Η είδηση για τη διπλή δολοφονία προκάλεσε σοκ. Είναι όντως σοκαριστικό ένα έγκλημα τέτοιας αγριότητας σε έναν ειδυλλιακό παραθεριστικό προορισμό. Σε ένα μέρος που ο ήλιος λάμπει πάντα, οι φιλόξενοι κάτοικοι υποδέχονται ανοιχτόκαρδα τους επισκέπτες, όλα είναι ήσυχα και πολύς κόσμος επιστρέφει ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια.

Ενα τέτοιο μέρος είναι και η Φοινικούντα, νότια της Μεσσηνίας. Ενα «οικογενειακό» χωριό με απέραντη παραλία και αρκετά κάμπινγκ, νεόκοπο σχετικά στον πιο μαζικό τουρισμό, όπου «όλοι ξέρουν όλους» και, με την εξαίρεση του Αυγούστου, ακόμη και οι τουρίστες είναι «δικοί μας άνθρωποι». Ενα μέρος όπου, για να θυμηθούμε τον Εκο, δεν υπάρχουν ειδήσεις.

Και ξαφνικά, «σκάει» η είδηση. Μια διπλή εν ψυχρώ δολοφονία μέσα σε ένα κάμπινγκ γεμάτο κόσμο, στις 8 το απόγευμα. Στοχευμένη δολοφονία· μια κανονική εκτέλεση. Πράγματα που ακόμη και στην Αθήνα μάς αιφνιδιάζουν.

Το μεγάλο πρόβλημα με την ελληνική –και όχι μόνο– επαρχία είναι ότι οι «απέξω» τη βλέπουμε με τα ροζ γυαλιά του επισκέπτη. Και ανάλογα την ερμηνεύουμε. Από το ρουμ ή το εξοχικό μας βλέπουμε τα χωριά της όταν φοράνε τα καλά τους για να μας υποδεχθούν. Ετσι κι αλλιώς περαστικοί είμαστε, δεν μας ενδιαφέρει πολύ να κοιτάξουμε πιο μέσα. Δεν θέλουμε κιόλας· εμείς πηγαίνουμε εκεί για να περάσουμε καλά, τα μικρά ή μεγάλα δράματα του τόπου μάς είναι περιττά.

Κάποια στιγμή, όμως, τα φώτα σβήνουν, τα μαγαζιά κλείνουν, οι άνθρωποι μένουν πάλι μόνοι τους. Το σκηνικό ξεστήνεται, η παράσταση τελειώνει. Και τότε τα τοπικά δράματα που κρύβονταν κάτω από το χαλάκι του τουρισμού κατά τη διάρκεια της σεζόν, βγαίνουν και πάλι στην επιφάνεια. Αν είχες κοιτάξει προσεκτικά, θα τα έβλεπες έτσι κι αλλιώς να σιγοβράζουν. Οι φήμες κυκλοφορούν σαν μισόλογα: ο τάδε χρωστάει, οι άλλοι «σκοτώνονται» για ένα χωράφι, κάποιοι τρίτοι έχουν «προσωπικά»· «δεν βαριέσαι, θα τα βρουν, από παιδιά γνωρίζονται» είναι η επωδός.

Κανείς δεν μιλάει ανοιχτά, όμως. Εχει τη δική της ομερτά η επαρχία. Δεν είναι πολύ παράξενο όταν μια χούφτα άνθρωποι ζουν μαζί 12 μήνες τον χρόνο και με κάποιον τρόπο σχετίζονται όλοι μεταξύ τους. Είτε προσωπικά είτε επαγγελματικά, είτε απλώς επειδή πράγματι «γνωρίζονται από παιδιά».

Κάποια σπίτια έχουν τα δικά τους, προσεκτικά κρυμμένα μυστικά. Μερικά είναι ανώδυνα: μια απιστία, ένας χωρισμός που δεν ανακοινώνεται, ένα παιδί που δεν μας βγήκε πολύ στρέιτ αλλά δεν το λέμε, γιατί αυτά τα πράγματα είναι ακόμη ταμπού. Κάποια άλλα μυστικά είναι πιο σκοτεινά. Είκοσι εννέα χρόνια κρατούσαν τα τρία αδέλφια της την Ελένη Καρυώτη κλειδωμένη στην αποθήκη στο Κωσταλέξι και «κανείς δεν είχε δει τίποτε». Οταν δικάστηκαν, το 1980, αθωώθηκαν παμψηφεί, και οι συχωριανοί που παρακολουθούσαν τη δίκη ξέσπασαν σε χειροκροτήματα μετά την ανακοίνωση της απόφασης.

Το 2024 η υπόθεση αναβίωσε όταν μια 29χρονη γυναίκα, κλεισμένη επί επτά χρόνια σε ένα κλουβί από τους θετούς γονείς της, βρέθηκε στην Καλαμάτα.

Στην περίπτωση του Δουρή, των Δουναίικων και πολλές ακόμη, ο περίγυρος «δεν ήξερε τίποτε». Και στην Αθήνα τα ίδια λένε οι άνθρωποι, αλλά αυτοί πράγματι δεν ξέρουν, διότι ακόμη και όσοι μένουμε στην ίδια πολυκατοικία, είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας. Σε έναν μικρό τόπο δεν υπάρχουν άγνωστοι.

Υπάρχουν όμως πράγματα για τα οποία δεν μιλάει ποτέ κανείς, ή όλοι μιλούν διαρκώς για αυτά αλλά χωρίς να λένε τίποτε. Πέρα από την ομερτά της συγγένειας ή της εγγύτητας, αν αρχίσει κάποιος να βγάζει στη φόρα τα άπλυτα του άλλου, κάποια στιγμή θα βγουν και τα δικά του. Ολες οι κοινωνίες έχουν άπλυτα, απλώς τα δικά μας χάνονται στη βοή της μεγάλης πόλης.

Η αστυνομία, στην περίπτωση της πρόσφατης διπλής δολοφονίας προσανατολίζεται στα «προσωπικά κίνητρα». Το θύμα είχε φύγει από το σπίτι του και κοιμόταν στην επιχείρησή του επειδή φοβόταν για τη ζωή του. Αργά ή γρήγορα όλα θα μαθευτούν. Και ο δράστης και το κίνητρο. Μέχρι τότε θα επικρατήσουν οι τερατολογίες, τόσο στις ιδιωτικές κουβέντες όσο και σε μέρος των ΜΜΕ. Ενας άνθρωπος, όμως, που είχε δεχτεί απειλές και τουλάχιστον μια απόπειρα κατά της ζωής του, πόσο πιθανό είναι να μην είχε μιλήσει ποτέ σε κανέναν για όσα του συνέβαιναν;

Τα μίση και τα πάθη που κρύβονται στις σκιές φουσκώνουν ευκολότερα, μέχρι να ξεσπάσουν με τον πιο άγριο τρόπο. Τα κάθε λογής «μυστικά» αποκαλύπτονται ένα πρωί, σαν κουβάρι που κάποιος βρήκε την άκρη του. Οπου υπάρχουν απομόνωση, κοινωνικές προκαταλήψεις και όπλα, η βία είναι απλώς θέμα χρόνου.

Δεν είναι «κακές» οι μικρές κοινωνίες. Σίγουρα όχι χειρότερες από τις μεγάλες. Πιο συμπυκνωμένες είναι. Στα όμορφα και τα άσχημά τους εξίσου. Και πιο μυστικοπαθείς. Οι ευρύτερες κοινωνικές εξελίξεις συχνά τις προσπερνούν, αφήνοντάς τες στη ράθυμη ησυχία τους.

Μέχρι να την ταράξουν μερικοί πυροβολισμοί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News