Ομολογουμένως, η παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας –και μάλιστα δια του Τύπου– στην πολιτική επικαιρότητα ήταν κάτι το πρωτοφανές.

Η ουσία των δηλώσεων του Κωνσταντίνου Τασούλα στο «Βήμα της Κυριακής» (16/11) ήταν ένας σχολιασμός των δημοσκοπικών δεδομένων, με μια προβολή στο μέλλον και το ενδεχόμενο μιας σοβαρής απειλής ακυβερνησίας.

«Η κυβέρνηση έχει υπέρ της τη σύγκριση των αποτελεσμάτων, ιδιαιτέρως στο πεδίο της οικονομίας, αλλά βαρύνεται από τη φθορά του χρόνου, ενώ η αντιπολίτευση αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει το αποτέλεσμα αυτής της φθοράς», αναφέρει ο ΠτΔ και στη συνέχεια επισημαίνει την έλλειψη συναινέσεων, που συνδέεται με το ενδεχόμενο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων. Προσθέτει δε και ότι δεν θα ήθελε η πολιτική ζωή της χώρας να αποκτήσει χαρακτηριστικά «γενικής συνέλευσης πολυκατοικίας».

Εντυπωσιακό ήταν μάλιστα ότι, σε συνέχεια του δημοσιεύματος, «κύκλοι» της Προεδρίας επανήλθαν με εμφατικές επιβεβαιώσεις των λεγομένων του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα, στη λογική ότι «δεν θα ήταν αρκετά υπεύθυνο να διστάσει να επισημάνει τον κίνδυνο της αστάθειας».

Οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης ήταν αναμενόμενες, αλλά και θεμιτές και δικαιολογημένες. Είδε και ερμήνευσε τις δηλώσεις του ΠτΔ (που είχαν μάλιστα αποδοθεί εντός εισαγωγικών), ως παρέμβαση υπέρ της κυβέρνησης, που εξυπηρετεί τη λογική του διλήμματος «Μητσοτάκης ή χάος».

Η κυβέρνηση προτίμησε τη σιωπή, όμως είναι γνωστό ότι το στενό περιβάλλον του Πρωθυπουργού ενοχλήθηκε (έστω και αν απέφυγε να το δείξει). Τα όσα είπε ο κ. Τασούλας εξελήφθησαν ως σχόλιο για την αδυναμία της να υπερβεί την πολιτική φθορά και να διεκδικήσει με αξιώσεις την αυτοδυναμία.

Τι κατάφερε συνεπώς ο ΠτΔ με αυτή την απρόσμενη δημοσιοποίηση των προσωπικών του πολιτικών εκτιμήσεων; Τίποτε απολύτως, πέραν του να κατηγορείται από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, για διαφορετικούς λόγους.

Υπάρχει όμως σε αυτά μία ουσία.

Και αυτή είναι ότι ο Πρόεδρος υπερέβη κάποια όρια, δημοσιοποιώντας τα πολιτικά του σχόλια.

Αν σταθεί κάποιος στο περιεχόμενο των δηλώσεών του κ. Τασούλα, εύλογα θα απορήσει.

Ο Πρόεδρος εμφανίζεται στο δημοσίευμα να αγωνιά για την ακυβερνησία. Του αποδίδεται μάλιστα και ότι κοιμάται με το Σύνταγμα στο προσκέφαλό του και μελετά επιμελώς το άρθρο 37 για τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, που μάλιστα απεύχεται να απαιτηθεί.

Εκ του ρόλου του ΠτΔ όλα αυτά περιττεύουν.

Ακόμη και αν ήθελε να βρεθεί στην πολιτική επικαιρότητα, ως εγγυητής του πολιτεύματος θα όφειλε να έχει περιοριστεί σε μια δήλωση (ή μια διαρροή), το πνεύμα της οποίας θα ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που εντοπίζεται στις δηλώσεις του στο «Βήμα». Οτι δηλαδή θα πράξει όσα απαιτεί και επιτρέπει το θεσμικό του καθήκον, ώστε να μην περιπέσει η χώρα σε συνθήκη ακυβερνησίας, πολιτικής κρίσης, αβεβαιότητας ή οτιδήποτε παρεμφερές.

Θα ήταν πολύ πιο «στρωτά» τα πράγματα έτσι.

Και ο Πρόεδρος θα προστατευόταν, και δεν θα βρισκόταν στο στόχαστρο όσων του συνιστούν να μελετά, αντί για το άρθρο 37, το άρθρο 50 του Συντάγματος περί «Τεκμηρίου Αρμοδιότητας», που ορίζει το εξής: «O Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει άλλες αρμοδιότητες παρά μόνο όσες του απονέμουν ρητά το Σύνταγμα και οι νόμοι που είναι σύμφωνοι μ’ αυτό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News