Ούτε δέκα σκαλοπάτια δεν ήταν, αλλά δεν έπαυε να είναι υπόγειο.

Σ' αυτά τα σκαλιά κάθισα πολλές φορές πριν μπω στο «διαμέρισμα», συνήθως φτιαγμένη από ουσίες. Ούτε έτσι μπορούσα να ανεχτώ την κατάντια μου. Ένα όμορφο κορίτσι ήμουν, με αντρικά στοιχεία στην ταυτότητα. Εκ προοιμίου, η κατηγορία σ' αυτή την περίπτωση. Πεζοδρόμιο. Τρανς σημαίνει πεζοδρόμιο. Δεν είχαν άδικο. Αυτό ήμασταν τότε. Μήπως μας δόθηκε άλλη ευκαιρία ποτέ; Ποτέ.

Κάποιες φορές έβαζα μπροστάρη τον εκάστοτε γκόμενο, σχέση, όπως θέλεις πέσ' το, να νοικιάσει το διαμέρισμα στο όνομά του, χωρίς να εμφανιστώ εγώ, φυσικά. Και όταν τελείωνε η σχέση, έπρεπε να ψαχτώ αλλού. Και για γκόμενο και κατ' επέκταση και για σπίτι. Έρμαιο και στο συναίσθημα. Κι αν το τολμούσα, το έκανα εκ του ασφαλούς. Δεν «φαινόμουν». Άλλο τραγικό κριτήριο μιας επιφανειακής και αδιάφορης κοινωνίας, πέραν απ' ό,τι αφορά το σπίτι της και το δικό της χαλί. Το τι θα χώσει από κάτω είναι άλλη ιστορία. Τι χαλιά είναι αυτά; Τι χωρητικότητα!

Μιλώ για άγριες εποχές. Το ξύλο σχεδόν καθημερινή βάση από όποιον… είχε το πρόβλημά του.

Ήταν επιτακτική ανάγκη να πας στη φωλιά σου. Να κλάψεις, να λυτρωθείς, να μαζέψεις δύναμη για την επόμενη, να ανασκουμπωθείς. Και καθόμουν στον καναπέ της φτώχειας -τι ακριβό να βάλεις σε ένα μουχλιασμένο υπόγειο;- και έβλεπα τα πόδια των περαστικών απ' το μισό παράθυρο. Έτσι, να στρίβει το μαχαίρι, κάθε μέρα. Κάθε πρωί που ήθελα να με λούσει ο ήλιος και να απαλύνει την αγριάδα του σκοταδιού. Σε κάθε ηλιαχτίδα κι ένα χαμόγελο, δειλό, αλλά χαμόγελο. Δεκαετία του '80. Τα χειρότερα δεν τα είχα προλάβει. Τα άκουγα από φίλες και έλεγα, πρόλαβα. Τι; Έστω ένα υπόγειο.

Μάρτιος του 2014. Ένα χαρτί στο ασανσέρ με τίτλο "Δεύτερη γενική συνέλευση", με ένα από τα θέματα και την ακύρωση συμβολαίου του διαμερίσματος που νοικιάσαμε ως Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ). Εν ολίγοις… διωγμός.

Πήγα στην πρώτη συνέλευση περισσότερο να συστηθώ, παρότι ήταν μόνο για ιδιοκτήτες. Ο δικός μας αδυνατούσε να παρευρεθεί και με κάθε καλή θέληση, πήγα ως γ.γ. Ο ενικός της απαξίωσης, για άλλη μια φορά, στα μούτρα. Επιμένω να μιλώ με έμφαση στον πληθυντικό.

«Το καταστατικό της πολυκατοικίας αναγράφει πως απαγορεύονται γραφεία, σύλλογοι, σωματεία». Αυτή ήταν η επωδός των ιδιοκτητών των άλλων διαμερισμάτων. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι η συνέλευση έλαβε χώρα στο οδοντιατρείο της διαχειρίστριας. Το προσωπείο της υποκρισίας δεν κατάφερε να κρύψει τίποτα. Είναι ολοφάνερος ο σκοπός και οι λόγοι. Άλλα δυο γραφεία προϋπήρχαν στην ίδια πολυκατοικία και μάλιστα το ένα πολιτικό γραφείο ευρωβουλευτή της ΝΔ. Δεν σήκωσα τόνους. Άφησα να εκτεθούν, να δω το μίσος, να φορτώσω, να βολιδοσκοπήσω την ανοησία τους και τη μοχθηρία τους.

Επανερχόμαστε στην επόμενη συνέλευση με δυο δικηγόρους που προσφέρουν εθελοντική εργασία στο σωματείο μας και από τη στιγμή που πυροδότησαν την κατάσταση με αυτό το προσβλητικό χαρτί κολλημένο στο ασανσέρ, δεν μπορούμε παρά να αντεπιτεθούμε. Το τραγικό είναι ότι αυτό συμβαίνει σε απόπειρα ενοικίασης έδρας του ΣΥΔ, για δεύτερη φορά. Η πρώτη, πριν από 4 μήνες. Προετοιμάζεται μήνυση προς τον ιδιοκτήτη και σε κάθε άλλο υπεύθυνο. Επιτέλους, τέλος. Ποιος ανοίγει τον πόλεμο, λοιπόν;

Ποιος μπορεί επί σειρά ετών να ανεχτεί, έπειτα από 30 χρόνια, τέτοιου είδους συμπεριφορές και τακτικές; Οι τρανς είναι περήφανοι άνθρωποι, κάποτε πρέπει να το καταλάβετε. Διανοηθείτε πόση βρωμιά μπορεί να εισπράξει ένας άνθρωπος από μια καταχρηστική εξουσία σε βάρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Και όποιος δεν μπορεί να το δει, είναι εχθρός. Αυτόκλητος. Συνειδητά ή όχι.

Δεν θα φύγουμε. Εκεί, να μας βλέπετε μπροστά σας. Έχουμε τα ίδια δικαιώματα με εσάς, αλλά δεν τα έχουμε στην ουσία. Τα διεκδικούμε, όμως. Εκεί, να μας βλέπετε. Και πού ξέρεις; Μπορεί και να μας θαυμάσετε στο τέλος γιατί σας δείξαμε έναν καθρέφτη που τον είχατε επιμελώς κρύψει με σκόνη από τον χρόνο, ή ένα λευκό σεντόνι που σάπισε και είναι καιρός να βγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News