Δεν ξέρω αν θα ακουστεί ως προσβολή, αλλά υπάρχει κάτι σημαντικότερο απ' τις κομματικές εκδηλώσεις για την 3η του Σεπτέμβρη. Μια πολιτική πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ για να επιστραφούν στην κοινωνία τα λεφτά που εκλάπησαν από το κράτος τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν λέω γενικώς και αορίστως «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», αναφέρομαι συγκεκριμένα στα λεφτά και στις περιουσίες προφυλακισμένων ατόμων, που έχουν δεσμευθεί από τις δικαστικές αρχές. Μόνο η «αξία» της VIP πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού ανέρχεται, σύμφωνα με δικαστικούς κύκλους, σε 4 με 5 δισεκατομμύρια.

Στον ένα έχουν δεσμεύσει σπίτια, στον άλλο μετρητά – μιλάμε για εκατοντάδες εκατομμύρια, στον άλλο επιχειρήσεις. Δεν θα επαναλάβω τα ονόματα, είναι σε όλους γνωστά. Πολιτικοί, εκδότες, επιχειρηματίες, στελέχη δημοσίων υπηρεσιών, δημοτικοί «άρχοντες». Άλλος είναι μέσα για «πόθεν έσχες», άλλος για «ξέπλυμα», άλλος για κατάχρηση δημοσίου χρήματος, άλλος για απάτη, φοροδιαφυγή και λαθρεμπορία. «Δίπλα» τους, σε λιγότερο VIP συνθήκες, κρατούνται εκατοντάδες άλλοι, για οικονομικά εγκλήματα και αδικήματα διαφθοράς σε βάρος του Δημοσίου. Και όλοι περιμένουν τις δίκες τους. Βέβαια, για να είμαι ακριβής, κάποιοι περιμένουν τις δικές τους βολτάροντας στο Κολωνάκι αντί του Κορυδαλλού, αλλά δεν είναι του παρόντος να συζητήσουμε «γιατί αυτός είναι έξω και ο άλλος είναι μέσα». Τα στοιχεία πάντως είναι συντριπτικά για τους περισσότερους και μάλιστα κάποιοι από αυτούς έχουν αποδεχτεί τις πράξεις τους και συνεργάζονται, λιγότερο ή περισσότερο, με τις αρχές παρακαλώντας για επιείκεια. Τι γίνεται όμως με αυτά που έχουν «κλέψει»; Αυτό είναι το ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί το πολιτικό σύστημα.

Γιατί, εντάξει, κάποιοι δικαστές τόλμησαν και τους προφυλάκισαν και κάποιοι άλλοι θα τους ρίξουν 10 χρόνια ή ισόβια, τα λεφτά όμως θα γυρίσουν στα ταμεία του κράτους; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι όχι! Γιατί – και εδώ! – υπάρχει μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Για να πάρει το κράτος τα 200, ας πούμε, εκατομμύρια που έχει καταχραστεί κάποιος, θα πρέπει να υπάρξει αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Δηλαδή, να γίνει το πρώτο δικαστήριο (κανένα δεν έχει γίνει), να γίνει το δεύτερο δικαστήριο, να εξετασθεί και να απορριφθεί από τον Άρειο Πάγο η αίτηση αναιρέσεως που όλοι προφανώς θα κάνουν. Κατά μέσον όρο, δηλαδή, θα χρειαστούν γύρω στα δέκα χρόνια μέχρι να έχουμε τελεσίδικες και αμετάκλητες καταδίκες. Ποια θα είναι η αξία όμως ενός εγκαταλειμμένου σπιτιού έπειτα από μια δεκαετία; Ή μιας ερειπωμένης επιχείρησης; Για να μη ρωτήσω αν θα υπάρχει χώρα το 2025.

Καθημερινά τα κυβερνητικά σαΐνια ανακοινώνουν νέους φόρους ή νέες περικοπές και κανείς δεν νοιάζεται πώς θα επιστρέψουν στα ταμεία, γρήγορα και ακέραια, τα κλεμμένα. Ο Ρουπακιώτης μάλωνε με τον Μουρούτη για το αντιρατσιστικό και ο Αθανασίου μαλώνει με τους δικηγόρους για το αν θα ανοίξει ή θα ανοιγοκλείσει το δικηγορικό επάγγελμα (για να αναφέρω μόνο τους καθ' ύλην αρμόδιους υπουργούς). Και να πεις ότι δεν ξέρουν το πρόβλημα. Οι δικαστές, τους το έχουν θέσει. Κάποιοι γραπτώς με τις εισηγήσεις τους, κάποιοι άλλοι προφορικώς. «Κάτι πρέπει να γίνει για να μπουν στα ταμεία τα χρήματα από δεσμευμένους λογαριασμούς και παγωμένα περιουσιακά στοιχεία υποδίκων και καταδίκων»… Γι’ αυτό λέω ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ. Αντί να διοργανώνει συζητήσεις επί συζητήσεων για το ζιβάγκο του Ανδρέα, να πάρει την πρωτοβουλία να προτείνει άμεσα μια λύση σε αυτό που τώρα μας καίει.

Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και η Νέα Δημοκρατία – έχει και αυτοί τους δικούς της στις VIP πτέρυγες (Αθήνας και Θεσσαλονίκης) και όλα δείχνουν ότι θα αποκτήσει και άλλους. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και η Αριστερά. Γιατί καλός ο «πόλεμος στους ξένους τοκογλύφους που υφαρπάζουν την κρατική περιουσία» αλλά υπάρχει και η περιουσία των «δικών μας παιδιών». Για το ΠΑΣΟΚ όμως, επιμένω, η επιστροφή των κλεμμένων θα έπρεπε να ήταν θέμα τιμής – ειδικά αυτή την εποχή που το νευρικό μας σύστημα σμπαραλιάζεται ακούγοντας πόσες μίζες δόθηκαν για τα εξοπλιστικά. Ο Άκης – το έχω ξαναγράψει – δεν ήταν μόνος. Άλλωστε η Βουλή πρακτικά τον αθώωσε. Και τώρα δικάζεται μόνο για ξέπλυμα χρήματος. Οι στρατιωτικοί ή μη πολιτικοί συνεργοί του μπορούν να φάνε ισόβια, για τον «υπουργό Άκη» όμως τα περισσότερα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Δείτε το, λοιπόν, ως χρέος, σύντροφοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News