Σύμφωνα με την παλαιοκομματική μέθοδο διακυβέρνησης, μια κυβέρνηση πρέπει να ελέγχει τα τρία «οχυρά του συστήματος»: Στρατό, Εκκλησία, Δικαιοσύνη. Χωρίς αυτά είναι δύσκολο να μακροημερεύσει. Πόση αλήθεια και πόσος μύθος υπάρχει πίσω από αυτόν τον ισχυρισμό;

Πρώτα να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή, πριν φτάσουμε στο σήμερα. Ο Στρατός, η Εκκλησία και η Δικαιοσύνη ήταν οχυρά της παραδοσιακής Δεξιάς σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Τότε, με την πρώτη εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ (1981), ένα άλλο κόμμα από την κεντρώα και αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος, απέκτησε ερείσματα, που σε ορισμένες περιόδους έφτασαν έως και την πλήρη άλωση.

Με την πάροδο του χρόνου, πάντως, επήλθε ισορροπία στο σύστημα, καθώς τα δύο μεγάλα κόμματα, της Δεξιάς και του Κέντρου, εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση. Διόριζαν μεν την ηγεσία του Στρατεύματος και των Δικαστηρίων, αλλά μέχρι εκεί. Με τις κεφαλές της Εκκλησίας φρόντιζαν απλώς να τα έχουν καλά. Ετσι, προϊόντος του χρόνου και αφού έκλεισαν οι πληγές της δεκαετίας του ’90 (Ανδρέας Παπανδρέου-Κωνσταντίνος Μητσοτάκης), η χρησιμοποίηση του Στρατεύματος και της Δικαιοσύνης για την επίλυση πολιτικών διαφορών ατόνησε. Υπήρχαν, βεβαίως, φαινόμενα κομματισμού και πελατειακής πολιτικής, όμως τα προσχήματα τηρούνταν, σε γενικές γραμμές.

Στις Ενοπλες Δυνάμεις ο Αλέξης Τσίπρας έχει εκχωρήσει τα πάντα στον Πάνο Καμμένο. Και ο ίδιος το πολύ-πολύ μια φορά το χρόνο να φοράει ένα στρατιωτικό μπουφάν και να παρακολουθεί μια άσκηση. Ο χώρος προσφέρεται για την εφαρμογή παραδοσιακών ρουσφετολογικών μεθόδων

Στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, οι σχέσεις της ηγεσίας του με την Εκκλησία (Αρχιεπίσκοπο) είναι καλές. Ετσι, περνάνε σε δεύτερη μοίρα οι κόντρες με ορισμένους ακραίους Μητροπολίτες. Αλλωστε, τέτοιοι υπήρχαν πάντα, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την οξεία σύγκρουση του Χριστόδουλου με την κυβέρνηση Σημίτη για τις ταυτότητες. Στο μέτωπο αυτό, λοιπόν, η πρώτη αριστερή (συν ολίγη από εθνικολαϊκιστική Δεξιά) κυβέρνηση δεν έχει πρόβλημα. Αλλωστε, δεν δείχνει καμιά διάθεση να κάνει και κάτι αριστερό, που να ενοχλήσει το λεγόμενο εκκλησιαστικό κατεστημένο.

Στις Ενοπλες Δυνάμεις ο Αλέξης Τσίπρας έχει εκχωρήσει τα πάντα στον Πάνο Καμμένο. Και ο ίδιος το πολύ-πολύ μια φορά το χρόνο να φοράει ένα στρατιωτικό μπουφάν και να παρακολουθεί μια άσκηση. Ο χώρος προσφέρεται για την εφαρμογή παραδοσιακών ρουσφετολογικών μεθόδων και όχι για πολύ περισσότερα. Λόγω οικονομικής κρίσης, δεν υπάρχουν δυνατότητες για ιδιαίτερα πράγματα στο πεδίο των προμηθειών.

Και μένει ο χώρος της Δικαιοσύνης, ο οποίος ανέκαθεν ήταν ευάλωτος σε πολιτικές παρεμβάσεις. Θα ήταν ανόητο να ισχυριστεί κανείς ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έκαναν τέτοιες και τις βλέπουμε τώρα επί ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την πρόσφατη αποκάλυψη για παρέμβαση του αναπληρωτή υπουργού Δημήτρη Παπαγγελόπουλου στο έργο μιας εισαγγελέως.

Η  υπόθεση έχει πολλές πλευρές και δεν είναι του παρόντος η ανάλυσή τους. Το θέμα αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον από τη στιγμή που (και) η παρούσα κυβέρνηση δείχνει ενδιαφέρον να χρησιμοποιήσει τους δικαστές και τους  εισαγγελείς για υποθέσεις με πολιτικές προεκτάσεις. Τέτοιες υποθέσεις είναι οι διώξεις (ορισμένες προαναγγέλθηκαν) σε βάρος επιχειρηματιών και ειδικά εναντίον «βαρόνων» των Μέσων Ενημέρωσης. Στην κυβέρνηση φαίνεται να πιστεύουν ότι το θέμα αυτό είναι προνομιακό γι’ αυτήν, εξ΄ου και η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή που ζήτησε ο Πρωθυπουργός.

Ο πειρασμός -για κάθε κυβέρνηση- να χρησιμοποιήσει τη Δικαιοσύνη για αποκόμιση πολιτικών κερδών σε βάρος αντιπάλων της παντός είδους είναι πάντα παρών. Δεν πρωτοτυπεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία αρχίζει να αποκτά ερείσματα στο χώρο. Αλλωστε, ο κ. Παπαγγελόπουλος, παλιός δικαστής, τον γνωρίζει καλά. Και η γνώση αυτή δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος γι’ αυτό που πρέπει να διασφαλίζει η πολιτική εξουσία: συνθήκες επαρκούς και αμερόληπτης απονομής δικαιοσύνης. Αλλά αυτό είναι το ιδεατό. Στην πράξη επικρατούν άλλα κριτήρια.

Πάντως, στη σημερινή εποχή της ακραίας οικονομικής κρίσης, αν η κυβέρνηση πιστέψει ότι μπορεί να αντισταθμίσει τα δεινά των πολιτών με την προσφορά άρτου και θεαμάτων, μέσω των τριών παραδοσιακών «οχυρών» της εξουσίας και ειδικά της Δικαιοσύνης, κάποια στιγμή θα ξυπνήσει απότομα. Οι δικαστές και οι εισαγγελείς δεν (θα) μπορούν να την σώσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News