Οτι το θέμα των Τεμπών κάνει «τζιζ» είναι ηλίου φαεινότερον. Δεν είναι από τα θέματα πάνω στα οποία μπορούν να στηθούν συναινέσεις ή ανοχές ή ουδετερότητες. Μέσα στην ίδια την ελληνική κοινωνία έχει χαραχθεί μια κόκκινη γραμμή, η οποία αντανακλάται ευθέως στην κορυφή του πολιτικού τοπίου μας. Υπάρχουν αυτοί που μιλούν για το «τραγικό δυστύχημα των Τεμπών» και εκείνοι που μιλούν «για το έγκλημα των Τεμπών». Μεταξύ τους δεν υπάρχει ούτε κατανόηση ούτε ο ελάχιστος κοινός τόπος, ούτε η παραμικρή συνεννόηση, έστω για τα αυτονόητα. Η σχέση τους είναι αντιπαραθετική, όσο περνά δε ο καιρός, γίνεται σχέση μίσους.

Η επιχειρηματολογία της μιας πλευράς απορρίπτεται συλλήβδην από την άλλη. Η δίκη προθέσεων ζει στιγμές δόξας και από τις δυο πλευρές της γραμμής.

Η αμυνόμενη πλευρά φρίττει όταν ακούει τις κατηγορίες για «προμελετημένο» έγκλημα. Οπως διατείνεται, είναι δυνατόν ένας πρωθυπουργός ή ένας υπουργός ή μια κυβέρνηση να σκότωσαν επί τούτω 57 ανθρώπους; Για ποιον λόγο; Για να κερδίσουν τι; Αρα, λένε, έχουμε να κάνουμε με ψυχρή και απροκάλυπτη πολιτική εκμετάλλευση. Ενα τραγικό δυστύχημα μετατρέπεται τεχνηέντως σε καταλύτη συγκρότησης ενός αντικυβερνητικού και αντιμητσοτακικού μετώπου, που εν τέλει παύει να έχει σχέση με το ίδιο το δυστύχημα.

Η κατηγορούσα πλευρά, από την άλλη, με το πλεονέκτημα της συγκινησιακής φόρτισης στη φαρέτρα της, μιλά ευθέως και εμφατικά για «έγκλημα». Στον επίσημο δημόσιο λόγο της παραλείπει τον όρο «προμελετημένο», τον οποίο όμως χρησιμοποιεί χύδην στις αναρτήσεις της, στην καφενειακή  επιχειρηματολογία της, στα συνθήματά της και στα πανό της. Σταδιακά, η κατηγορία για «έγκλημα» μεταφέρθηκε από τις συνθήκες τέλεσής του, στη διερεύνησή του. Εκεί, ο όρος «προμελετημένο» χρησιμοποιείται συνειδητά και ανενδοίαστα για να υποστηρίξει τη «συγκάλυψη», επενδυμένος με πλήθος εικασιών ή ενδείξεων (μπαζώματα, τι κουβαλούσε το βαγόνι κ.λπ.) που προστέθηκαν σιγά σιγά.

Οι δύο αυτές «γραμμές» δεν συναντώνται πουθενά. Ούτε καν στη δικαστική αίθουσα που στήνεται στη Λάρισα. Το «δεν θα ακούω ότι έβαψα τα χέρια μου με αίμα και δεν θα απαντάω» του Αδωνι δεν είναι δυνατόν να συνομιλήσει πολιτικά ή κοινωνικά με το «δικαιοσύνη δεν θα αποδώσουν οι δολοφόνοι» που έγραφε το πανό της κυριακάτικης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα.

Ακόμα και όταν ο πρόεδρος του δικαστηρίου απαγγείλει τις ποινές, η αντιπαράθεση θα συνεχίσει να υφίσταται. Οι μεν θα πουν «η δικαιοσύνη αποδόθηκε», οι δε θα ισχυριστούν ότι «το έγκλημα συγκαλύφθηκε, η δικαίωση των θυμάτων περιμένει». Εννοώντας πολιτικά, με την εκδίωξη από την εξουσία των «δολοφόνων».

Τα Τέμπη θα μας ακολουθούν για καιρό. Θα αποτελούν κομμάτι της πολιτικής ζωής μας για χρόνια. Οπως μας ακολούθησε και μας ακολουθεί η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, ανεξαρτήτως αν ο Κορκονέας μπήκε φυλακή. Στενά πολιτικά και κομματικά, η υπόθεση τα έχει φάει τα ψωμιά της. Ούτε την κυβέρνηση θα ρίξει ούτε την αντιπολίτευση θα φέρει την εξουσία. Θα είναι όμως τακτικά και με κάθε ευκαιρία δίπλα μας, στην πολιτική μας καθημερινότητα.

Για τη ΝΔ θα είναι σαν ένα αγκάθι που εισχώρησε στο φανελάκι της και την τσιμπάει ενοχλητικά κάθε τόσο, για την Αριστερά θα είναι ένα διαρκώς ανοικτό θέμα που θα κατεβάζει τον κόσμο της στους δρόμους. Θα είναι η αέναη απόδειξη των ιδεοληψιών της, ότι απέναντί της δεν έχει έναν απλό πολιτικό αντίπαλο, αλλά μια δράκα από εγκληματίες. Οσο για το ελληνικό κράτος, στη λειτουργία του οποίου το τραγικό γεγονός θα έπρεπε να λειτουργήσει ως σαρωτικός καταλύτης αλλαγών, δεν το βλέπω. Εκεί θα κάθεται και θα κοιτάζει. Μακάριο όπως πάντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News