Μια συζήτηση με τη Χίλαρι Σουάνκ είχε η ρεπόρτερ καλλιτεχνικών Αριάνα Φίνος, καθώς η αμερικανίδα ηθοποιός βρέθηκε στην Ιταλία για να παρευρεθεί σε φιλανθρωπικό γκαλά του Ιδρύματος Αντρέα Μποτσέλι και να παραλάβει σχετικό βραβείο. Τελικά η κουβέντα τους έγινε συνέντευξη στη Repubblica.

«Είχατε δύσκολα παιδικά χρόνια» έσπασε τον πάγο η Φίνος, θυμίζοντας στη Σούνακ την περιπετειώδη ζωή που έζησε μικρή, μαζί με τη μητέρα της, έπειτα από τη διάλυση της οικογένειας λόγω διαζυγίου. «Οι δυο σας ζούσατε σε ένα αυτοκίνητο σταθμευμένο σε πάρκινγκ του Λος Αντζελες. Πώς διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα σας όλα αυτά;»

Η ηθοποιός απάντησε ότι εμπειρίες αυτού του τύπου τής θυμίζουν να μην τα παρατάει ποτέ. Μίλησε για τη σκληρή δουλειά που οδηγεί στην εκπλήρωση των επιθυμιών, αλλά και για την κατάλληλη στρατηγική, αφού «στη ζωή υπάρχουν πολλές κλειστές πόρτες». Η στρατηγική της, όπως εξήγησε, αφορά ακριβώς το άνοιγμα αυτών των κλειστών και απροσπέλαστων θυρών. Και αν, τελικά, δεν ανοίξουν παρά τις επανειλημμένες κρούσεις; «Ε, τουλάχιστον να βρούμε κάποιο παράθυρο ανοιχτό».

Η Φίνος ρώτησε ευθέως ποιος συμπαραστάθηκε στη Σουάνκ εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Η ρεαλιστική απάντηση «κανένας ξένος» δεν δόθηκε φυσικά, αλλά συνάγεται από τα λόγια της ηθοποιού: «Η μητέρα μου ήταν πάντα η μεγαλύτερη υποστηρίκτρια των ονείρων μου. Εχει περάσει τα πάντα μαζί μου, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο είμαι πολύ κοντά. Είναι και τώρα μαζί μου, εδώ στην Ιταλία, και με βοηθάει με τα παιδιά». Καλή γιαγιά, συνεπώς, η μητέρα της, μεσογειακού τύπου, αφού η Σουάνκ έγινε και η ίδια μητέρα διδύμων στα 48 της, από τον σύζυγό της, τον παραγωγό και σεναριογράφο Φίλιπ Σνάιντερ.

Ο ρόλος της ως «τρανς άνδρα» (που σημαίνει γυναίκα με «δυσφορία φύλου») στο φιλμ «Boys Don’t Cry» της σκηνοθέτριας Κίμπερλι Πιρς (η οποία κατά τη Wikipedia είναι «μη δυαδική» ή «τζέντερκουιρ») και ο ρόλος της ως γυναίκας πυγμάχου στην ταινία «Million Dollar Baby» του Κλιντ Ιστγουντ χάρισε στη Σουάνκ δύο Οσκαρ, το 2000 και το 2005. Η Φίνος ρώτησε για την εμπειρία της πρώτης βραδιάς στα βραβεία Οσκαρ.

«Θυμάμαι ότι έλεγα στον εαυτό μου συνεχώς πως δεν μπορώ να το πιστέψω. Οι άνθρωποι αποκάλεσαν τη βράβευσή μου επιτυχία στα καλά καθούμενα, αλλά εμένα δεν μου φάνηκε τέτοια. Οι απορρίψεις που εισέπραξα όλα αυτά τα χρόνια και οι πόρτες που μου έκλεισαν κατάμουτρα είναι πολλές, φτιάχνουν μεγάλη λίστα. Μα η παραλαβή βραβείου με τόσο υψηλό κύρος είναι όντως τεράστια τιμή». Η Σουάνκ δεν θέλησε να ξεχωρίσει κάποιον σκηνοθέτη ή παραγωγό ως σημαντικότερο άλλων (ούτε τον Ιστγουντ). Ευγενικά ευχαρίστησε, πάντως, όλους τους συνεργάτες της επειδή την εμπιστεύθηκαν και της έδωσαν ευκαιρίες.

Η επόμενη ερώτηση ήταν: «Πιστεύετε ότι σήμερα το Χόλιγουντ είναι πιο ανοιχτό σε ανθρώπους με αντισυμβατικό υπόβαθρο, όπως εσείς;» Η απάντηση, πολιτικώς ορθή: «Ναι, αν και εν μέρει λόγω πίεσης. Είναι υπέροχο να βλέπεις μια ευρύτερη αναπαράσταση του κόσμου στο σινεμά και στην τηλεόραση. Δεν μπορείς να λες ιστορίες χωρίς να εκπροσωπείς όλους τους ανθρώπους. Ελπίζω η βιομηχανία να συνεχίσει την πορεία που έχει ακολουθήσει, υποστηρίζοντας ανθρώπους από όλα τα υπόβαθρα. Ξέρω ότι είναι και δική μας ευθύνη, του κοινού, να υποστηρίζουμε ηθοποιούς και ιστορίες από όλα τα υπόβαθρα».

Ερωτηθείσα για την κορυφαία στιγμή της καριέρας της, η Σουάνκ απάντησε με μια γενικότητα: «Θα είμαι πάντα ευγνώμων που, για κάποιον λόγο, οι ιστορίες των ξένων [outsider στο πρωτότυπο] που έρχονται στην επιφάνεια, συχνά συναντούν τον δικό μου  δρόμο. Μου αρέσει να ενσαρκώνω αυτή την εμπειρία και να τη μοιράζομαι με τον κόσμο». Και τι είναι αυτό που την εμπνέει σήμερα; «Ιστορίες περιθωριοποιημένων ανθρώπων, αλλά με ελκύουν πολύ και αυτές από την οπτική γωνία των παιδιών. Εχουμε πολλή σοφία να μάθουμε από τη μοναδική και ανοιχτόμυαλη οπτική τους για τους άλλους και τον κόσμο».

Η Σουάνκ ανέφερε επίσης ότι προσφάτως ίδρυσε εταιρεία παραγωγής με τον σύζυγό της και είναι ενθουσιασμένη με τα πρώτα projects τους. Ενα από αυτά είναι εμπνευσμένο από το γουέστερν «Legends of the Fall», με τους Μπραντ Πιτ, Αντονι Χόπκινς, κ.ά. «Αυτό θα είναι το πρώτο μας φιλμ και ανυπομονώ να το δει ο κόσμος». Το κλείσιμο της κουβέντας ήταν πιο προσωπικό: «Στα 50 σου τι σε κάνει να θυμώνεις και τι σε κάνει χαρούμενη;»

«Η αδικία σε όλες τις μορφές της με κάνει να θυμώνω. Δεν μπορώ να πιστέψω τι συμβαίνει στον κόσμο και αναρωτιέμαι συνεχώς πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο και γιατί δεν έχουν γίνει περισσότερα για να ανακουφιστούν τα βάσανα που βλέπουμε καθημερινά. Η οικογένειά μου, συμπεριλαμβανομένων των σκύλων μου, του πουλιού και των αλόγων μου, με κάνει χαρούμενη. Και ας μην ξεχνάμε το τένις και τη φύση»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News