349
|

Ήμουν και εγώ στο Παρίσι

Avatar Λουκρητία 11 Ιανουαρίου 2015, 20:21

Ήμουν και εγώ στο Παρίσι

Avatar Λουκρητία 11 Ιανουαρίου 2015, 20:21

Πόσο κόσμο έχει; Δεν ξέρω. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και βλέπω ότι έχει μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου. Κάποιος λέει ότι πρέπει να είναι πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι στον δρόμο. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Ποιος θα μπορούσε να μετρήσει αυτό το πλήθος; Περνώντας έξω από ένα καφέ βλέπω πλάνα στην τηλεόραση. Είμαι σταγόνα σε μία θάλασσα από ανθρώπους. Ένα ελικόπτερο πέρασε από πάνω μας. Άρχισαν να πέφτουν και πραγματικές σταγόνες, από τον ουρανό.

Α, ναι, σίγουρα ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην οποία έχω βρεθεί στη ζωή μου. Και δεν ξέρω αν θα έχω την ευκαιρία να ξαναζήσω κάτι τέτοιο. Είμαι στην Πλατεία της Δημοκρατίας και βλέπω πάνω στο μνημείο παιδιά που έδιναν τον παλμό με συνθήματα. Πολλές σημαίες, η μία δίπλα στην άλλη, συχνά και η μία πάνω στην άλλη. Εκτός από της Γαλλίας είναι της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, του Καμερούν, να και το ουράνιο τόξο των gay, δίπλα σε μία σημαία με τον Οτσαλάν. Δίπλα μου ένα παιδάκι, όχι πάνω από τεσσάρων χρονών, φωνάζει από την αγκαλιά της μάνας του: «Σαγλί». Το Charlie ήταν γραμμένο και στα μάγουλά του. Το Je Suis Charlie είναι γραμμένο παντού: σε πλακάτ, σε μεγάλα στυλό, σε συνθέσεις με λουλούδια. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Υπήρχαν άνθρωποι που δήλωναν ότι είναι «Αστυνομικός», «Μουσουλμάνος», «Εβραίος». Και φώναζαν διάφορα. Να, σημείωσα μερικά από αυτά που άκουγα γύρω μου: «Δεν φοβόμαστε», «Ευχαριστώ την αστυνομία», «Μένουμε ενωμένοι», «Ελευθερία, ισότητα αδελφοσύνη». Και μετά ο εθνικός ύμνος που έκλεινε πάντα με χειροκροτήματα.

Το χειροκρότημα έφτανε συχνά σαν κύμα από κάπου μακριά. Για άγνωστο λόγο ή, μάλλον, για λόγους που όλοι γνωρίζαμε. Σήκωνα το τηλέφωνο ψηλά, προσπαθώντας να βρω δίκτυο, να στείλω κανένα tweet. Ήταν αδύνατο. Όλοι το ίδιο προσπαθούσαν να κάνουν. Να ανεβάσουν φωτογραφίες και σχόλια. Ήταν τελικά μία πορεία στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, απλώς δεν ήταν όλοι εκεί. Δεν ήταν εύκολο να φύγεις μέσα από το πλήθος. Ήταν σαν να διασχίζεις ένα πυκνό δάσος. Στο τρένο, προς το αεροδρόμιο, οι περισσότεροι ήταν με το Charlie στο χέρι ή στο πέτο. Ναι, πηγαίναμε όλοι σε διαφορετικά σημεία. Όμως μου άρεσε που είχαμε κοινή αφετηρία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News