«Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο» είναι ελληνική παροιμία μεν, όχι ιταλική, ωστόσο δένει απόλυτα με τις γαστριμαργικές κόντρες στις οποίες επιδίδεται μερίδα του ιταλικού πολιτικού προσωπικού (κάποιοι «φασίστες» και κάποιοι «αντιφασίστες»), διότι από τον καβγά τους ο λαός δεν πρόκειται να χορτάσει ποτέ ψωμί (και μάρτυράς μας το μικρού μήκους φιλμ του Παζολίνι «La Ricotta», όπου ο πεινασμένος προλετάριος τρώει ανέλπιστα το τυρί και… πεθαίνει από φούσκωμα).

Το κροτάλισμα των μαχαιροπήρουνων αυτών των πολιτικών πάνω στο πλούσιο και ζουμερό σώμα της ιταλικής κουζίνας έφθασε και στ’ αυτιά των λονδρέζικων Times, που μας κατατόπισαν για τα καθέκαστα. Να, λοιπόν, τι κακοψήνεται στη Ρώμη, αλλά μπορεί και να σκορπίζει κάποιο πικρό γέλιο.

Κεντροαριστεροί του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως η επικεφαλής του, Ελι Σλάιν, βγήκαν στα social media καταβροχθίζοντας μακαρονάδες τις οποίες πλασάρισαν ως «αντιφασιστικές», υπονοώντας ότι η κυβέρνηση Μελόνι είναι «φασιστική». Οι κυβερνητικοί, παρά το νεανικό παρελθόν της ηγέτιδός τους στο νεοφασιστικό Κοινωνικό Κίνημα των Αλμιράντε-Ράουτι, πλέον αποτάσσονται τον νεοφασιστικό Σατανά και απάντησαν στους μακαρονάδες με… ριζότο. Αμφότερες οι πλευρές διατείνονται ότι το δικό τους πιάτο είναι το γνήσιο ιταλικό.

Ο Τζο Φορμάτζο (το επώνυμό του σημαίνει γενικώς τυρί), δημοτικός σύμβουλος του κόμματος της Τζόρτζια Μελόνι (που, φυσικά, σημαίνει πεπόνια), εξοργίστηκε από το «άνοστο πιάτο» της Κεντροαριστεράς και έφτιαξε ριζότο με έντονη γεύση τρούφας. Ο ίδιος λέει ότι ο φασισμός έχει πεθάνει στην Ιταλία από τη δεκαετία του ’80, μάλλον έχοντας κατά νου ότι η τελευταία τρομοκρατική ενέργεια των νεοφασιστικών γκρουπούσκουλων των «μολυβένιων χρόνων» έγινε στην Μπολόνια τον Αύγουστο του 1980 με αποτέλεσμα 85 νεκρούς.

Ο εν λόγω Φορμάτζο, έγραψαν οι Αγγλοι, είναι πολέμιος της παράνομης μετανάστευσης και έχει δηλώσει δημοσίως ότι δεν επιθυμεί να γίνει η Ιταλία Αφρική, οπότε κοιμάται με ένα κυνηγετικό όπλο κάτω από το μαξιλάρι. Το ριζότο του, κατά το δημοσίευμα, κάπως μαυριδερό στην όψη λόγω της τρούφας, παραπέμπει στους μελανοχίτωνες του Μουσολίνι και στην εκστρατεία του υπέρ του ρυζιού στα χρόνια της εξουσίας του.

Ο Ντούτσε, έγραψαν οι Times, είχε διεξαγάγει εκστρατεία κατά των ζυμαρικών που παρασκευάζονταν με εισαγόμενα σιτηρά και προωθούσε την κατανάλωση ντόπιου ρυζιού. «Επηρεασμένος από τους φουτουριστές των αρχών του 20ού αιώνα, έβλεπε τα ζυμαρικά ως σύμβολο αδυναμίας, ληθάργου και ξένης επιρροής». Κάποιοι ιστορικοί που ανέφερε το δημοσίευμα διατείνονται ότι το παραδοσιακό γεύμα των ιταλών χωρικών των αρχών του 20ού αιώνα ήταν ζωμός, σούπα δηλαδή, με πολέντα (ψημένο καλαμποκάλευρο) για χορταστικές παπάρες.

Η Μελόνι, συνέχισαν οι Times, είναι υπερήφανη για την ιταλική κουζίνα, μάλιστα το αρμόδιο υπουργείο της έστειλε πέρυσι στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό προμαγειρεμένα ζυμαρικά Barilla. Από πλευράς τους οι «αντιφασίστες» θεωρούν ότι η κατανάλωση ζυμαρικών συμβολίζει «ότι όλοι στεκόμαστε μαζί για έναν κόσμο ειρήνης, προόδου και ισότητας». Ωστόσο ορισμένοι πιο αποστασιοποιημένοι κρίνουν ότι η επιστροφή στο παρελθόν και στην παράδοση της κουζίνας υποδηλώνει έλλειψη πολιτικών ιδεών. Ο Φορμάτζο είπε ότι χαίρεται που «η μάχη μεταξύ κομμουνιστών και αντικομμουνιστών έχει φθάσει στο τραπέζι». Καλή… χώνεψη, πατριώτες, θα ευχόταν πικρόχολα η Λίνα Βερτμίλερ σε όλους, αν ζούσε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News