου στο Network Theatre). Όπως την επέλεξαν και πολλά κανάλια για να μιλήσει για το ίδιο το θέμα της παράστασης «Stegosaurus». Όπως το London Live. Κάπου εκεί την πετύχαμε, μέσα σε ένα κλασικό μαύρο λονδρέζικο Fairway ταξί, να επιστρέφει ύστερα από μια τηλεοπτική συνέντευξη. Και εκεί και τότε αρχίσαμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της ζωής και της τέχνης της.

Κεφαλλονίτισσα η Ελπίδα. Πιο πολύ δεν γίνεται. Και από πατέρα και από μητέρα. Από το Αργοστόλι. Καλλιτεχνική φύση; «Δεν ήμουν από τα παιδιά που λένε από μικρά πως θα γίνουν ηθοποιοί. Παρότι ήξερα ότι είχα μια καλλιτεχνική πλευρά». Η επαφή της με την τέχνη έγινε με χορό. Μην βιάζεστε. Όχι το κλασικό μπαλέτο για τα κοριτσάκια. Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Κι ύστερα λάτιν και άλλους.

Χορεύοντας έφτασε στην ψυχολογία. Που την σπούδασε σε ιδιωτική σχολή, αλλά δεν την ακολούθησε τελικά, μου λέει. Παρόλα αυτά το έψαξε πολύ. Ψυχολογικά. Για τον εαυτό της. «Μπήκα στη διαδικασία να ξεκινήσω την δική μου ψυχανάλυση. Και κάπως έτσι είδα μέσα μου και αποφάσισα να ξεκινήσω μαθήματα σε σχολή υποκριτικής». Κι έπειτα; «Έπειτα ήθελα να δω θέατρο και σε άλλες γλώσσες. Ήθελα να δω θέατρο στην πρωτεύουσα του θεάτρου, κατά τη γνώμη μου. Στο Λονδίνο. Πήρα λοιπόν μια βαλίτσα και βρέθηκα να συμμετέχω σε οντισιόν στο London School Of Film, Media and Performance, με μονόλογο της Σάρα Κέιν από την «Ψύχωση». Ήθελα να δοκιμαστώ με κάτι το οποίο θεώρησα ότι είναι πολύ κοντά σε εκείνο που ήθελα να κάνω μετά. Σέβομαι το κλασικό θέατρο, αλλά ήθελα κάτι πιο πολύ της εποχής μου».

Μονόλογος από αρχαία τραγωδία – δεν θυμήθηκε ποιος όσο μιλούσαμε – ήταν που, μέσω οντισιόν και πάλι, της εξασφάλισε σπουδές στο σωματικό θέατρο (Physical Theatre) για τη συνέχεια στην Bridge Theatre Company. «Το κυριότερο ήταν ότι μέσα από όλα αυτά ανακάλυψα ότι έχω μέσα μου μια δύναμη που δεν είχα φανταστεί. Μια δύναμη που έκανε να έρθω με μια βαλίτσα σε μια ξένη πόλη και να δω τον εαυτό μου να φοιτώ στο κέντρο του Λονδίνου», μου λέει.

Στο παλλόμενο, νεανικό Κάμντεν πρωτοπαίχτηκε ο «Στεγόσαυρός» της. Με ελάχιστο, μηδαμινό μπάτζετ. Σε δική της παραγωγή (διότι, ναι, όλο το έχει στήσει μόνη της). Και αυτό, πριν από το Εδιμβούργο, την «Αθήνα του Βορρά» και την επιστροφή στο Λονδίνο, τώρα. Κι αυτό με παράλληλη δράση ή μάλλον «σκάψιμο» στην ψυχανάλυση. «Θέλει θάρρος να μπορέσεις να καθήσεις σε μια καρέκλα και να γίνει ο θεραπευτής καθρέφτης του εαυτού σου». Είπαμε, έτσι βρέθηκε και στην υποκριτική. «Σκάβοντας» μέσα της. Διότι κατά τα άλλα συζητούσε κάτι μάργκετινγκ, κάτι παιδαγωγικές και, βέβαια, την ψυχολογία. «Μέχρι που ανακάλυψα εκείνο που μιλούσε πιο πολύ στην ψυχή μου. Και, ξέρεις, με έσωσε από πολλά αυτή η καλλιτεχνική φύση». Γελάει με νόημα, ύστερα από την σιβυλλική φράση της, που δεν μου διευκρινίζει.

Πάντως, η ψυχανάλυση είναι ίσως το πρώτο σημείο επαφής με τη θεατρική ηρωίδα της, κατά το έργο της Έρσης Νιώτη υπό τον τίτλο «Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου μέσα σ’ ένα άδειο κουτί πίτσας» (που παρουσιάστηκε έως τον Απρίλιο του 2017 στο Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία – ερμηνεία Στέλλας Κρούσκα) για την εμπειρία της με τις διατροφικές διαταραχές, βουλιμία και ανορεξία. Αλλά και με το αλκοόλ. «Όμως το έργο, στην ουσία του, αναφέρεται στη διαχείριση συναισθημάτων σε σχέση με την οικογένεια, την κοινωνία. Κυρίως με εκείνο το αμείλικτο: πως πρέπει να ταιριάξεις σε ένα πρότυπο. Είναι μια κραυγή γι’ αυτό που συμβαίνει στην εποχή μας. Για αυτό που επιβάλλεται ως πρότυπο, του τι πρέπει να είναι η γυναίκα. Όταν είσαι αδύνατη, λεπτή, όλα είναι καλά. Έχω νιώσει κι εγώ αυτήν την πίεση της εικόνας. Και σαν ηθοποιός και σαν έφηβη και σαν γυναίκα. Υπάρχει πολύ bulling για την εικόνα. Αυτή η ιστορία λοιπόν είναι πολύ μεγαλύτερη από μένα σκέφθηκα όταν διάβασα το έργο. Και είναι για ανθρώπους που νιώθουν ότι δεν ανήκουν πουθενά. Είμαι περήφανη που τους υπερασπίζομαι σε αυτή την παράσταση». Όσο περήφανη είναι να λέει ότι έχει φέρει στη Βρετανία ένα σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο. «Greek modern theater», όπως το συστήνει στο κοινό.

«Μέσα από τη θεατρική διαδικασία, το σημαντικότερο ήταν ότι γνώρισα γυναίκες που μου είπαν τις δικές τους ιστορίες», καταλήγει η Ελπίδα Σταθάτου. «Και τις πήρα αγκαλιά μετά την παράσταση. Στο Λονδίνο δε είχα πολλή υποστήριξη από την National Eating Desorder Clinic. Κατάλαβα από νωρίς ότι είναι πολύ σημαντικό, ακόμη και μέσα από μία παράσταση, να ενημερωθεί ο κόσμος για το ζήτημα των διατροφικών διαταραχών». Η μεγαλύτερη δυσκολία, μου λέει, όταν τελειώνει κάθε παράσταση είναι «που εγώ επιστρέφω πίσω στην ζωή και στην ζεστασιά μου και αυτά τα κορίτσια είναι ακόμη βουτηγμένα στα ίδια συναισθήματα, αυτού που βιώνουν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News