Οι δηλώσεις Ερντογάν, σχετικά με τον «σκοτεινό» ρόλο των ξένων ΜΜΕ στις ταραχές στην Τουρκία, έφεραν για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο την ευκολία με την οποία οι πολιτικές ελίτ αυταρχικών καθεστώτων χρησιμοποιούν πάντοτε τα διεθνή ΜΜΕ ως το εξιλαστήριο θύμα, προκειμένου να δικαιολογήσουν τις αυταρχικές πρακτικές τους. Είτε λέγεται Τουρκία ή Βενεζουέλα ή Ουγγαρία ή Ρωσία, η συνταγή είναι πάντοτε η ίδια: Οι «ξένοι» και τα ΜΜΕ τους είναι εκείνοι που προκαλούν τα προβλήματα.

Και αν μάλιστα «αποκαλυφθεί» ότι ο συντάκτης του άρθρου, που προκάλεσε την οργή των ντόπιων, τυχαίνει να είναι και Εβραίος, τότε τα πανηγύρια δεν έχουν τελειωμό! Ποτέ λ.χ. δεν θα ξεχάσω τον ενθουσιασμό πολλών Ρωμιών όταν «ανακάλυψαν» ότι ο μεγάλος ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ (του οποίου οι απόψεις για το Μακεδονικό είχαν θορυβήσει την ντόπια κοινή γνώμη) ήταν Εβραίος.

Ιδιαίτερα δύσκολη σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η θέση των ντόπιων συναδέλφων που εργάζονται για τα ξένα ΜΜΕ. Μετά την αποκήρυξη του Reuters,του CNN και του BBC από τον κ. Ερντογάν ως «εχθρών του έθνους», μπορεί να φαντασθεί κανείς τη δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι Τούρκοι συνάδελφοι που εργάζονται σε αυτά, καθ' όσον θεωρούνται -από ένα μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινής γνώμης- ως «προδότες» και «συνεργάτες του εχθρού».  

Ευτυχώς στην Ελλάδα αυτά τα φαινόμενα που άνθισαν την οκταετία του ΠΑΣΟΚ και συνεχίσθηκαν με τον ίδιο ενθουσιασμό επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, έχουν καταλαγιάσει τον τελευταίο καιρό. Φυσικά θα ξανάρθουν πάλι στην επιφάνεια στο μέλλον όταν την εξουσία καταλάβει μία από τις δύο «αντιμπεριαλιστικές» πρωτοπορίες, δηλαδή είτε η Χρυσή Αυγή είτε ο Σύριζα. Τότε οι «αποκηρύξεις» των ξένων ΜΜΕ θα αρχίσουν να εμπλουτίζουν και πάλι την γκρίζα νοτιοβαλκανική δραχμοκρατούμενη τότε πια καθημερινότητά μας.

Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς σε άτομα που δεν έχουν δουλέψει η παρακολουθήσει στενά τα Δυτικά ΜΜΕ πόσον μακρά της πραγματικότητας είναι αυτές οι καταγγελίες και αποκηρύξεις. Όχι διότι και τα ξένα ΜΜΕ δεν παίζουν «παιχνίδια» που εξαρτώνται πολλές φορές από τα οικονομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών (σκεφθείτε, απλώς, την ιστορία του Μέρντοκ και της Κίνας) αλλά διότι οι δεοντολογικοί κώδικες που διέπουν τον τρόπο με τον οποίο οι συντάκτες των σοβαρών εφημερίδων χειρίζονται το υλικό τους είναι πολύ πιο επαγγελματικός (δηλαδή, δημοσιογραφικός) από αυτόν που επικρατεί σε τριτοκοσμικές χώρες.

Θα ήταν π.χ. αδιανόητο για τον δημοσιογράφο της Guardian ή των ΝΥ Times ή της Washington Post να παίρνει γραμμή από το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας για το πώς θα πρέπει να αποκαλεί μια άλλη χώρα. Έτσι π.χ., τόσο η Βρετανία, όσο και οι ΗΠΑ συνεχίζουν στο επίσημο επίπεδο να χρησιμοποιούν την ονομασία "Burma" για τη Βιρμανία, αλλά φυσικά οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν πολύ συχνά το "Myanmar" – παρ' όλο που η επίσημη πολιτική της χώρας τους δεν αναγνωρίζει κράτος με την ονομασία "Myanmar".

Και θα ήθελα να τελειώσω αυτό το σημείωμα με ένα περιστατικό που δείχνει το χάσμα που χωρίζει δεοντολογικά τις δημοσιογραφικές πρακτικές στα σοβαρά ΜΜΕ της Δύσης από άλλες τριτοκοσμικές χώρες. Κάποτε είχα γράψει ένα άρθρο στη Wall Street Journal, στο οποίο φιλοξενούσα μία δήλωση του διευθυντού της Ελευθεροτυπίας (στην οποία εργαζόμουνα τότε) Σεραφείμ Φυντανίδη. Το έστειλα κατά το απογευματάκι και ετοιμαζόμουνα να πάω σινεμά. Όμως, κατά τις 9 το βράδυ, χτυπάει το κινητό μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο αρχισυντάκτης της WSJ από το γραφείο των Βρυξελλών. «Tάκη», μου λέει, «στο άρθρο σου χρησιμοποιείς μία δήλωση του διευθυντού της Ελευθεροτυπίας στην οποία, από ό,τι γνωρίζουμε, εργάζεσαι. Δεν νομίζεις ότι αυτό αντιπροσωπεύει μία σύγκρουση συμφερόντων που αποδυναμώνει το κείμενό σου;». Ούτε καν το είχα σκεφθεί! Ο κινηματογράφος πήγε περίπατο καθώς αναγκάσθηκα να ξαναγράψω το άρθρο – χωρίς τη δήλωση.

Πόσο μακριά είναι όλα αυτά από την τριτοκοσμική πραγματικότητα – είτε πρόκειται για ιδιωτικά είτε για κρατικά ΜΜΕ!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News