Δεν ξέρω ποιος πρώτος ξεστόμισε τη λέξη "διακύβευμα". Εγώ, πάντως, την άκουσα πριν από μερικές βδομάδες από το στόμα του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου. Μου ξενοφάνηκε, θυμάμαι, και την έψαξα στο πολύ σοφά αναθεωρημένο λεξικό του Τριανταφυλλίδη, που την εξαιρετικά εύχρηστη ψηφιακή του μορφή θα βρείτε στην "πύλη για την ελληνική γλώσσα"

"Η αναζήτηση δεν επέστρεψε κανένα αποτέλεσμα", αποφάνθηκε το on line λεξικό.
Το 'διακυβεύω' σαν ενεργητικό και παθητικό ρήμα, σημαίνει : "αφήνω μια σοβαρή και δύσκολη υπόθεση να εξελιχθεί και να διαμορφωθεί από τυχαίους ή απρόβλεπτους παράγοντες, επειδή δεν μπορώ ή δε θέλω να παρέμβω, με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η καλή έκβασή της• ΣYN έκφρ. παίζω κτ. στα ζάρια: Mέσα στη δίνη των διεθνών ανακατατάξεων διακυβεύονται ύψιστα εθνικά μας συμφέροντα, παίζονται. [λόγ. < ελνστ. διακυβεύω]".

Το "διακύβευμα" δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό του Μαμπινιώτη, ο οποίος όμως -αντίθετα με τον Τριανταφυλλίδη που δεν πάει πέρα από την ερμηνεία και τα παραδείγματα- προτείνει τη λέξη "διακύβευση", ένα ουσιαστικό γένους θηλυκού.
Άκουσα πολλές φορές τις τελευταίες μέρες, "το διακύβευμα" κυρίως από συντάκτες στα ειδησεογραφικά δελτία της κρατικής τηλεόρασης που αναφέρονταν στα οικονομικά και τις επιπτώσεις τους. Χωρίς να έχω συγκρατήσει ακριβώς τη φρασεολογία, κάθε φορά η λέξη μου χτύπαγε άσκημα.

"Αρκεί να έχουν συνειδητοποιήσει τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο συνεργάτης του το διακύβευμα" έγραψε προχτές ο Τάσος Τέλλογλου αναφερόμενος στην υπόθεση Siemens και τον κ. Παμπούκη. Για πρώτη φορά ένοιωσα πως το νεόκοπο ουσιαστικό έχει πράγματι τη βαρύτητα που απαιτεί το σημαντικό γεγονός στο οποίο αναφέρεται!

Θα ήθελα πολύ να ακούσω από αναγνώστες, αλλά και μελετητές της γλώσσας μας και της εξέλιξής της: Νομίζετε πως μας χρειάζεται το νέο ουσιαστικό, ή μας εκφράζει καλύτερα η 'διακύβευση' του Μπαμπινιώτη;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News