Οι διακοπές ρεύματος των τελευταίων ημερών, στάθηκαν αφορμή να μάθω κάτι καινούριο για τον γιο μας: Φοβάται -πραγματικά φοβάται- το σκοτάδι.

Αιφνίδιο μπλακάουτ και το παιδί στα κάγκελα: «Όχι! Όχι! Μαμά, μπαμπά μου, φοβάμαι. Τι θα κάνουμε τώρα;».

Κι εγώ φοβόμουν το σκοτάδι. Αγρίως. Και εκατομμύρια παιδιά, επίσης. «Σσσς… Θα συνηθίσουν τα ματάκια σου. Όπως οι γάτες. Υπάρχει το φεγγάρι, κοίτα πώς φέγγουν τ’ αστέρια: Δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείς τη νύχτα: στη Γη, Μαρικούλα, δεν υπάρχει αληθινό σκοτάδι».

Ναι, καλά, παρηγοριά στον άρρωστο. «Εγώ φοβάμαι όμως, ναι.». Στο Παγκράτι η μαμά άφηνε ένα φωτάκι στον διάδρομο για να μην ταράζομαι. Στο περιβόλι -βγαλμένο μέχρι τελείας- από οκτάστιχο του «Φυλλομάντη» η γιαγιά Μαρίκα με ξάπλωνε μπροστά στο καντήλι. Άλλα φώτα το εξοχικό των παιδικών καλοκαιριών δεν ήξερε: Μόνο το φως του φιτιλιού στο λαμπόγυαλο ή το βίαιο γουργουρητό μιας λάμπας ασετιλίνης.

Το μοναδικό φως στο σπίτι, αργά τη νύχτα, τελετουργικά αναμμένο, στην μνήμη «των πεθαμένων» της γιαγιάς ήταν το καντηλάκι. Αυτό το γκάτζετ επιστρατεύθηκε και στον εφεδρικό ρόλο – του «φωτακίου νυκτός». Με προστάτευε για να μην ξυπνήσω τη νύχτα και «φοβηθώ». Δεν θυμάμαι να ξύπνησα ποτέ. Ήμουν πολύ κουρασμένη από τις περιπέτειες του θέρους.

Ο Οδυσσέας, άραγε, φοβάται το σκοτάδι όπως κι εγώ; Αυτό δεν το ξέρουμε. Ολοφάνερα φοβάται την επαπειλούμενη διακοπή του ρεύματος: Ένας κόσμος χωρίς διακόπτες, πρίζες, φορτιστές, ηλεκτρονικά, τηλεόραση – αν του τα πάρεις αυτά δεν έχει ζωή ή, μάλλον, δεν ξέρει ότι υπάρχει ζωή χωρίς minecraft ή to κανάλι της Ντίσνεϋ on demand στο νέας γενιάς τάμπλετ.

Το παιδί θα είναι εντάξει: Μαζί μου μπορεί να πάει μακριά χωρίς ρεύμα: Έχω την τεχνογνωσία: Ξέρω να ψήνω σε κάρβουνο, (μπελάς, αλλά ξέρω), να δουλεύω λάμπες γκαζιού, φιάλες υγραερίου κι όλα τα προϊόντα «θυέλλης». Ξέρω να φυλάω κρύο το νερό και δροσερό το γάλα, να υπολογίζω τις αποστάσεις με τα πόδια, χωρίς αμάξι. Τις ώρες της οδυνηρής παιδικής βαρεμάρας, έμαθα να παρακολουθώ ακίνητη, καταμεσήμερο καύσωνα, τις μυρμηγκοφωλιές στο χώμα με τις ώρες. Έμαθα τις φάσεις της σελήνης, τα ονόματα και τους μύθους των ονείρων, των ανέμων και των αστερισμών. Είναι εντυπωσιακό, τι ασύλληπτος όγκος πληροφορίας μπορεί να χωρέσει το παιδικό μυαλό όταν το αφήνεις καμιά δεκαριά χρόνια στη μέση του πουθενά, αφόρτιστο από ηλεκτρικό.

Αν προσπαθήσω να «προπονήσω» τον γιο μου σε συνθήκες πρωτογονισμού, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα με πάρει με τις κλωτσιές.

Χάρη στην υπέροχη χώρα μας, δεν θα χρειαστεί να κουνήσω το δαχτυλάκι μου: Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφήσω την τρέχουσα πολιτική μάχη να φτάσει καλοκαιριάτικα στο μη περαιτέρω: Να κατεβάσουν διακόπτες, να φτάσουμε να κουτουλάμε ο ένας πα’ στον άλλον. Τότε θα βγάλω από την αποθήκη (αν είμαστε στο περιβόλι) τις λάμπες της Μαρίκας – και, βέβαια, την κληρονομηθείσα λουδιτική αυτάρκειά της.

Είναι δικαίωμα κάθε παιδιού να αναζητά μια φλογίτσα μέσα στη νύχτα. Όχι και να φοβάται σαν λουκουμόθρεφτο την κάθε τυχαία διακοπή ρεύματος. Κάθε φορά που μ’ ένα «παφ» οι συνδικαλιστές εκδηλώνουν την ιερή τους οργή βυθίζοντάς μας στο σκοτάδι, από μέσα μου παρακαλώ να κρατήσει το μπλακάουτ κανένα τριήμερο. Αν είμαστε στο περιβόλι, βαστάμε χαλαρά μέχρι και μήνα: “go ahead, punk”, λέω από μέσα μου στο καρέ Φωτόπουλος: Μake my day. Φτιάξε μου τη μέρα ή -ακόμα καλύτερα- τις νύχτες με αστροφεγγιά.

Ίσως, σε μια τέτοια εξαιρετική περίπτωση, ο Οδυσσέας να μάθει να μη φοβάται πια τo σκοτάδι.

Ίσως, (κάτι ακόμα πιο δύσκολο): να σταματήσω να το φοβάμαι κι εγώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News