Είναι κάποιες στιγμές που θυμάσαι ακριβώς πού ήσουν και τι έκανες, χωρίς να συνδέονται άμεσα με εσένα. Τα Τέμπη είναι σε αυτή τη λίστα, στην γκρίζα πλευρά της. Θυμάμαι ότι ήμουν στην κουζίνα, θυμάμαι ακόμα και τι έτρωγα, όταν η τηλεόραση άρχισε να μεταδίδει την είδηση. Σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών στα Τέμπη. Δεκάδες νεκροί. Φρίκη.

«Με αυτό το τρένο θα πήγαινες Θεσσαλονίκη την προηγούμενη βδομάδα», είπα από μέσα μου, στον εαυτό μου που είχε παγώσει βλέποντας τις εικόνες στην οθόνη. Ενα ταξίδι ρουτίνας που το έκανα συχνά, μια με αεροπλάνο και μια με τρένο. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι συμβαίνει κάτι τόσο τραγικό που μόνο η τύχη και η σύμπτωση δεν το έφεραν στο δικό μου δρόμο.

Το έφεραν, όμως, στον δρόμο κάποιων άλλων. Στο δρόμο των φίλων, των συγγενών, στον δρόμο των παιδιών τους. Μετωπική με μια μοίρα στην οποία έτυχε, επαναλαμβάνω, να είναι αυτοί και όχι εγώ, εσύ και άλλοι, όσοι μείναμε ζωντανοί να θυμόμαστε ότι θα μπορούσε να τύχει και σε εμάς, σε ένα ταξίδι που το έχει κάνει η μισή Ελλάδα.

Δεν ξεχνιούνται τέτοια πράγματα. Δεν χωνεύονται με τίποτα. Και το μόνο που μπορεί να τα διευθετήσει κάπως μέσα σου, είναι να έρθει κάποιος και να σου πει: έγινε αυτό και έγινε για αυτούς τους λόγους. Φταίνε αυτοί και οι επιπτώσεις των πράξεών τους θα είναι οι παρακάτω. Τους θεσμούς θες, να σε καθησυχάσουν πως ό,τι συνέβη θα αποκρυπτογραφηθεί μέχρι την τελευταία του παράγραφο και θα αποδοθούν ευθύνες όπου χρειάζεται.

Δεν ξέρω πόσο κόσμο μάζεψε το συλλαλητήριο της Κυριακής, δεν έχει σημασία να μάθουμε τον ακριβή αριθμό, οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. Δεν ήταν μόνο το Σύνταγμα που γέμισε ασφυκτικά, η διαμαρτυρία του πολίτη επεκτάθηκε σε όλη χώρα. Στην πλατεία και του πιο μικρού χωριού βγήκαν δέκα άνθρωποι με ένα πανό που έγραφε: «Δεν έχω οξυγόνο». Οι Ελληνες του εξωτερικού συγκεντρώθηκαν με το ίδιο πανό στις γειτονιές τους. Σίγουρα πρόκειται για τη μαζικότερη διαδήλωση των τελευταίων χρόνων.

Ο κόσμος δεν ξέχασε, λοιπόν. Περίεργο αυτό για έναν λαό που του καταλογίζουν συνεχώς ότι ξεχνάει, έτσι; Περίεργο ακόμα και για μια εποχή όπου ο καταιγισμός της πληροφορίας και οι ρυθμοί της καθημερινότητας δεν σε βοηθούν να θυμάσαι, ούτε να επιμένεις ούτε να αντιδράς.

Είναι όμως η απορία, που μένει και παρατείνεται, αυτό που δεν σε αφήνει να λησμονήσεις. Ο κόσμος θέλει να μάθει τι συνέβη στα Τέμπη εκείνη τη μαύρη ημέρα του Φεβρουαρίου πριν από δύο χρόνια. Διψάει για εξηγήσεις και απορεί γιατί δεν τις έχει ακόμα. Και στη συνείδησή του, η απουσία γνώσης και εξήγησης μεταφράζεται σε μια αδυναμία των θεσμών να λειτουργήσουν όπως περιμένεις να λειτουργούν σε ανάλογες περιπτώσεις.

Δεν είναι μόνο ότι συναισθάνεσαι περισσότερο και τον άλλο έτσι, τον διπλανό σου που στην αμαξοστοιχία βρισκόταν ο ίδιος ή ο δικός του άνθρωπος. Νιώθεις θυμό που η χώρα σου σε κάνει να αισθάνεσαι έκθετος και αδύναμος, ένα εν δυνάμει θύμα καταστάσεων που μένουν ανεξήγητες για χρόνια και που σαφώς είναι απόρροια μιας εσωτερικής διάλυσης που έχει αποσαθρώσει τα θεμέλιά της. Η υποψία της συγκάλυψης, από νέα στοιχεία που έρχονται στο φως και από τα νέα ερωτήματα που δημιουργούν, έρχεται να μεγαλώσει τον θυμό σου.

Είναι λογική η αντίδραση του κόσμου. Στη συνείδησή του, η ατιμωρησία είναι ένα δίχτυ που απλώνεται σε πολλούς τομείς της ζωής μας, γιατί όχι και εδώ, σκέφτεται. Αλλά η Δικαιοσύνη είναι η μόνη που μπορεί να μας δώσει απαντήσεις, και το ότι καθυστερεί είναι και αυτό απόρροια πολλών παραγόντων, σε ένα νομικό πλαίσιο δαιδαλώδες που θέλει χρόνο για να ξεδιαλύνει γεγονότα και καταστάσεις. Το σίγουρο είναι ότι τα λαϊκά δικαστήρια δεν είναι αρμόδια να την αντικαταστήσουν, αν και πολλές φορές δίνουν τον τόνο σε αυτό που συμβαίνει.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από τη διαμαρτυρία της Κυριακής είναι ότι ο πολίτης δεν ξεχνά. Δεν θα ξεχάσει μέχρι η Δικαιοσύνη να απαντήσει μέσα του τα μεγάλα «Γιατί;» αυτής της τραγικής υπόθεσης, που μπορεί να μη σχετίζονται άμεσα μαζί του, αλλά τον κάνουν να νιώθει ανασφαλής και θυμωμένος. Αλλιώς, δεν γέμιζε τις πλατείες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News