Photo: Δημήτρης Σούλτας

 

Να διευκρινίσω εξαρχής, μην παρεξηγηθώ. Ο τίτλος, δεν έχει καμιά σχέση με την άφιξη του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα. Αν και δεν είμαστε στην καλύτερη στιγμή για να δεχόμαστε γενικά επισκέψεις, δεν θα συμφωνήσω με τον Γιώργο Καρατζαφέρη που παριστάνει την Κασσάνδρα στα κανάλια και προβλέπει συμφορές – αφού τον καλούν κάνει κι αυτός το δικό του παιχνίδι. Ας όψεται η AGB που τον έχει κάνει περιζήτητο, ελέω τηλεθέασης, από τα δελτία και τα πάνελ.

Άλλωστε, παρά τα προβλήματά μας, εξακολουθούμε να ομνύουμε στον Ξένιο Δία. Μόνο που για να φιλοξενήσεις κάποιον- είτε επισκέπτη, είτε τουρίστα, είτε περαστικό, πρέπει να έχεις μια διάθεση, μια όρεξη, ένα κέφι, να του δείξεις τις ομορφιές του τόπου σου, του λαού σου, ακόμη και τις προσωπικές.

Και μεις δεν είμαστε καθόλου χάι. Βγήκαμε θυμωμένοι στους δρόμους, γυρίσαμε τρομαγμένοι μετά τους τρεις νεκρούς της Μαρφίν στα σπίτια μας, (ξανα) συζητήσαμε για τα βρώμικα της πολιτικής, μετά την απομόνωση του καθένα στα τηλεοπτικά δρώμενα, ξυπνήσαμε απότομα από έναν εφιάλτη με γενικό σύνθημα: τέρμα τo shopping therapy- ήρθε η ώρα του shock therapy!

Δεν ξέρω αν φταίνε τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας, αλλά αυτός ο ραγιαδισμός που νιώσαμε να πιέζει του έλληνα τον τράχηλο, αυτή η χρόνια και ελαφρώς ανίατη ασθένεια μιας κυνικής αδιαφορίας που δείχνει να χει κάνει μετάσταση σε όλα τα κύτταρα της κοινωνίας, μας έφερε αυθόρμητα ένα «αει σιχτίρ», που πια δεν καταπίνεται…

Άι σιχτίρ που σπουδάσαμε εξ απαλών ονύχων το «οι νόμοι ισχύουν για τους άλλους» και γαλουχηθήκαμε να κάνουμε πάντα τον κριτή και τον δικαστή και ποτέ τον κατηγορούμενο. Να βρίσκουμε ελαφρυντικά για κάθε είδους παρεκτροπές δικές μας και να μη βρίσκουμε κανένα για τους άλλους. Πρώτοι στο να ζητάμε τα ρέστα από τους άλλους, τελευταίοι στο να αναλάβουμε το δικό μας μερίδιο…

 

Άι σιχτίρ που αφήσαμε μια χώρα πανέμορφη σε φυσικό πλούτο και με γερή πολιτιστική κληρονομιά, να γίνει αυτό το κιτς παζλ, που πρωταγωνιστεί σήμερα στον κόσμο, με λέξεις όπως «λαμόγια, κλέφτες, ψεύτες, απατεώνες». Που ποτέ δεν σκέφτηκε το αύριο, που σπατάλησε ανόητα το χτες και που ζει το παρόν σαν ναταν περαστική από το ίδιο της το σπίτι…

 

Άι σιχτίρ που κάθε φορά που μας δίνεται μια ευκαιρία, την μετατρέπουμε σε χαμένη. Στήνουμε αξιοζήλευτους Ολυμπιακούς, μόνο για το θεαθήναι και όχι για να μας μείνει κάτι, σηκώνουμε κύπελλα νίκης «για να τους δείξουμε εμείς», αδιαφορώντας αν ντοπαριζόμαστε, αν κοροίδεύουμε τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό…

Άι σιχτίρ για τους εταίρους, τους συμμάχους, τους «φίλους της Ελλάδας» που μέσα σε ένα ορυμαγδό σεναρίων, από τη μια απλώνουν το χέρι στον αδύναμο κρίκο και από την άλλη έχουν ήδη ετοιμάσει την αλυσίδα που θα μας δέσουν, από τη μια κάνουν έκτακτες συσκέψεις και από την άλλη έχουν φροντίσει για τα έκτακτα έσοδα από αυτό το πείραμα…

 

Άι σιχτίρ που δεκαετίες παρακολουθούμε ένα γελοίο πανάκριβο σπόρ αμυντικών εξοπλισμών, ενός διαγωνισμού ονοματολογίας στο όνομα του Μεγαλέξανδρου, μιας παρωδίας εθνικού μεγαλείου, στο όνομα του ελληνικού DNA και των περήφανων γονιδίων μας.

Άι σιχτίρ που η ευγενής άμιλλα έχει αντικατασταθεί σε όλα τα λεξικά, ελληνικά, ευρωπαϊκά, παγκόσμια, με την αγενή άμιλλα και η λέξη «ποιότητα ζωής», δεν υπάρχει σε κανένα bar code και σε κανέναν αριθμό από αυτούς που έχουν κατακλύσει τη ζωή μας…

'Αι σιχτίρ… ας μη συνεχίσω να βρίζω στα τουρκικά. Το πρόβλημά μας άλλωστε δεν είναι σε ποια γλώσσα θα βγάλουμε το θυμό μας, αλλά στο ότι άλλη μια φορά μας ζητάνε να τον καταπιούμε. Σταγόνα-σταγόνα σαν το δηλητήριο που έπαιρνε ο Μυθριδάτης για να μην υπάρξει θανατηφόρα δόση. Εχουμε εθιστεί ή θα αντιδράσει τελικά ο οργανισμός;

 

ΥΓ: Welcome κ. Ερντογάν, δεν έχουμε λόγο να σας σιχτιρίσουμε. Εχουμε όμως ένα λόγο να πούμε στους δικούς μας «όχι άλλα όπλα σύντροφοι». Βάλτε κι αυτό στην Ατζέντα- εκτός από τις γνωστέςbusiness.

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News