Ο Λουκασένκο στριμώχνει στα πολωνικά σύνορα χιλιάδες μετανάστες, τους οποίους κινεί σαν ρομποτάκια, με ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη τίγκα στο πυρηνικό να πετάνε από πάνω τους και με το δικτατορικό χέρι του στην κάνουλα που κλείνει τη θέρμανση της Ευρώπης. Ο Ερντογάν, κάθε φορά που ακούει τον Μητσοτάκη, βγάζει από το τσεπάκι του τα εκατομμύρια μεταναστών που κρύβει στο έδαφός του και απειλεί να τα ξαμολήσει στον Εβρο ή στα στενά των νησιών μας.

Κι εμείς εδώ δημοσιολογούμε σε τηλεοράσεις και στήλες γνώμης, περί ενός αορίστου και θεωρητικού «Μεταναστευτικού», με αφορμή μια Ολλανδέζα με κόκκινο καπέλο που έκανε το κομμάτι της μέσα στο Μαξίμου, πριν ξαναγυρίσει στο απέραντο γαλάζιο της Υδρας, όπου κάνει διακοπές διαρκείας.

Το τι ακούγεται και τι γράφεται για το Μεταναστευτικό αυτές τις ημέρες, λόγω Ολλανδέζας, είναι απερίγραπτο. Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας, καθότι έχουμε την πολυτέλεια να καθόμαστε στην ασφάλεια του τηλεοπτικού στούντιο ή του γραφείου μας, δίχως να μπαίνουμε στη θέση του λιμενικού που βρίσκεται στο σκάφος ανοικτά της Λέσβου ή του συνοριοφύλακα που στέκει μπροστά στον φράκτη του Εβρου.

Εμείς έχουμε την άνεση να κατασκευάσουμε με ευρηματικές λέξεις και περίτεχνες φράσεις εκατό εναλλακτικές για το περιβόητο Μεταναστευτικό. Και λίγες λέω, αν βάλουμε την παγκόσμια οικονομικο-πολιτική και περιβαλλοντική του διάσταση. Ενώ εκείνο το ένστολο παλικάρι που βλέπει το γεμάτο βαρκάκι να έρχεται (συνοδευόμενο από τουρκική ακταιωρό) ή το τσούρμο των πεζών να πλησιάζει (σπρωγμένο από την τουρκική στρατοχωροφυλακή) έχει μόνο ένα τραγικό δίλημμα: τους αφήνω να περάσουν ή δεν τους αφήνω;

Εμείς μπορούμε να τα λέμε και να τα απαιτούμε όλα μαζί τουρλού-τουρλού. Και να μην εργαλειοποιείται το Μεταναστευτικό και να μην ασκείται οποιαδήποτε βία στην οριογραμμή. Και να βρίζουμε τον Ερντογάν που τους σπρώχνει και να σιχαινόμαστε τον Μητσοτάκη που τους εμποδίζει. Και να θέλουμε να πέσει ο φράχτης, αλλά και να μην περνούν όλοι ανεξέλεγκτα από το ποτάμι, αλλά μόνο «αυτοί που πρέπει».

Ποιοι δηλαδή; Και να είμαστε εναντίον του δικτάτορα Λουκασένκο που μετατρέπει τους μετανάστες σε υβριδικό όπλο και να μουντζώνουμε τη Δύση που αντιστέκεται στον λευκορώσικο πόλεμο. Και να στέλνουμε δισεκατομμύρια ευρώ (δικά μας είναι;) προς τον Τρίτο Κόσμο για να απαλειφθούν οι αιτίες της οικονομικής μετανάστευσης και να διαμαρτυρόμαστε που δεν επιδοτείται επαρκώς το δικό μας ρεύμα που ακρίβυνε. Εύκολα πράγματα. Τα είχε πει και ο Μάης του ’68: «We want the world and we want it now».

Συμπαθάτε με, αλλά δημοσιολογούμε ασυνάρτητα και ανεξέλεγκτα. Εκαστος λέει ό,τι του κατέβει πίνοντας τον καπουτσίνο του στο Κολωνάκι – ωραίο πράμα να είσαι και με τον ρακένδυτο Αφγανό που βγαίνει στις ακτές της Λέσβου και με τον οργισμένο Μυτιληνιό που βλέπει τη ζωή του να διαλύεται. Και εναντίον του δουλεμπόρου που τους κουβαλά με χίλια ευρώ το κεφάλι και εναντίον του λιμενικού που τον συλλαμβάνει. Ελα, όμως, που η πραγματική ζωή (των ανθρώπων και των κρατών) είναι γεμάτη από θανάσιμα διλήμματα. Αν ο Πόντιος Πιλάτος άκουγε τις ατέρμονες αναλύσεις μας όταν ρωτούσε «Ιησούν ή Βαραβάν», θα τους σταύρωνε και τους δύο και θα ξεμπέρδευε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News