Ξέρω ελάχιστα πράγματα για την ιεραρχία, τη λειτουργία και τα πρόσωπα της ελληνικής Δικαιοσύνης. Και απέφευγα πάντα όπως ο διάολος το λιβάνι τις μηνύσεις, τις αγωγές και τα ασφαλιστικά μέτρα, διότι οι αίθουσες των δικαστηρίων, οι δικαστές και οι δικηγόροι με άγχωναν. Δεν γνωρίζω ούτε τους ανώτατους ούτε τους κατώτατους δικαστές, μήτε μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα το θεσμικό από το αντιθεσμικό στις πολύπλοκες διαδικασίες της.

Αυτό όμως δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα να κρίνω μερικά βασικά πράγματα που την αφορούν. Ενδεχομένως μάλιστα, η άγνοιά μου για τα πρόσωπα και πράγματά της, η απόστασή μου από τους δαιδάλους της, να με μετατρέπουν σε εγκυρότερο και οξυδερκέστερο παρατηρητή του εσωτερικού της και της δημόσιας εικόνας της. Καθότι, παντού και πάντα, αυτός που μπορεί να δώσει αυθεντική ερμηνεία των τεκταινομένων και λύση σε φαινομενικά άλυτα προβλήματα είναι, εν τέλει, ο κοινός νους.

Τι μου λέει, λοιπόν, ο κοινός νους που πιστεύω ότι διακονώ; Οτι στην ελληνική Δικαιοσύνη γίνεται της κακομοίρας. Ετσι απλά και μπακαλίστικα. Οταν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα σκάνε από το πουθενά δυο ανώτατοι δικαστικοί και κάνουν μαντάρα τη χώρα, να με συμπαθάτε, αλλά αυτό κάτι μου λέει για τον χώρο τους. Ο ένας παίρνει σύνταξη από αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου και το μεθεπόμενο πρωί εμφανίζεται ως πρόεδρος ναζιστικού κόμματος, φερέφωνο και μπροστινός ενός καταδικασμένου εγκληματία.

Ο άλλος, αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, επιφορτισμένος να υπερασπιστεί τον Νόμο, αλλά πρωτίστως τη δημοκρατία, από την κοινοβουλευτική επανεμφάνιση μιας εγκληματικής συμμορίας, τσαντίζεται που η κυβέρνηση παίρνει μια νομοθετική πρωτοβουλία και την επιπλήττει με δημόσια δήλωση. Ορμάει να ξεμαλλιάσει τον υπουργό Εσωτερικών, σαν παιδάκι που του ανέβηκε ξαφνικά το αίμα στο κεφάλι και επιτίθεται εναντίον του άλλου μέσα στον περίβολο του σχολείου. Ανήκουστα πράγματα.

Αν αυτή είναι η ηγεσία της ελληνικής Δικαιοσύνης, τότε να τη βράσουμε και να πιούμε το ζουμί της. Να πιούμε και το ζουμί όλων εκείνων που εδώ και δεκαετίες πέρασαν από θέσεις πολιτικής ευθύνης για τη Δικαιοσύνη και την παράτησαν σ’ αυτό το μαύρο χάλι. Και μην ξανακούσω για «αποκούμπια του έλληνα πολίτη», για «δικαστάς που υπάρχουν εις τας Αθήνας» και άλλα παρόμοια γλυκανάλατα, γιατί θα ξεράσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News