Εχω μείνει αρκετές ώρες καθιστός βλέποντας κάποιον να κάνει stand up comedy. Τις περισσότερες φορές όμως είχα μπροστά μου τις πιξελιασμένες φιγούρες του σπουδαίου Τζόρτζ Κάρλιν, του «αμαρτωλού» Λούις Σ.Κ. και του ξεχωριστού Μπιλ Χικς. Ενίοτε ξεπηδούσαν στην οθόνη μου και αρκετοί έλληνες «όρθιοι κωμικοί» που όμως πάντα μου έδιναν τη δυνατότητα να τους σταματήσω με ένα «κλικ» και να τους ενεργοποιήσω κατά βούληση. Ετσι, θα ήταν η πρώτη φορά που θα στεκόμουν μπροστά σε μία ζωντανή παράσταση stand up comedy που δεν θα έτρεχε σπασμωδικά σε αναδυόμενα παράθυρα του υπολογιστή μου.

Η παράσταση είχε τίτλο «Η ιστορία του ελληνικού Εθνους – αλλιώς» και ο Σίλας Σεραφείμ πόζαρε στην αφίσα σαν χασάπης με ποδιά στα χρώματα της ελληνικής σημαίας. Ισως η αφίσα ήταν ένα νεύμα σεβασμού προς τον Τζίμη Πανούση που πέρασε από ένα κάρο δίκες για τις αξέχαστες αφίσες του με την ελληνική σημαία. Τέλος πάντων, οι οιωνοί για τους λάτρεις αυτού του είδους της κωμωδίας ήταν πολύ καλοί.

Η παράσταση ξεκίνησε και έπειτα από λίγα λεπτά σκέφτηκα ότι θα ήθελα πολύ να έχω και πάλι την δυνατότητα να κάνω μία «παύση» στον καταιγιστικό ρυθμό του Σίλα. Και εξηγούμαι. Προφανώς, ο καλλιτέχνης δεν δημιούργησε έναν εύκολο, αστείο μονόλογο με σκοπό το κοινό να περάσει ευχάριστα και ξεκούραστα το βράδυ του. Δεν έσπειρε το σόου με ανούσιες βρισιές που φέρνουν εύκολο γέλιο ούτε κοινότοπες ατάκες με συνταγές τσαντιριού. Ο Σίλας δεν ήθελε το κοινό να… (Σεφερ)λυθεί στα γέλια αλλά να ανακαλύψει τα αστεία που ξεπηδούν μέσα από μία κατ’ εξοχήν πολιτική αφήγηση της ελληνικής ιστορίας. Αυτή η παράσταση χρειαζόταν τη συνδρομή του μυαλό σου και την αμέριστη προσοχή σου. Και είπαμε, δεν είχες την δυνατότητα να κάνεις ούτε μία παύση.

Ο καλλιτέχνης λοιπόν δεν διάλεξε τον εύκολο δρόμο. Σίγουρα όταν έγραφε το κείμενο δεν είχε το γέλιο ως αυτοσκοπό. Στην παράσταση, έκανε αστεία με την Κλυταιμνήστρα και τον Λεωνίδα, «έκραζε» τον Πλάτωνα και έκανε μικρές αναφορές φιλοσοφικού χαρακτήρα καθώς έτρεχε από την αρχαία Ελλάδα στη Μεταπολίτευση. Αν αυτά τα αστεία ακούγονταν στο Δελφινάριο, ο Σίλας δεν θα πλησίαζε καν την Λεωφόρο Ποσειδώνος για δεύτερη παράσταση.

Οσο για εμένα, θα είμαι ειλικρινής: γελάω πολύ δύσκολα βλέποντας κωμικά σόου. Ακόμα και αν θεωρώ μία ατάκα ή ένα σκετς αστείο, έξυπνο ή εξαιρετικά ευρηματικό, είναι σχεδόν αδύνατο να ξεσπάσω σε γέλια. Στην παράσταση όμως γέλασα και ομολογώ ότι την βρήκα αυθεντικά χιουμοριστική. Είχε μάλιστα και αρκετές στιγμές εμπνευσμένες. Δεν ανακάλυψα δε ούτε ένα χαζό αστείο βγαλμένο από κάποιο παλιό ανέκδοτο και δεν κατάφερα να βρω ούτε μία ατάκα μεταφρασμένη από την κωμική σκηνή της μαμάς Αμερικής.

Το σημαντικότερο όμως με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη δεν είναι το γέλιο που βγάζει στις παραστάσεις του. Ο Σίλας είναι από τους ελάχιστους έλληνες κωμικούς που μπορεί να ισορροπήσει στο λεπτό σχοινί της πολιτικής σάτιρας – κριτικής και να «ενοχλήσει» το κοινό. Δεν λαϊκίζει, δεν υπεραπλουστεύει και έχει την συγκρότησή που του επιτρέπει να καταπιάνεται με θέματα που μόνο αστεία δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις. Είναι, άλλωστε, ιδιαίτερα δύσκολο να κάνεις χιούμορ με τους ιταλούς φασίστες, τον Μεταξά, τους χουντικούς και την Χρυσή Αυγή. Και είναι απείρως δυσκολότερο να κάνεις το κοινό να γελά με τον φασισμό χωρίς πρώτα να τον έχεις «ελαφρύνει» έστω και λίγο, για τις ανάγκες μιας χιουμοριστικής παράστασης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News