Το όνομά της προέρχεται από την ελληνική μυθολογία. Η καλλονή και σπουδαία αθλήτρια, Αταλάντη, εικονίζεται στο έμβλημά της. Εδώ και τριάμισι χρόνια υφαίνει τον δικό της μύθο, και το βράδυ της Τετάρτης έγραψε την πιο ένδοξη -μέχρι στιγμής- σελίδα του: συνέτριψε τη Βαλένθια με 4-1. Στην παρθενική της συμμετοχή στο Champions League βρίσκεται «με το ένα πόδι» στους προημιτελικούς της διοργάνωσης. Εκεί που πολύ πιο πλούσιοι και ιστορικοί σύλλογοι της Ευρώπης δυσκολεύονται να φτάσουν.

Η Αταλάντα είναι, εφέτος, η «δεύτερη ομάδα» εκατομμυρίων ρομαντικών φιλάθλων, που επιμένουν να πιστεύουν ότι η επιτυχία στο ποδόσφαιρο δεν εξαρτάται, αποκλειστικώς, από το χρήμα. Την υποστηρίζουν επειδή τα καταφέρνει χωρίς δισεκατομμυριούχο ιδιοκτήτη, χωρίς πανάκριβους σούπερ-σταρ, χωρίς τα αστρονομικά μπάτζετ των μεγάλων ιταλικών και ευρωπαϊκών συλλόγων. Αλλά και γιατί εξακολουθεί να ενστερνίζεται μια άποψη για το παιχνίδι, που τείνει να εκλείψει από τα γήπεδα: «στόχος μας είναι, να πετύχουμε ένα γκολ περισσότερο απ’ όσα θα δεχτούμε». Με σκοπό να προσφέρει διασκεδαστικό θέαμα.

Τους ευρωπαϊκούς της αγώνες τους δίνει στο «Σαν Σίρο» (ή «Τζουζέπε Μεάτσα», για τους οπαδούς της Ιντερ). Το δικό της γηπεδάκι, το απαρχαιωμένο «Ατλέτι Ατζούρι ντι Ιτάλια», δεν πληροί τις προδιαγραφές της UEFA. Παρατηρείται, λοιπόν, το εξής εκπληκτικό: Σε κάθε παιχνίδι της συγκεντρώνει πάνω από 40.000 θεατές (χθες «έκοψε» 45.000 εισιτήρια), αν και προέρχεται από μια μικρή πόλη 120.000 κατοίκων! Οσο κι αν το Μπέργκαμο βρίσκεται κοντά στο Μιλάνο (40 χιλιόμετρα), όσο κι αν η Αταλάντα λατρεύεται στην περιοχή της (σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάθε παιδί που γεννιέται να παίρνει δώρο μια φανέλα της), είναι αδύνατο να μετακινείται το 1/3 του πληθυσμού κάθε φορά. Η «La Dea» (Η Θεά) μαζεύει τόσο κόσμο επειδή θέλουν να την απολαύσουν και οι οπαδοί άλλων ομάδων.

Το στιλ του παιχνιδιού της θα μπορούσε να περιγραφεί ως «οργανωμένο χάος». Ο προπονητής της, ο 62χρονος Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι, ζητά από τους μεσοεπιθετικούς του να αλλάζουν, διαρκώς, θέσεις, ανοίγοντας χώρους στους τρεις πιο προικισμένους συμπαίκτες τους: τον Ιλιτσιτς, τον Ζαπάτα και τον Πάπου Γκόμες. Η Αταλάντα ξεχύνεται στην επίθεση με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σουτάρει πιο πολύ από κάθε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα, και «πρεσάρει» ασφυκτικά τους αντιπάλους της στην περιοχή τους. Υπάρχουν στιγμές που κανένας ποδοσφαιριστής της δεν έχει το νου του στην άμυνα. Αλλά αυτό, όσο κι αν της έχει κοστίσει, δεν αλλάζει. Στη Serie A έχει σκοράρει 63 γκολ σε 24 αγωνιστικές: 17 περισσότερα από τη Γιουβέντους και 14 από την Ιντερ.

Προτού συναντήσει τον Γκασπερίνι, «προπονητή της χρονιάς» το 2017 στην Ιταλία (σύμφωνα με τα Gazzetta Sports Awards), η Αταλάντα ήταν μια τυπική μικρομεσαία ομάδα. Ακόμη κι όταν κατάφερνε να αποφύγει τον υποβιβασμό, τερμάτιζε πάντοτε στο κάτω μισό της βαθμολογίας. Ενα Κύπελλο Ιταλίας (1963) και μια πορεία έως τους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1988) ήταν οι μόνες ένδοξες στιγμές της. Ωσπου, το καλοκαίρι του 2016, ο πρόεδρός της, Αντόνιο Περκάσι, πρότεινε στον -τότε- προπονητή της Τζένοα να μετακομίσει στο Μπέργκαμο, αναγνωρίζοντας την εξαιρετική δουλειά που είχε κάνει στη Γένοβα.

Ο Γκασπερίνι δέχτηκε. Από την πρώτη, κιόλας, στιγμή προσπάθησε να μεταμορφώσει την Αταλάντα, που έπαιζε το κλασσικό ιταλικό «ταμπούρι», σε μια επιθετική, ελκυστική ομάδα. Το αποτέλεσμα ήταν εφιαλτικό: τέσσερις ήττες στις πέντε πρώτες αγωνιστικές. Οι παίκτες γκρίνιαζαν και ο Τύπος έγραφε ότι ο Μοράτι τον είχε απολύσει από την Ιντερ προτού βγει ο Σεπτέμβριος. Ο Περκάσι, όμως, έκανε το ακριβώς αντίθετο. Συγκέντρωσε τους ποδοσφαιριστές και τους είπε: «Κάντε ό,τι σας λέει ο προπονητής σας. Εάν περιμένετε πως θα φύγει, είστε βαθιά νυχτωμένοι».

Στο τέλος εκείνης της σεζόν η Αταλάντα πανηγύρισε την πρώτη της έξοδο στα Κύπελλα Ευρώπης (Europa League) μετά το 1991. Τερμάτισε στη Serie A έβδομη. Την επόμενη σεζόν, τέταρτη. Τη μεθεπόμενη (πέρυσι), τρίτη. Στην ψηλότερη θέση που έφτασε ποτέ. Κέρδισε το τέταρτο «εισιτήριο» για το Champions League, στέλνοντας τη Μίλαν στην περιπέτεια των προκριματικών.

Οι πρώτες της εμπειρίες από την κορυφαία διοργάνωση ήταν τραυματικές: τρεις ήττες στη σειρά, με συνολικό παθητικό 11 γκολ. Ο Γκασπερίνι, όμως, αρνήθηκε να παίξει πιο συντηρητικά, επειδή δυσκόλεψε η… πίστα. «Αυτό είναι το στιλ μας», επέμενε. «Αν εξακολουθήσουμε να σκοράρουμε με αυτούς τους ρυθμούς, θα έρθουν και τα καλά αποτελέσματα». Και ήρθαν! Πρώτα η ισοπαλία με τη Μάντσεστερ Σίτι. Υστερα, οι νίκες επί της Ντινάμο Ζάγκρεμπ και της Σαχτάρ (3-0 στο Χάρκοβο). Η πρόκριση στους «16». Και τώρα, αυτό το εμφατικό 4-1 στο πρώτο παιχνίδι με τη Βαλένθια.

Ολα αυτά, χωρίς πανάκριβες μεταγραφές. Εδώ και τρία χρόνια, τα έσοδα από τις πωλήσεις ποδοσφαιριστών είναι πολύ περισσότερα από τα έξοδα για την απόκτηση νέων παικτών. Σημαντικό μέρος των κερδών (το 2019 ήταν 24 εκατ. ευρώ) επενδύεται στις ακαδημίες του συλλόγου, που είναι από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Η Αταλάντα είναι case study. Οδηγός επιτυχίας για τους μικρομεσαίους συλλόγους, που δεν μπορούν να αγοράσουν τους θριάμβους τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News