Δεν βλέπω να κυκλοφορούν, πλέον, πολλά μπλε αυτοκίνητα. Για καινούργια, μιλάμε. Θα μπορούσε, μάλιστα, να είναι και ένα διαφορετικό ντιμπέϊτ των δρόμων. Να μετράς πόσα μπλε αυτοκίνητα βλέπεις δίπλα σου σε σχέση, ας πούμε, με τα άσπρα, ή τα μαύρα, ή γενικώς τα γκρι – που κυριαρχούν στις προτιμήσεις των Ελλήνων αγοραστών. Θα μπορούσε, επίσης, να λέγεται ‘’The Blue Debate’’ – ίσως να έκανε και ωραίο τίτλο για διαφημιστικό.

Την περασμένη δεκαετία ζήσαμε την κυριαρχία του μαύρου. Ακόμα και το τελευταίο μεταχειρισμένο των €1,000 να ‘ψαχνε ο άλλος, νόμιζε πως του προσέδιδε κύρος ως προσωπικότητα το λεγόμενο total black. Αυτά είναι θέματα βαθιάς ψυχανάλυσης αλλά στα χρόνια της χρηματιστηριακής παλιγεννεσίας, το μαύρο ήταν αναπόσπαστο στοιχείο επίπλαστης επιτυχίας.

Η λαίλαπα του ασημί και η διάσωση του μπλε

Είχε προηγηθεί η δεκαετία του ασημί. Πλέον, έχει πάει κι αυτό στην αφάνεια. Ίσως περισσότερο κι απ΄αυτήν του μπλε. Το ασημί κρύβει βρωμιές, πετραδάκια και καλοκαιρινή σκόνη. Ως γνήσιος λαός της υπερβολής και της αγελαίας ψυχολογίας, ψωνίζαμε ομοθυμαδόν ασημί. Νοικοκυρές, πωλητές, νοικιάρικα, φοιτητές και ελεύθεροι επαγγελματίες, βόρεια παύλα νότια προάστια. Όλοι ασημί. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, αναδεικνύει πολύ ωραία τις μεταλλικές φόρμες.

Είχε μόλις αρχίσει η εποχή που ξεχνάγαμε το μπλε. Το άλλοτε κομψό χρώμα των ’80s υπέκυπτε σε εμπορική παρακμή. Διεσώθηκε, ωστόσο, χάρη σε έναν μνημειώδη εκφραστή . Το Subaru Impreza. Καραμπινάτο όσο και η χαρακτηριστική αεροτομή, η «φτερούγα» στο πορτμπαγκάζ. Δεν γίνεται να σ’ αρέσουν τα αυτοκίνητα και να μην ξέρεις αυτό το χρώμα του Impreza. Βασικό μάθημα χρωματολογίας.

Πιστεύω βαθύτατα πως η Subaru παρείχε τον ελλείποντα συνδετικό κρίκο. Ήταν αυτή που διατήρησε το μπλε στη ζωή. Αλλιώς μπορεί να είχε σβήσει. Ή μάλλον, κάτι χειρότερο: να είχε εκπέσει στο απόλυτο έρεβος του μαύρου. Πίσσα, κατράμι. Το total black που λέγαμε. Ό,τι χειρότερο για χώρες με σκόνη, βρώμικους δρόμους και πολύ ήλιο σε μια χώρα όπως η Ελλάδα.

Οι μεγάλοι μπλε εκφραστές

Πέραν του Subaru Impreza, υπήρξαν και άλλοι μπλε ηγήτορες. Όπως το εικονιζόμενο Ford Escort Cosworth. Υπέροχο αυτοκίνητο που όταν το οδηγήσαμε θυμηθήκαμε την αίγλη των αυτοκινήτων του λεγόμενου Πραγματικού Οδηγού.

Ή το ανοιχτόχρωμο μπλε με ονομασία ‘’Laguna Seca’’ των BMW M3. Ή το μπλε των Opel OPC – το πιο χαρακτηριστικό στα μικρά hot hatch. Ή αυτό των Dodge Viper. Ή τη Miami Blue Porsche 911 GT3 που είδα αυτές τις μέρες στην παραλιακή και στοίχειωσε την εβδομάδα μου. Ή και εκείνο το τρομερά classy σε παλιές Jaguar. Ή τα νέα Polestar της Volvo. Είναι όλα υπέροχα. Και σίγουρα και κάποια άλλα που ίσως ξεχνώ αυτή τη στιγμή.

Η μπλε διαχωριστική γραμμή

Ωστόσο, υπάρχει μια λεπτή, διαχωριστική γραμμή στο πόσο μπλε πρέπει να είναι το μπλε. Αν «φέρνει» προς  Laguna Seca παραπέμπει σε πιο αγωνιστικό χαρακτήρα. Αν φέρνει προς τον έναστρο, βραδυνό ουρανό, είναι ενδιαφέρον και μυστηριώδες. Κάπου ενδιάμεσα, από το «τουαλετί» μέχρι το «σκοτωμένο» και βαρύ μπλε, μπορεί να είναι από κλαρινογαμπριάτικο έως συνταξιοδοτικό. Σαν βράδια χωρίς σασπένς. Και είναι ικανό να κάνει ένα όμορφο αυτοκίνητο ανυπόφορα βαρετό.

• Ο Γιάννης Κωνσταντόπουλος «οδηγεί» το 4Drivers και ταυτόχρονα εκδίδει το Best of Cars

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News