Οι περισσότερες φίλες μου γυμνάζονται συστηματικά εδώ και χρόνια. Εγώ από την άλλη, έχω να σηκώσω το χέρι από το Λύκειο όπου το τέντωνα μόνο για να πιάσω τα πατατάκια στο πάνω μέρος του ντουλαπιού. Και παρόλο που ακόμα και τις σκάλες αποφεύγω όταν μπορώ, το παράπονο το έχω στο στόμα. Πάχυνα, έχω πλαδαρέψει, έχω σκουριάσει, έχω, έχω, έχω…

Στις προτροπές να ξεκουνηθώ επιτέλους απαντούσα σαρκαστικά ότι είμαι της «τάβλας» ή ότι δεν είμαι αθλητική γκόμενα εγώ, και άλλα τέτοια χαζά με τα οποία γελούσα μόνη μου (τύπου «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»).

Έρχεται όμως η εποχή που σε οδηγεί πλέον το σώμα και όχι το μυαλό. Και πάλι καλά δηλαδή, γιατί τέτοιο που είναι τι να το κάνεις;

Ως γνήσια Ελληνίδα με τοπικό πάχος και σωματότυπο αχλαδιού, ώριμου, τσουπωτού, ζουμερού και φυσική κατάσταση κλινικά νεκρή,  φτάνει κάποτε η στιγμή που λες στοπ! Γιατί το αχλάδι το βλέπεις να γίνεται καρπούζι, ο μεταβολισμός σου έχει πέσει σε χειμέρια νάρκη και συνειδητοποιείς ότι δεν αρκεί να νιώθεις νέος αλλά πρέπει να φαίνεσαι κιόλας.

Κάπου εκεί είναι που τον τελευταίο χρόνο μου μπήκαν τα διαόλια. Ρε μήπως να…; Βρε λες να το δοκιμάσω; Μπας και δω αλλαγή; Γιατί οι άλλοι να μπορούν κι εγώ όχι…; Κι άλλα τέτοια εσωτερικά ερωτήματα που όμως έμεναν μόνο ερωτήματα. Προέβαλα ταυτόχρονα στον εαυτό μου και το κομμάτι του οικονομικού, που σίγουρα δεν μπορεί να περάσει στο «ντούκου» και όλα καλά. Κοιμόμουν ήσυχη με τη συνείδησή μου, καθαρή, ξάστερη και οκνηρή.

Δείτε ολόκληρο το κείμενο και τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News