Αθήνα, οδός Σταδίου, 2016. Η άλλοτε κραταιά εμπορική οδός της πρωτεύουσας έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο αστικό νεκροταφείο. Μαγαζιά και ξενοδοχεία κλειστά, τράπεζες και σινεμά πυρπολημένα, νεοκλασικές προσόψεις ρημαγμένες, οικόπεδα που χάσκουν. Χαυτεία – μια ανάσα από την ανεκδιήγητη πλέον πλατεία Ομονοίας. Τα πολυώροφα εκλεκτικιστικά μέγαρα του μεσοπολέμου έχουν δώσει εδώ και δεκαετίες τη θέση τους σε αποτρόπαια κτήρια γραφείων, έρημα και αυτά. Κατεδαφισμένα πολυκαταστήματα έχουν μετατραπεί σε μαντρωμένες αλάνες με σκουπίδια και καταρρέοντα πεζοδρόμια, ενώ κακοτεχνίες στο οδόστρωμα και φτωχός φωτισμός συμπληρώνουν το σκηνικό του τρόμου. Ναι, κατηφορίζοντας έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας, σίγουρα «βασανίζομαι».

Η απολιθωμένη Σταδίου συνοψίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το αθηναϊκό πανόραμα της παρακμής που θα αντικρύσουν οι τουρίστες αν απομακρυνθούν από τα στενά όρια του Θησείου και της Πλάκας – συχνά δε και εντός αυτών των στενών ορίων. Πολλοί όψιμοι λάτρεις του αθηναϊκού κέντρου βλέπουν βέβαια σε αυτήν την δυσοίωνη εικόνα σήψης, την ανάδυση του εναλλακτικού, το οποίο αποτελεί πια συνώνυμο του γκέτου. Βλέπουν στις κακοποιημένες όψεις των πάλαι ποτέ αστικών αθηναϊκών κατοικιών (όσων δηλαδή επέζησαν από την επέλαση της μπουλντόζας) ανύπαρκτες εικαστικές συνθέσεις, που στην πλειονότητα των περιπτώσεων (αν και όχι πάντοτε) συνοψίζονται σε αναρίθμητα, ακατάληπτα αραβουργήματα, βρισιές, κλισέ θυμοσοφίες, οπαδικά συνθήματα και κακοσχεδιασμένα ιχνογραφήματα. Ρολά, μάρμαρα, τζαμαρίες, αρτιφισιέλ τοιχοποιίες, τίποτα δεν γλιτώνει από την μανία αυτών των new age βανδάλων, που παρεμβαίνουν και καταστρέφουν ανενόχλητοι ό,τι δεν ταιριάζει στην απλοϊκή μονολιθικότητα των απόψεων και την ανύπαρκτη αισθητική τους.

Οσο δε για έργα καθαρισμού και συντήρησης, αυτά στην ουσία έχουν παγώσει εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Οι δημόσιοι χώροι ρημάζουν, τα κτήρια καταρρέουν, η πόλη μας απαξιώνεται και εμείς παρακολουθούμε μουδιασμένοι την ποιότητα της ζωής μας να επιδεινούται χρόνο με το χρόνο. Η παραδομένη στους εργολάβους στα χρόνια της χούντας μεγαλούπολη παραμένει δέσμια την εποχή της χρεοκοπίας, στα χέρια τώρα μαυροντυμένων ταλιμπάν, που έχουν μετατρέψει την πρωτεύουσα σε ένα ατελείωτο πεδίο μαχών, φλεγόμενων κάδων, αποκεφαλισμένων γλυπτών και σπασμένων μαρμάρων. Οι υπεύθυνοι ασφαλώς ολιγωρούν και τι άλλο να περιμένει κανείς όταν τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά εγκλήματα των παρελθουσών δεκαετιών έχουν συντελεστεί από «επώνυμους» αρχιτέκτονες, περιώνυμα ιδρύματα και ανάλγητες κρατικές υπηρεσίες; Η Αθήνα βιάζεται από παντού, τώρα και με το παρωχημένο, μα πάντα επίκαιρο άλλοθι της Κρίσης. Μόνο που ξέχασαν να μας ενημερώσουν ότι η κρίση στην Ελλάδα του 2016 είναι πρωτίστων και πάνω απ’ όλα, ηθική.

Η αποδομημένη Αθήνα είχε τους περισσότερους δυσαρεστημένους κατοίκους (γιατί πολίτες έχει ελάχιστους) από κάθε ευρωπαϊκή πόλη, ήδη πολύ προ κρίσης.  Και η κατάντια της αποτελεί συνέπεια της παραίτησης και της αδιαφορίας μας, της έλλειψη σεβασμού και του ωχαδερφισμού μας και συνιστά την καλύτερη μεταφορά για την τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα. Ουδείς, ούτε το κράτος, ούτε οι επιχειρηματίες δείχνουν να ενδιαφέρονται για τη συντήρηση και ανάδειξη του κακοποιημένου αστικού μας περιβάλλοντος. Αντίθετα, αυθαιρετούν με την πρώτη ευκαιρία. Και όμως, με συντονισμένες δράσεις και δειλές στην αρχή παρεμβάσεις, ακόμα και μικρές αλλαγές θα είχαν σημαντική θετική επίδραση στην ψυχολογία μας, ενδεχόμενα και στην οικονομία εφόσον μιλούμε πια για επαν-οικειοποίηση της πόλης μας. Δεν υπάρχουν λεφτά; Μα η οργάνωση και ο σεβασμός δεν είναι προνόμια των πλουσίων. Γι’ αυτό και όταν λεφτά υπήρχαν, λίγα ήταν διαφορετικά…

Δεν ζητώ αυτοκριτική από κανέναν, αυτό αποτελεί προνόμιο του Δυτικού κόσμου. Από την Ελλάδα της μιζέριας και του brain drain, που ακροβατεί μεταξύ πολιτικής απομόνωσης και αυτοταπείνωσης, από την Ελλάδα των διαρκών κρίσεων και των προνεωτερικών δομών, από την Ελλάδα του ζοφερού 2016, που θυμίζει τραγικά πλέον το Οργουελικό 1984, ενδεχομένως να περιμένω πολλά… Αυτά που σίγουρα δεν περιμένω είναι ωριμότητα, πρόοδο, λογική και κυρίως σύμπνοια. Διότι, όπως τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται, τα μικρά δε θα συναντηθούν ποτέ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News