Η καλοκαιρινή μουσική σεζόν στο Καλλιμάρμαρο ξεκίνησε με μια συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη του Βασίλη Καρρά. Ακολούθησε μια συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη του Μίκη Θεοδωράκη και έπεται συνέχεια.

Τον Ιούλιο θα μπει στο επιβλητικό στάδιο η Νταϊάνα Ρος, ενώ ο Σεπτέμβριος έρχεται με απανωτές συναυλίες: το γνωστό και καθιερωμένο πια «Ολοι Μαζί Μπορούμε» με επίκεντρο τον Στέλιο Καζαντζίδη, ακολουθεί η Αννα Βίσση με δύο εμφανίσεις, έχουμε μια ακόμα αφιερωματική συναυλία στον Γρηγόρη Μπιθικώτση, μετά το κοινό θα απολαύσει από τις κερκίδες του σταδίου τον ιταλό πιανίστα και συνθέτη Λουντοβίκο Εϊνάουντι, ενώ στις αρχές Οκτωβρίου θα ανέβει στη σκηνή του ο Ρόμπι Γουίλιαμς, ο οποίος μάλλον κλείνει και το, ομολογουμένως, πλούσιο συναυλιακό μενού του Καλλιμαρμάρου. Ενα μενού για όλα τα γούστα.

Πρέπει να είναι μοναδική εμπειρία το να παρακολουθείς μια συναυλία στο Καλλιμάρμαρο. Και μάλλον, είναι και μια εμπειρία που δεν μπορεί να ορισθεί μόνο από το είδος της μουσικής. Η άποψη ότι δεν ταιριάζουν σε ένα τέτοιο στάδιο όλα είναι σεβαστή και ως ένα βαθμό, λογική. Από την άλλη, κάθε θέαμα εκεί φέρει πάνω του την αισθητική του χώρου, όπως τουλάχιστον έχει αποδείξει η μέχρι τώρα εμπειρία.

Αυτό λένε και οι θεατές. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι συναυλίες εκεί προσελκύουν ετερόκλητα κοινά, ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι απαραιτήτως θαυμαστές του καλλιτέχνη που εμφανίζεται ή εκείνου στου οποίου τη μνήμη γίνεται η συναυλία. Είναι κόσμος που θέλει να ζήσει την εμπειρία του μουσικού θεάματος στον συγκεκριμένο χώρο.

«Γιατί πήγες στη συναυλία για τον Βασίλη Καρρά; Εσύ έχεις να πατήσεις σε πίστα ελαφρολαϊκού από το 2000», ρώτησα έναν φίλο. Η απάντηση που πήρα είναι ότι η πίστα αδικεί το ελαφρολαϊκό τραγούδι ενώ στο Καλλιμάρμαρο επιτέλους το απήλαυσε με τον τρόπο που ήθελε. Με τις δονήσεις μιας μέθεξης που έδινε στον ήχο άλλη υπόσταση, εκείνη που σου προσφέρει μια ψυχική ανάταση και σε συγκινεί πραγματικά.

Τον καταλαβαίνω τον φίλο. Ο χώρος που φιλοξενεί ένα θέαμα, το οποιοδήποτε, παίζει καθοριστικό ρόλο στην εμπειρία που αποκομίζεις. Και όσο κι αν γκρινιάζουν κάποιοι για την παράδοση του Καλλιμαρμάρου στους καλλιτέχνες του γαρίφαλου και της καψούρας, τα άσματα που τραγούδησε ο Βασίλης Καρράς ακούγονται αλλιώς εκεί και αλλιώς θα ακουστούν στο βραδινό μαγαζί όπου το αλκοόλ, το τσιγάρο και το ξενύχτι έχουν τον πρώτο ρόλο.

Η αισθητική του σκηνικού φόντου κυριαρχεί εδώ, όπως και οι κανόνες του. Τους οποίους οφείλουν οι διοργανωτές κάθε θεάματος να ακολουθούν και οπωσδήποτε, πρέπει να υπάρχει κι ένας μηχανισμός να τους ελέγχει και να αποτρέπει το αυθαίρετο, το κακόγουστο ή το βλαπτικό για τον χώρο, όπως το έκανε ξηλώνοντας την υπερμεγέθη κατασκευή της διοργάνωσης πολύ γνωστού αναψυκτικού, τον περασμένο Απρίλιο, η οποία είχε πολλές παραβλέψεις πίσω της.

Εφόσον το Καλλιμάρμαρο εξελίσσεται σε ένα νέο Ηρώδειο, ένα σημείο τεράστιων διοργανώσεων, κυρίως μουσικών, υποθέτει κανείς ότι έχει προβλεφθεί και ένα σωστό πλαίσιο κανονισμών και ελέγχου για κάθε παραβίαση και παράβλεψη, κάτι που είναι βέβαιο ότι θα συμβαίνει από εδώ και πέρα. Αυτό είναι το μόνο σημείο που θα σηκώνει μελλοντικά γκρίνια και όχι το είδος της μουσικής το οποίο επιλέγεται και οι καλλιτέχνες που ανεβαίνουν στη σκηνή του.

Οι αμέσως επόμενοι που δικαιούνται να γκρινιάζουν είναι οι κάτοικοι της περιοχής οι οποίοι θέλουν δεν θέλουν, ακούνε τα πάντα μέσα από το σαλόνι τους. Τα ίδια, βέβαια, τραβάνε και όσοι ζούνε κοντά στο θέατρο Βράχων ή σε οποιοδήποτε άλλον υπαίθριο χώρο της πόλης που φιλοξενεί καλοκαιρινά θεάματα.

Οι αμέσως επόμενοι που δικαιούνται να γκρινιάζουν είναι οι οδηγοί. Γιατί όλα αλλάζουν όταν σε ένα μέρος καταφτάνουν χιλιάδες κόσμου. Κι εδώ θα ήθελα να ξέρω τι έχει, αν έχει, προβλεφθεί για την ομαλή διέλευση πεζών και αμαξιών στους δρόμους πέριξ του Καλλιμάρμαρου. Ακόμα θυμάμαι με τρόμο πόση ώρα έκανα να περάσω τη Βασιλέως Κωνσταντίνου με το αυτοκίνητο, τον περασμένο Οκτώβριο, που έκανε την πρώτη συναυλία της εκεί η Αννα Βίσση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News