Υπάρχει ένα ανέκδοτο για τον Τσαρλι Γουάτς, τον μουσικό που μας άφησε μόνους στα 80 του, διαλύοντας με τον χαμό του τη μεγαλύτερη μπάντα που υπήρξε ποτέ, τους Rolling Stones:

Ηταν στις αρχές των 80’s όταν ένας μεθυσμένος Μικ Τζάγκερ κάλεσε μέσα στη νύχτα το ξενοδοχείο που έμενε ο Γουάτς ζητώντας «τον ντράμερ μου». Τότε ο Γουάτς σηκώθηκε αμέσως. Εκανε μπάνιο, ξυρίστηκε, έβαλε όπως πάντα τα καλά του ρούχα και πήγε γρήγορα στο δωμάτιο που έμενε ο Τζάγκερ. Μόλις άνοιξε την πόρτα, ο Γουάτς έδωσε στον Μικ μία μπουνιά. «Μη με αποκαλέσεις ποτέ ξανά έτσι. Εσύ είσαι ο γαμημένος τραγουδιστής μου» του είπε —και ξαναπήγε για ύπνο.

Αυτή η ιστορία —αληθινή ή όχι δεν έχει πολλή σημασία, άλλωστε δεν διαψεύστηκε από κανέναν από τους δύο— δείχνει το μέγεθος της επικής αυτής φυσιογνωμίας για την ιστορία της ροκ μουσικής, άρα συνολικά της μουσικής μεταπολεμικά. Περιγράφει τον άνδρα, την επιτομή του cool όταν το ταλέντο συναντά τη διασημότητα, το γήινο και το εκλεπτισμένο όταν αυτά συναντούν την υστερία.

Ο Τσάρλι Γουάτς, επί 48 ολόκληρα χρόνια μέλος των θρυλικών Rolling Stones, έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης, 24 Αυγούστου 2021.

Ο μουσικός που γιόρτασε τον Ιούνιο τα γενέθλιά του, έφυγε αφήνοντας πίσω τον μοναδικό Μικ Τζάγκερ (78 ετών), τον αγέραστο Κιθ Ρίτσαρντς (77 ετών) αλλά και τον Ρον Γουντ (74 ετών). Ο Γουάτς ήταν σχεδόν από την αρχή των Stones, o Γουντ δεν ήταν. Εμειναν μόνοι ο Μικ και ο Κιθ, δίχως να ξέρουν τι θα κάνουν. Ο Γουάτς ήταν ο ρυθμός τους, ο σεμνός και καλοντυμένος μετρονόμος σε μια μπάντα υπερβλητικών και φανταχτερών εγώ. Μια ισορροπία σε μια παρέα που καθόρισε τη μουσική και τα ακούσματα των νέων όσο καμία άλλη, αν όχι μεταπολεμικά, σίγουρα μετά τους σχετικά βραχύβιους Beatles.

Ίσως έπρεπε να το είχαμε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όταν ο Γουάτς ανακοίνωσε ότι δεν θα ακολουθήσει τη νέα περιοδεία των αγέραστων Stones, την πρώτη της μετά Covid-19 εποχής. Εφυγε από τη ζωή πριν μας χαρίσει μία ακόμα εμφάνιση πίσω από τα τύμπανά του.

Λένε ότι χωρίς τον Μικ Τζάγκερ δεν θα υπήρχαν οι Rolling Stones και είναι σωστό. Οτι χωρίς τον Κιθ Ρίτσαρντς δεν θα υπήρχε «I can’t get no (Satisfaction)». Και πάλι σωστό. Χωρίς τον Γουάτς όμως; Θα υπήρχε το «Ruby Tuesday»; Το «Paint It, Black»; Τραγούδια που εκεί στα μέσα των 60’s έκαναν τους Stones αυτό που είναι; Σίγουρα όχι. Ας τα ακούσουν οι νεότεροι, να αφουγκραστούν τον ήχο στα τύμπανα του Γουάτς -αυτού του κατά τα άλλα μύστη της τζαζ- για να διακρίνουν το μέτρο πίσω από το υπέροχο ταλέντο αυτής της ροκ μπάντας που συστηνόταν ως η μεγαλύτερη στον πλανήτη —και με βάση τη μακροβιότητα και την επιρροή της, ήταν.

Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός του, ο Γουάτς απεβίωσε σε νοσοκομείο ενώ πρόσφατα είχε ανακοινωθεί ότι δεν θα ακολουθούσε στην περιοδεία την υπόλοιπη μπάντα λόγω προβλημάτων υγείας.

Η ανακοίνωση των Rolling Stones ανέφερε:

«Ανακοινώνουμε με τεράστια θλίψη τον θάνατο του αγαπημένου μας Charlie Watts. Αποδήμησε εν ειρήνη σε νοσοκομείο του Λονδίνου, έχοντας δίπλα του την οικογένειά του. Ο Τσάρλι ήταν ένας χαρισματικός σύζυγος, πατέρας και παππούς καθώς και, ως μέλος των Rolling Stones, ένας από τους μεγαλύτερους ντράμερ της γενιάς του. Ζητούμε ευγενικά να τηρηθεί η ιδιωτικότητα της οικογένειάς του, των μελών της μπάντας και των στενών φίλων του σε αυτή τη δύσκολη στιγμή».

O Γουάτς έπαζε το 1963 στο τζαζ γκρουπ Blues Incorporated του Alexis Corner, όταν οι Rolling Stones τού ζήτησαν να παίξει στο συγκρότημα τους και, μετά από επανειλημμένες αρνήσεις, τελικά δέχτηκε, αν και στην αρχή είχε κρατήσει και την «κανονική» του δουλειά, σε μια διαφημιστική.

Παρά την τεράστια επιτυχία των Rolling Stones, ο Γουάτς δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει και να ηχογραφεί τζαζ. Ηταν η παντοτινή αγάπη του, τα πρώτα του ακούσματα στα ζοφερά χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Λονδίνο, όπου γεννήθηκε εκείνο το σκληρό καλοκαίρι του 1941.

Μια τζαζ που έδωσε στον Γουάτς αυτό το cool στοιχείο που τον έκανε μοναδικό, σε μια μπάντα από μοναδικούς…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News