Η υποσχετική της εξουσίας εκδίδεται – συνήθως – με τις υπογραφές του κόσμου. Δεν ξέρω τι λένε οι δημοσκοπήσεις και τα ποσοστά αποδοχής για το πρόσωπο του Κωστή Χατζηδάκη, αν κρίνω όμως από την ενθάρρυνση – αγκαλιά που του ανοίγει ο απλός πολίτης, ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έχει να περιμένει πολλά από την 7η Ιουλίου. Το Protagon τον συνόδευσε κατά την επίσκεψή του σε ένα ιστορικό νοσοκομείο, το «Σισμανόγλειο – Αμαλία Φλέμινγκ», και βρέθηκε να μετράει πολιτικά χάδια στον υποψήφιο της Β’ Αθηνών, κι ας μη ψήφιζαν όλοι όσους συνάντησε στον βόρειο τομέα, όπου κατέρχεται.

Στο πέρασμα του από το πάλαι ποτέ «Φυματιολογικό Ινστιτούτο Ιωάννου Α. Σισμάνογλου και του Οίκου Αυτού» (καθότι το 1936, ο θεμέλιος λίθος από τον Κωνσταντίνο Σισμάνογλου), ο Χατζηδάκης συγκέντρωσε πληροφορίες για την επόμενη μέρα, αιτήματα, κοπλιμέντα (αυτή η τηλεόραση τους αδικεί εμφανισιακά τους πολιτικούς) και προσδοκίες – «δεν πιστεύω να μας ξεχάσετε όταν βγείτε…».

Στο tour από το Τμήμα των Ραντεβού ως τη Διεκπεραίωση Ασθενών, από το Βιοχημικό (εδώ υπουργέ μου, ανιχνεύεται η τροπονίνη) ως το Μικροβιολογικό, κι από τους θαλάμους ασθενών ως το χειρουργείο (ούτε απ΄ έξω δεν θέλει να περνάει, αλλά η τέχνη της Πολιτικής θέλει θυσίες), τον συνόδευσε ο διευθυντής της Θωρακοχειρουργικής Κλινικής και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ., Αχιλλέας Λιούλιας, ο οποίος του σύστησε -ομολογουμένως με μπρίο- όλο, χωρίς υπερβολή, το προσωπικό του νοσοκομείου · λευκές και πράσινες μπλούζες, ήταν και μερικές κόκκινες – «α λα ΣΥΡΙΖΑ», είπαν μια «καλημέρα» στον υποψήφιο.

Στο κύμα ανθρώπων που βρέθηκε να δίνει το χέρι του, συνάντησε και τον πεθερό του Άδωνι, που βρέθηκε κάπου εκεί για εξετάσεις, μια γιατρό – ξαδέλφη του Μιχαλολιάκου, μια νοσοκόμα – κοντινή του παπα – Λευτέρη από τη Τζιά, που τον πάντρεψε στον Άγιο Νικόλα, ένα συγγενή του Φαρμάκη που τόσο καλά τα πήγε στις περιφερειακές εκλογές · εξάσκησε και τα γαλλικά του. Μια λευκομαλλούσα κυρία του εξήγησε πως η αδελφή της ήταν άρτι αφιχθείσα από Γαλλία, για να (με νόημα…) ψηφίσει. «Με λένε Σαματά, να με θυμάσαι όταν βγεις», του πέταξε άλλη ηλικιωμένη από τον Πειραιά, πανευτυχής που το χειρουργείο του άνδρα της είχε επιτυχία.

Ο Λιούλιας, υπό το βλέμμα δυο διάσημων καρδιοχειρουργών, του Κούλεϊ και του ΝτιΜπέκι, ανέλαβε να αναλύσει στο γραφείο του, παρουσία του Κωνσταντίνου Μαντζουράνη, πνευμονολόγου – προέδρου της ΔΑΚΕ στο νοσοκομείο και της Βασιλικής Καρρά, τομεάρχη χειρουργικού τομέα (αργότερα και πολλών άλλων), τα τρωτά του συστήματος. Για το πώς η ανάγκη αναδιάταξης της λειτουργίας δυο διασυνδεόμενων νοσοκομείων, του «Φλέμινγκ» και του «Παίδων Πεντέλης», περπατάει στον δρόμο με τις λεύκες, με τον μπαμπούλα της Νέας Δημοκρατίας – «θέλετε να μας κλείσετε», να καραδοκεί. Για το πώς όλοι οι έλληνες πολίτες πρέπει να αποκτήσουν ατομικό φάκελο υγείας, να μειωθεί η γραφειοκρατία που έχει προκαλέσει εν πολλοίς η μηχανοργάνωση (στην Ελλάδα, ακόμη και τα απίθανα είναι πιθανά), να αυξηθεί το νοσηλευτικό προσωπικό, να ανακατανεμηθεί στα τμήματα του νοσοκομείου, να απεμπλακούν διευθύνσεις του από την εύρεση αποκλειστικών νοσοκόμων. Για τα συσσωρευμένα χρέη – κληρονομιά, των περίπου 110 εκατομμυρίων ευρώ, που βαρύνουν το νοσοκομείο, χωρίς να είναι στην ουσία δικά του. Η Σοφία Γεωργίου, συνδικαλίστρια, γυναίκα της γαλάζιας ατμομηχανής, έκοβε κι έραβε: «χρειαζόμαστε τη βοήθεια σας».

Ο Χατζηδάκης «κατάλαβε».

«Μου λέτε ότι η οργάνωση είναι σοβιετικού τύπου, δε διαθέτει μεγάλη ευελιξία, έχει πολλή γραφειοκρατία, χρειάζεται μια άλλη managerial προσέγγιση, πιο ορθολογιστική. Να χρησιμοποιηθεί καλύτερα το χρήμα του Δημοσίου, να εξυπηρετείται καλύτερα ο ασθενής. Εμείς δεν έχουμε μανάδες;».

«Μπορεί να μη μπορούμε να πάμε κατευθείαν στο αγγλικό, γερμανικό, σουηδικό σύστημα Υγείας, είμαστε όμως σε θέση να κάνουμε ένα βήμα προς τα εκεί».

Απαντες, ασθενείς και προσωπικό, του εξήγησαν ότι κανείς δεν έχει παράπονο από τους γιατρούς – «είναι ήρωες» πολλοί από αυτούς. Και το φιλότιμο των ανθρώπων του νοσοκομείου περισσεύει. «Αυτό είναι το θέμα», τους διέκοψε. «Ουδείς αμφισβητεί την επάρκεια και την ποιότητα των γιατρών. Καλό είναι και το φιλότιμο, δε λέει κανείς όχι. Αλλά είναι ώρα να περάσουμε από το φιλότιμο σε μια σύγχρονη οργάνωση, να βάλουμε το πράγμα σε μια τάξη».

Την ανατροπή έκανε κοντά στην έξοδο ο πατέρας ενός ασθενή, από τη Θήβα. Που βρήκε τον αντιπρόεδρο να κάνει το παράπονο του.

– «Δεκαπέντε μέρες νοσηλεία, δεκαπέντε μέρες μόνο μανέστρα – μακαρόνια!».
– «Μόνο μανέστρα, σας δίνουνε;», εξεπλάγη ο πολιτικός.
– «Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία…», παρενέβη ευσχήμως και μάλλον αμήχανα για την απρόσμενη ανάδειξη της συγκεκριμένης πτυχής της νοσηλείας, μια από τις κυρίες του προσωπικού. «Οι δυνατότητες στη σίτιση είναι περιορισμένες, δεν είναι εύκολη η δαπάνη…», ακούστηκε να εξηγεί.

Nα τα ακούει αυτά ο Χατζηδάκης. Οχι μόνο μάνατζμεντ και ορθολογισμοί. Yπάρχει και το στομάχι, υπάρχει και ο έρωτας (των ψηφοφόρων). Από το στομάχι περνάει (κι) αυτός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News