Γιατί έχασε ο Αλέξης Τσίπρας τις εκλογές του 2023; Πρώτον, διότι τέσσερα ολόκληρα χρόνια αραχτός στην αντιπολίτευση, δεν βρήκε ούτε ένα δεκάλεπτο να αφιερώσει στη (δημόσια) διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν στην παρακμή και απαξίωση του πειράματος «πρώτη φορά Αριστερά».

Δεύτερον, διότι δεν κατάφερε (ή αρνήθηκε) να διαβάσει τα νέα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να ασκεί μια μηδενιστική και τοξική αντιπολίτευση που ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Τρίτον, διότι –ως υπέρμαχος της απλής αναλογικής που ως την πρώτη κάλπη του ’23 ήταν σε ισχύ– στάθηκε αδύνατο να προσφέρει μια εναλλακτική διακυβέρνησης απέναντι στο αυτοδύναμο μοντέλο Μητσοτάκη. Αυτά τα τρία καταβαράθρωσαν τον Τσίπρα.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης θα έπρεπε να μελετήσει εμβριθέστερα την πορεία του Τσίπρα. Κατά μία έννοια, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σήμερα στην ίδια θέση που βρισκόταν ο Τσίπρας το 2023. Κατά τούτο έχει πολλά να μάθει, αν δεν θέλει το 2027 να πάθει ό,τι έπαθε και ο «άχαστος».

Η φράση «δεν θα κάνω τον Νοστράδαμο για να σας πω ποιοι θα είναι οι πολιτικοί συσχετισμοί μετά τις εκλογές», άρα το πώς και με ποιους θα κυβερνήσει, δεν αποτελεί απαύγασμα πραγματιστικής αντιμετώπισης του μέλλοντος, όπως ίσως νομίζει.

Στα αυτιά του μέσου Ελληνα, η φράση αυτή ισοδυναμεί με το «βλέποντας και κάνοντας». Ομως, με σύνθημα «βλέποντας και κάνοντας» κανένας δεν έγινε πρωθυπουργός στη χώρα. Πρωθυπουργοί έγιναν όσοι πρόσφεραν μια ξεκάθαρη λύση στο ερώτημα «πώς θα σχηματίσω κυβέρνηση».

Πρώτα πάει το «πώς θα γίνω κυβέρνηση» και ύστερα το «τι θα κάνω όταν γίνω πρωθυπουργός». Διότι αν κάποιος δεν έχει πιθανότητες να κυβερνήσει, τότε είναι χάσιμο χρόνου η συζήτηση για το τι θα έκανε αν τα κατάφερνε.

Μην μπερδευόμαστε. Μπορεί ο Ελληνας να είναι επιρρεπής στην κατάποση παραμυθιών από εκείνον που πλησιάζει την εξουσία, δεν τρώει όμως κουτόχορτο ως προς την πιθανότητα που έχει ένα κόμμα και ο αρχηγός του να κυβερνήσουν. Εκεί γίνεται απότομα ρεαλιστής.

Κοντολογίς, το «θα σου χαρίσω τον ουρανό με τ’ άστρα» αποδίδει για εκείνον που βρίσκεται στο κατώφλι του Μαξίμου, γυρίζει όμως μπούμερανγκ σε αυτόν που κινείται στα μεσοστρώματα του εκλογικού χάρτη. Υποσχέσεις που στον «μεγάλο» δίνουν πόντους, στον «μικρομεσαίο» γίνονται αντικείμενο χλεύης.

Στις εκλογές του 2023, ο Βελόπουλος υποσχέθηκε «άμεσα και σε όλους σύνταξη 3.500 ευρώ από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων». Επεσε γέλιο. Αν το είχε υποσχεθεί ο Μητσοτάκης, θα ξεπερνούσε το 50%.

Οπερ, μια σημερινή υπόσχεση του Μητσοτάκη για 250 ευρώ τον χρόνο σε κάθε συνταξιούχο είναι πολύ ισχυρότερη και αποδοτικότερη από μια υπόσχεση του Ανδρουλάκη για ολόκληρη 13^η σύνταξη. Προφανώς διότι ο Μητσοτάκης έχει πολλές πιθανότητες να υλοποιήσει τη μικρή του υπόσχεση, ενώ ο Ανδρουλάκης καμιά να υλοποιήσει τη δική του μεγάλη.

Οσο ο Ανδρουλάκης δεν εξηγεί πώς και με ποιους θα βρεθεί στην κυβέρνηση, αλλά θα πορεύεται με το «ψηφίστε με και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε», τόσο θα βιώνει ήττες. Ο ελληνικός λαός μπορεί να θαυμάζει έναν «μοναχικό με αυτόνομη πορεία», αλλά μόνο αν αυτός είναι μπροστά, πρώτος.

Με κάποιον που βολοδέρνει μόνος του κάπου στη μέση ή κάνει πλάκα στο τέλος της ουράς, μόνο κάτι περιθωριακοί κάνουν παρέα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News