Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος σήμερα (Τρίτη) κι εγώ καπνίζω. Σιχαίνομαι σχεδόν κάθε τσιγάρο της ημέρας, αλλά καπνίζω. Είναι εξάρτηση, λένε οι ειδικοί. Για κάποιον περίεργο λόγο, πάντως, όταν τυχαίνει να βρίσκομαι σε χώρες, όπου ο αντικαπνιστικός νόμος δεν είναι ανέκδοτο, όπως συμβαίνει με τόσες και τόσες διατάξεις στο δικό μας «γαλατικό χωριό», δεν καπνίζω. Ή τουλάχιστον, δεν καπνίζω το ίδιο πολύ. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν χρειάζεται να μείνω ώρες σε μέρη που η απαγόρευση ισχύει. Περνούν οι ώρες και ξεχνιέμαι. Φαντάζομαι το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει με τους περισσότερους.

Τα γράφω όλα αυτά, κοιτώντας τη φωτογραφία του αναπληρωτή υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη, να κρατάει τσιγάρο σε συνέντευξη τύπου με το λογότυπο του υπουργείου πίσω του. Τα γράφω φέρνοντας στο μυαλό μου και το ντουμάνι στο εντευκτήριο της Βουλής. Εκεί να δεις! Η ατμόσφαιρα θυμίζει αυτές τις κλασικές κινηματογραφικές σκηνές από παράνομους αγώνες πυγμαχίας με πρωταγωνιστές μετανάστες, κάπου στην Αμερική του ’60.

Ολα αυτά τα χρόνια, από την ψήφιση του αντικαπνιστικού, στην Ελλάδα σφυρίζουμε αδιάφορα. Όλοι μαζί. Υπουργοί, βουλευτές, μαγαζάτορες, καπνιστές-πελάτες και πάει λέγοντας. Την ώρα που σε άλλες χώρες, η απαγόρευση όχι μόνο τηρείται, αλλά έχει ήδη φέρει απτά αποτελέσματα, εμείς είμαστε η χώρα που παραμένει στην πρώτη θέση της Ευρώπης στο κάπνισμα. Επιβαρύνουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας με ένα σκασμό λεφτά ετησίως (είναι γνωστά τα ποσά που δαπανώνται κι η εξοικονόμηση που θα προέκυπτε από μια σωστή αντικαπνιστική πολιτική), πεθαίνουμε πριν της ώρας μας, σκοτώνουμε χιλιάδες παθητικούς καπνιστές κάθε χρόνο…

Σχεδόν σ’ ακούω εσένα που διαβάζεις τώρα, εσένα που σιχαίνεσαι το κάπνισμα κι αναρωτιέσαι «τι βγάζεις λόγο και δεν το κόβεις;». Για κάποιον που δεν έμπλεξε μ’ αυτό το χούι, μάλλον δεν είναι εύκολο να καταλάβει. Κι ούτε έχει βέβαια καμιά υποχρέωση να δείξει κατανόηση. Έχω πάντως την αίσθηση πως, όλοι εμείς που το κόβουμε μήνες ή και χρόνια και μετά το ξαναρχίζουμε, ίσως και να ‘χαμε καλύτερη τύχη, σε κάποια άλλη χώρα. Τώρα βέβαια θα πεις, και δίκιο θα ‘χεις, πως αυτό το «ίσως και να ‘χαμε καλύτερη τύχη σε κάποια άλλη χώρα» θα έστεκε μια χαρά σε κάθε περίπτωση, πρόβλημα, πρόκληση, δυνατότητα ή περιστατικό της ζωής μας.

Θα περίμενε κανείς, πάντως, από ένα κράτος που εξακολουθεί να βλέπει σχεδόν όλους τομείς της δραστηριότητας, υπό πρίσμα τρόπον τινά σοβιετικό, να κάνει τη ζωή των καπνιστών πατίνι, όπως την κάνει για όλους τους πολίτες και στα γκισέ του ΙΚΑ, της εφορίας κτλ.

Καπνίζω και πολύ θα ‘θελα, αφού μόνη μου δεν τα καταφέρνω, να με βοηθήσει το κράτος να το κόψω.