Δηλαδή, αν αύριο πάει ένας άλλος Ρούτσι να στήσει μια σκηνή, καρεκλάκια, τραπεζάκι, πανό και παλαιστινιακές σημαίες μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, τώρα θα δώσει εντολή ο Δένδιας να κατέβει μια διμοιρία πεζικού και να τον απομακρύνει; Υποθέτω πως όχι. Πάλι η αστυνομία θα πάει. Ή, μάλλον, δεν θα πάει, διότι θα είναι δίπλα του η Ζωή, η Καρυστιανού, ο ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ, μαζί με εκατό αλληλέγγυους που θα φωνάζουν και πέντε κανάλια που θα μεταδίδουν ζωντανά τη φάση. Η οποία θα είναι ταμάμ για τηλεθέαση.

Aρα, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Τίποτα δεν άλλαξε, ούτε θα αλλάξει μπροστά στο κενοτάφιο του Αγνωστου Ελληνα Στρατιώτη –ο οποίος έπεσε υπέρ πατρίδος δίχως να ζητά από αυτήν ανταπόδοση ή τα ρέστα. Είτε η «κυριότητα» της πλατείας ανήκει σε τέσσερις φορείς (όπως έγραψε ο Σκέρτσος) είτε μόνο στο υπουργείο Αμυνας (κατά τα διεθνή πρότυπα), η πολιτική χρήση της πλατείας δεν θα πάψει ποτέ. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η ζώσα πραγματικότητά μας –κακώς, κατά τη γνώμη μου.

Αλλά, από την άλλη, όταν μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη έχουν στηθεί εξέδρες επίσημων προεκλογικών συγκεντρώσεων, πως μετά νιώθει ελεύθερο το πολιτικό προσωπικό και πει στον κάθε διαμαρτυρόμενο, «πήγαινε αλλού, εδώ ο τόπος είναι ιερός»; Να τα λέμε κι αυτά. Προφανώς η εικόνα με τα τσαντίρια είναι ντροπιαστική, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που είναι δυο κομμάτια. Αυτό που για τους πολλούς είναι μια απαράδεκτη εικόνα, για τους λίγους είναι τρόπος ζωής και πηγή έμπνευσης. Μη σας πω ότι ζουν και οι δυο από αυτή την αντιπαράθεση.

Ας κατανοήσουμε κάτι απλό. Ολα σε αυτή την πλατεία είναι συμβολικά. Συμβολικό το κενοτάφιο με το μνημείο, συμβολικά τα τσαντίρια της δήθεν αντίστασης, συμβολική η κίνηση του πρωθυπουργού να δώσει την πλατεία στο Πεντάγωνο, συμβολική η αντίδραση της αντιπολίτευσης στην απόφαση Μητσοτάκη, συμβολική και η (από τους άλλους) υπεράσπισή της.

Αυτά τα περί «χούντας Κούλη που κατεβάζει τον στρατό στο Σύνταγμα» είναι καθαρές ανοησίες, αλλά είναι ρηχή και η αντίληψη ότι «τώρα επιτέλους, όλα θα μπουν στη θέση τους». Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Η πάνω πλατεία θα συνεχίσει να είναι τόπος διαμαρτυριών και συχνά έμμεσης (ή και ολοφάνερης) βεβήλωσης του μνημείου, η Προεδρική Φρουρά θα συνεχίσει να φυλάει τυπικά το κενοτάφιο (αλλά να φεύγει όταν πέφτουν μολότοφ), ο δήμος θα συνεχίσει να καθαρίζει τον χώρο (όσο τον καθαρίζει), η ΕΛ.ΑΣ. θα συνεχίσει να τον αστυνομεύει (όσο τον αστυνομεύει).

Αλλά κάθε φορά που κάτι «πολιτικό» θα συμβαίνει εκεί πάνω, η αντιμετώπισή του δεν θα είναι θέμα κυριότητας αλλά ζήτημα πολιτικής απόφασης και βούλησης. Είτε του Χρυσοχοΐδη είτε του Δένδια, είτε του Μαξίμου συνολικά. Αρα, τα ίδια Παντελάκη μου…

Εγώ έχω μια αρχή. Τον στρατό τον αφήνουμε απ’ έξω, ειδικά για εσωτερικά θέματα. Εστω και σε επίπεδο συμβολισμών. Κατά τούτο, διαφωνώ με την απόφαση Μητσοτάκη. Αλλά θεωρώ και γελοία τη θύελλα που ξεσηκώθηκε, λες και είδαμε άρματα μπροστά στη Βουλή και το πουλί των Συνταγματαρχών στην προμετωπίδα της. Υπερβολές… υπερβολές, όπως πάντα και από όλους.

Ας μη (δήθεν) ανησυχούν οι μεν, δεν καταλύθηκε η δημοκρατία ούτε υπάρχει τέτοια πρόθεση από κανέναν. Δεν θα γεμίσει το Σύνταγμα πεζοναύτες. Μήτε να επιχαίρουν αδίκως οι δε. Την επόμενη φορά που οι «απάτριδες» και οι «βεβηλωτές» πάνε να πιάσουν στασίδι στην πλατεία, δεν θα βρουν έναν λόχο φαντάρων με περασμένες τις ξιφολόγχες στους γκράδες να τους εμποδίσουν.

Οσο για τις συγκεντρώσεις, δεν θα μεταφερθούν στην Αμαλίας (που είναι και πιο πολλά τετραγωνικά, κατά τις κυβερνητικές αναρτήσεις), εκεί μπροστά θα γίνονται κι αυτές, όπως πάντα. Πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων, έτσι δεν έλεγε ο Μιτεράν; Τώρα λοιπόν, από την πολιτική που γινόταν «πάνω στην Πλατεία Συντάγματος», μεταφερθήκαμε στην πολιτική «για την Πλατεία Συντάγματος». Ετσι είναι τα σύμβολα. Αλλάζουν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News