1103
O Γκάρεθ Μπέιλ με συμπαίκτες του της εθνικής Ουαλίας, στην αναμέτρησή της με την Αγγλία, στις 29 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, στο Κατάρ | Ian MacNicol/Getty Images

Γκάρεθ Μπέιλ: η ζωή αρχίζει στα 33

Sportscaster Sportscaster 10 Ιανουαρίου 2023, 18:31
O Γκάρεθ Μπέιλ με συμπαίκτες του της εθνικής Ουαλίας, στην αναμέτρησή της με την Αγγλία, στις 29 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, στο Κατάρ
|Ian MacNicol/Getty Images

Γκάρεθ Μπέιλ: η ζωή αρχίζει στα 33

Sportscaster Sportscaster 10 Ιανουαρίου 2023, 18:31

Ηταν ξαφνικό, όμως δεν προκάλεσε έκπληξη. Η καριέρα του Γκάρεθ Μπέιλ είχε, ουσιαστικά, τελειώσει προ πολλού. Μόνο το Μουντιάλ του Κατάρ τον κρατούσε στα γήπεδα. Ηθελε να είναι παρών στην πρώτη συμμετοχή της χώρας του σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά το 1958 – μια επιτυχία που, σε μεγάλο βαθμό, πιστώνεται σε εκείνον. Ο εθνικός σταρ της Ουαλίας περίμενε να περάσουν και οι γιορτές, και τη Δευτέρα, με μια μακροσκελή ανάρτησή του στα social media, ανακοίνωσε την απόφασή του να βάλει τέλος σε μια πορεία 17 ετών γεμάτη τίτλους, αξέχαστες στιγμές, αλλά και περιπέτειες, εντάσεις και αμφισβήτηση. Αποχωρεί βιαστικά, έξι μήνες προτού λήξει το συμβόλαιο που είχε υπογράψει με τους Λος Αντζελες Γκάλαξι.

Στα 33 του είχε αρκετά χρόνια μπάλας μπροστά του. Δύο πρώην συμπαίκτες του που πλησιάζουν τα 38, ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Λούκα Μόντριτς, συνεχίζουν. Εκείνος, όμως, είναι άλλος χαρακτήρας, έχει εντελώς διαφορετική κοσμοθεωρία. Ακόμη και στα νιάτα του, οι φιλοδοξίες του δεν ήταν η προτεραιότητά του. Για τον Μπέιλ το ποδόσφαιρο δεν ήταν παρά το μέσο για να κερδίσει μια καλύτερη ζωή, για να προσφέρει χαρά στους δικούς του ανθρώπους. Πλέον, έχει αρκετά χρήματα για να παίζει ανέμελος με τα παιδιά του ή γκολφ με τους φίλους του. Για να ταξιδεύει εκεί όπου μπορεί να παρακολουθήσει έναν σπουδαίο αγώνα ράγκμπι ή κρίκετ. Οι νίκες, τα τρόπαια, τα ρεκόρ δεν του έλεγαν πολλά. Ούτε ένιωσε ποτέ την ανάγκη να ανταποκριθεί σε προσδοκίες που δεν ήταν δικές του.

Η αλήθεια είναι ότι, και να ήθελε να συνεχίσει, δεν θα είχε καμία σχέση με τον παίκτη που κάποτε θαυμάσαμε. Με το πέρασμα του χρόνου έχασε το βασικό του χαρακτηριστικό, που τον έκανε ξεχωριστό: την ταχυδύναμη. Υπήρξε ίσως ο πιο γρήγορος ποδοσφαιριστής με την μπάλα στα πόδια (λέγεται ότι έπιανε ταχύτητα 36 χλμ. την ώρα). Μια από τις κούρσες που έγιναν το σήμα κατατεθέν του αποτελεί, ίσως, το κορυφαίο highlight της καριέρας του. Το 2014, στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας (Ρεάλ – Μπαρτσελόνα) έγινε κάτοχος της μπάλας στη μεσαία γραμμή, την πέταξε μπροστά και με ένα φοβερό σπριντ προσπέρασε τον αντίπαλό του (Μαρκ Μπάρτρα), αν και χρειάστηκε να βγει εκτός αγωνιστικού χώρου για να τον παρακάμψει. Διένυσε περίπου 50 μέτρα, αλλά είχε ακόμη δυνάμεις για να σκοράρει το νικητήριο γκολ, στην παράταση, το οποίο πανηγύρισε έντονα μέχρι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, που βρισκόταν στις εξέδρες.

Η πρώτη φορά που ο Μπέιλ «τρέλανε» τον ποδοσφαιρικό κόσμο ήταν το 2010, σε ένα ματς της Τότεναμ εναντίον της Ιντερ για το Τσάμπιονς Λιγκ, στο Μιλάνο. Η ιταλική ομάδα νίκησε 4-3, με τον 21χρονο τότε Ουαλό να σκοράρει και τα τρία γκολ της ομάδας του. Παίζοντας, μάλιστα, στη θέση του αριστερού μπακ. Ο προσωπικός του αντίπαλος, Μαϊκόν, ο καλύτερος δεξιός οπισθοφύλακας της εποχής, δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Τρία χρόνια μετά, η Ρεάλ ξόδεψε για χάρη του 101 εκατ. ευρώ – το μεγαλύτερο ποσό που είχε δοθεί έως τότε για μεταγραφή ποδοσφαιριστή. Ο Ρονάλντο είχε κοστίσει λιγότερο (94 εκατ. ευρώ). Ο πρόεδρος του club, Φλορεντίνο Πέρεθ, ήταν σίγουρος ότι είχε βρει τον μελλοντικό διάδοχο του Κριστιάνο.

Στην αρχή όλα έδειχναν πως είχε δίκιο. Τα τρία πρώτα χρόνια ο Μπέιλ «πετούσε» στα γήπεδα, ήταν το αγαπημένο παιδί της Ρεάλ – σε αντίθεση με τον «CR7», που δεν του έδινε την μπάλα. Με τον Ρονάλντο και τον Καρίμ Μπενζεμά συνέθεσαν την τριάδα «BBC», που έσπερνε τον τρόπο στις αντίπαλες άμυνες. Ολα καλά. Μέχρι το 2016, που ο Πέρεθ αποφάσισε να επεκτείνει το συμβόλαιο του παίκτη έως το καλοκαίρι του 2022. Τότε άρχισε ένας αγωνιστικός κατήφορος με μικρές παρενθέσεις υπέροχων ενεργειών (όπως το αλησμόνητο ανάποδο ψαλίδι του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2018), που δικαίωναν όσους πίστευαν ότι ο Ουαλός «μπορεί, αλλά δεν θέλει».

Στις εννέα σεζόν του στη Ρεάλ ο Μπέιλ πέτυχε 106 γκολ (περισσότερα από τον Ρονάλντο, το «Φαινόμενο»), σέρβιρε 67 ασίστ (περισσότερες από τον Ντέιβιντ Μπέκαμ), συμπλήρωσε 258 συμμετοχές (περισσότερες από τον Λουίς Φίγκο), κατέκτησε 17 τρόπαια (σχεδόν τριπλάσια σε σχέση με τον Ζινεντίν Ζιντάν), ανάμεσά τους και πέντε Κούπες Τσάμπιονς Λιγκ (δύο περισσότερες από τον Ραούλ). Και όμως, την αποχώρησή του από το «Μπερναμπέου» η οικογένεια της Ρεάλ –ακόμη και ο Πέρεθ– την πανηγύρισε πιο πολύ και από κάθε Κύπελλο Πρωταθλητριών που κατέκτησε.

Το κλίμα που υπήρχε για εκείνον, το απηχούσαν οι «επιθέσεις» της Marca εναντίον του. Η ισπανική εφημερίδα, λίγο πριν αναχωρήσει από τη Μαδρίτη, ξεπέρασε τα όρια. Ο αθλητικός της αναλυτής, Μανουέλ Χούλια Ντοράδο, έγραψε, μεταξύ άλλων: «To παράσιτο Μπέιλ προέρχεται από το κρύο και βροχερό Ηνωμένο Βασίλειο. Εγκαταστάθηκε στην Ισπανία και στη Ρεάλ, κρύβοντας τις προθέσεις του. Στην αρχή έδειξε αφοσίωση και αγάπη για το κλαμπ, όμως στη συνέχεια η φύση του τον οδήγησε να ρουφά αίμα, χωρίς να δίνει κάτι σε αντάλλαγμα. Ρουφούσε τα ευρώ του συλλόγου. Σε αντίθεση με άλλα, παρεμφερή είδη, όπως ο ψύλλος, η ψείρα, ή ο κοριός, το παράσιτο Μπέιλ δεν προκαλεί φαγούρα ή ασθένειες στον ξενιστή του. Αλλά μετά το τσίμπημα γελάει και τον κοροϊδεύει, δείχνοντας μια προκλητική περιφρόνηση για αυτόν από τον οποίο ζει. Ευτυχώς, το συμβόλαιό του έχει ημερομηνία λήξης, όπως όλες οι συμφορές». Οταν ο ισπανικός σύλλογος τον έστειλε δανεικό στην Τότεναμ, η AS βιάστηκε να τον αποχαιρετήσει. «Bye Bale» ήταν ο κεντρικός της τίτλος, προτού καν οριστικοποιηθεί η συμφωνία.

Στη διάρκεια της θητείας του στη Ρεάλ μέτρησε πάνω από 30 σοβαρούς τραυματισμούς. Στα μισά από τα ματς της ομάδας του ήταν θεατής. Ελεγαν (και έγραφαν) ότι είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος αργόμισθος των σπορ. Αλλά αυτό που εξόργιζε τους οπαδούς περισσότερο από όλα ήταν η αδιαφορία του, την οποία ουδέποτε προσπάθησε να κρύψει. Συχνά οι γιατροί της Ρεάλ έδιναν το «ok» για να προπονηθεί, όμως εκείνος ισχυριζόταν ότι ένιωθε ενοχλήσεις. Απουσίαζε από την προπόνηση της ομάδας για ιατρικούς λόγους, αλλά την ίδια ώρα έπαιζε γκολφ. Δήλωνε απροκάλυπτα ότι προτεραιότητά του ήταν η εθνική Ουαλίας. Οταν οι προπονητές του τον άφηναν στον πάγκο ή στην εξέδρα, έβρισκε διάφορους τρόπους για να δείξει ότι καθόλου δεν τον ένοιαζε. Ταυτοχρόνως, αρνιόταν πεισματικά να αποχωρήσει εάν η Ρεάλ δεν του κατέβαλλε ολόκληρο το ποσό που έπρεπε να εισπράξει στα επόμενα χρόνια του συμβολαίου του. Προκάλεσε πολύ, στρέφοντας εναντίον του ακόμη κι εκείνους που τον συμπαθούσαν.

Στη Μαδρίτη δεν θα του στήσουν άγαλμα. Στην Ουαλία, όμως, θεωρείται ήρωας. Επίγονος του Ράιαν Γκιγκς, που ήταν το ίνδαλμα των παιδικών του χρόνων. Οσα κατάφερε με την εθνική του ομάδα ήταν πραγματικοί άθλοι – επιτεύγματα μυθικά για τα δικά της δεδομένα. Είχε να εμφανιστεί σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης από το 1958. Ο Μπέιλ την οδήγησε στο Euro 2016 (έφτασε στους ημιτελικούς), στο Euro 2020 (το 2021) και, εφέτος, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, όπου σκόραρε το τελευταίο του διεθνές γκολ.

Για την Ουαλία ήταν από σίδερο. Για τη Ρεάλ, από πορσελάνη. Για τον ιστορικό του ποδοσφαίρου, ακόμη ένας αυτοκαταστροφικός σταρ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...