Τα λεφτά του Δημήτρη Παπαδημούλη είναι φορολογημένα. Ενδεχομένως και τιμημένα, αφού προέκυψαν από αγώνες για το δίκαιο του λαού και τα ιδανικά της Αριστεράς. Το τι κάνει με αυτά τα χρήματα είναι αυστηρά προσωπική του υπόθεση. Αν τα άφηνε να αναπαύονται σε τραπεζικούς λογαριασμούς, θα βλέπαμε το νούμερο και η κουβέντα θα τελείωνε εκεί – θα ήταν άλλωστε μεγάλο, δύσκολο και να το θυμάσαι.

Ο Παπαδημούλης, όμως, επέλεξε να επενδύσει σε ακίνητα. Προχώρησε σε αγορές για τις οποίες κατέβαλε όλους τους νόμιμους φόρους. Επίσης, κάθε χρόνο πληρώνει ένα σεβαστό ποσό για ΕΝΦΙΑ. Με τους φόρους του Παπαδημούλη ενδεχομένως και να καλύπτονται οι ετήσιες αποδοχές δύο δημοσίων υπαλλήλων που μπορεί και να μην τον ψηφίζουν.

Αδυνατώ, λοιπόν, να καταλάβω πού βρίσκεται το πρόβλημα, ειδικά όταν τίθεται από τον Στέλιο τον Κούλογλου που είναι συνάδελφος με τον Παπαδημούλη και λίγο ως πολύ εισπράττουν την ίδια αποζημίωση για τις υπηρεσίες προς την ευρωπαϊκή ιδέα –και ο Στέλιος, άλλωστε, επιχειρηματίας είναι. Ομοίως, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη δυσφορία αρκετών στον ΣΥΡΙΖΑ που, μεταξύ μας, μάλλον αποδίδεται σε καθαρό φθόνο. Αυτοί, βλέπετε, αγωνίζονται για τον σοσιαλισμό. Ο Παπαδημούλης είναι μερικά βήματα πιο μπροστά, τους εξηγεί πώς ένας σοσιαλιστής μπορεί να περάσει καλά στον καπιταλισμό.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, δεν βαρύνεται με κάτι μεμπτό. Εκανε σωστή διαχείριση των χρημάτων που κέρδισε ως ένας καλός και συνεπής επαγγελματίας πολιτικός. Και μη μου πείτε ότι η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, γιατί θα σας μαλώσω. Είναι τόσο απαιτητικό επάγγελμα, ώστε για να πλουτίσεις χρειάζεται να καταγγέλλεις πειστικά τον πλούτο. Και τόσο σκληρό, ώστε συχνά ο λόγος σου στέκεται έκθετος και γυμνός δίπλα στις πράξεις σου. Και εσύ μετά πρέπει να τον καλύψεις με συνθήματα ή να βάλεις κάνα πλακάτ μπροστά στα απόκρυφά του.

Τι στο διάολο θέλατε να κάνει, λοιπόν, ο Παπαδημούλης; Να δωρίζει την αποζημίωσή του; Ποιος το έκανε στο παρελθόν και ποιος θα το κάνει στο μέλλον; Να μην… προκαλεί με την αγορά ακινήτων; Ωραία, να κρύψει το χρήμα σε σκοτεινούς, δαιδαλώδεις διαδρόμους, σε μετοχές και αμοιβαία, για να διαβάζει ο λαός στο «πόθεν έσχες» ότι έχει και δύο χιλιάδες μετοχές σε εταιρείες του Μπράνσον που υποστηρίζουν την Γκρέτα και τη χελώνα των Γκαλάπαγκος. Στην Ελλάδα τα επενδύει και μάλιστα σε μία περίοδο κατά την οποία, υποτίθεται, ψάχνουμε τους επενδυτές με την απόχη. Κανονικά ο Αδωνις θα έπρεπε να τον καλέσει για καφέ και photo opportunity.

Κατηγορήθηκε επειδή νοικιάζει τα σπίτι σε ΜΚΟ. Σοβαρά; Οποιος έχει διαθέσει σπίτι προς ενοικίαση, γνωρίζει καλά πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζεσαι με τον νοικάρη, να διατηρείς και μια ανθρώπινη σχέση. Και βέβαια, με όλον τον θόρυβο που ξέσπασε, υποχρεώθηκε να πει ότι θα δωρίσει τα καθαρά έσοδα (πλην οι φόροι και η συντήρηση, δηλαδή) σε κοινωνικές δράσεις. Διπλό το κακό, διότι και λεφτά θα χάσει και ξέρει από πρώτο χέρι τι θα συμβεί έτσι και τα χρήματα φτάσουν στα χέρια των «σωστών» συντρόφων.

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης πληρώνει το κόστος των στερεοτύπων που βοήθησαν και τον ίδιο να ανέβει στην εισοδηματική κλίμακα. Και τη δυσκαμψία εκείνων που παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τον επαγγελματικό χαρακτήρα της πολιτικής. Ο αριστερός, σου λένε, πρέπει να είναι φτωχός. Δεν πάει έτσι. Ο φτωχός πρέπει να είναι αριστερός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News