Η πολιτική κρίση στη Γαλλία επιφέρει ήδη τις πρώτες (και αναμενόμενες) επιπτώσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Τα χρηματιστήρια κλονίζονται, οι αγορές ομολόγων αναστατώνονται και πιθανώς όλα να γίνουν χειρότερα αν η κρίση βαθύνει, πόσο μάλλον αν καταλήξει στο απόλυτο αδιέξοδο ή στην επίσπευση της ανόδου ακραίων δυνάμεων στην εξουσία.

Είναι προφανές ότι με τη Γαλλία σε κρίση διακυβέρνησης, σχεδόν τα πάντα στην Ευρώπη είναι μετέωρα. Οι συζητήσεις και οι αποφάσεις στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο προμηνύονται ατελέσφορες ή και μάταιες στο προσεχές διάστημα και πάντως μέχρι να φανεί τι θα επακολουθήσει αφότου ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν λάβει τις αποφάσεις του για το αν θα προκηρύξει νέες εκλογές, αν θα παραιτηθεί ή αν θα επιχειρήσει μία ανασυγκρότηση ενός παραδοσιακού κεντρώου πολιτικού πόλου.

Ολα τα σενάρια και όλες οι εκδοχές τους αυτή τη στιγμή είναι στον αέρα. Και πάντως, ακόμη και αν ο Μακρόν φτάσει έως τις προεδρικές εκλογές του 2027, είναι ένας πολιτικά αδύναμος ηγέτης σε μία χώρα που «βράζει».

Το ντόμινο των οικονομικών επιπτώσεων για ολόκληρη την Ευρώπη είναι ήδη ορατό και ο κίνδυνος εξάπλωσης του «γαλλικού πυρετού» δεν μπορεί να υποτιμηθεί.

Η πολιτική εξασθένηση του Μακρόν έχει ευρύτερες παρενέργειες, όμως η ελληνική έκφανση αυτής της εξέλιξης έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες και αυξημένη σημασία.

Οι σχέσεις με τη Γαλλία ήταν μία σταθερά καθοριστική παράμετρος για τις ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας 50ετίας.

Από την εποχή του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έως την περίοδο του Φρανσουά Μιτεράν και του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ακόμη και εκείνη του Φρανσουά Ολάντ και του Αλέξη Τσίπρα, η διμερής σχέση είχε ιδιαίτερη βαρύτητα και αμοιβαία οφέλη.

Η σχέση που είχαν αναπτύξει τα τελευταία χρόνια ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Εμανουέλ Μακρόν είχε ορισμένα επιπρόσθετα στοιχεία. Διαπνεόταν από κοινές πολιτικές αρχές και επιδιώξεις, παρέπεμπε σε μία προσπάθεια ιδεολογικού επαναπροσδιορισμού του φιλελεύθερου χώρου και του πολιτικού Κέντρου και συνδυάστηκε με τις μεγάλες εξοπλιστικές συμφωνίες, οι οποίες, αφενός επιτάχυναν τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό των ελληνικών ΕΔ και, αφετέρου, πρόσφεραν σημαντική στήριξη στη γαλλική αμυντική βιομηχανία.

Ολα αυτά ήταν συνυφασμένα και με ιδεολογήματα και πρωτοβουλίες του Μακρόν, στις οποίες η Ελλάδα προσχώρησε τα τελευταία χρόνια, έστω και αν φρόντισε να διαφυλάξει τις δικές της, ιδιαίτερες συμμαχίες. Χαρακτηριστικότερο ήταν το παράδειγμα της «στρατηγικής αυτονομίας» της Ευρώπης (που πλέον γίνεται ακόμη πιο αβέβαιη), η οποία στην ελληνική της έκφανση συνδυάστηκε με την ταυτόχρονη εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ.

Πλέον, με την αποδυνάμωση του Μακρόν και πόσο μάλλον με την ενδεχόμενη και πιθανολογούμενη άνοδο της άκρας Δεξιάς και ενίσχυση της άκρας Αριστεράς, πολλές από τις στρατηγικές επιλογές των τελευταίων ετών απειλούνται με ματαίωση.

Οι δυνατότητες του Μακρόν να παρέμβει στο Ουκρανικό φαίνεται ότι περιορίζονται δραματικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ρόλο της Ευρώπης γενικότερα, η ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία του 2021 μένει να φανεί κατά πόσον παραμένει πραγματικά ενεργή, ενώ η απειλή της οικονομικής κρίσης μεταβάλλει το περιεχόμενο κάθε συζήτησης στο εσωτερικό της Ενωσης.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, πολιτικοί παράγοντες στην Αθήνα θεωρούν ότι η Ελλάδα έχει σοβαρούς λόγους να ανησυχεί εξ αιτίας της πολιτικής αποδυνάμωσης του Μακρόν.

Οπως αναφέρουν, η Ελλάδα απειλείται με την απώλεια ενός πολύτιμου συνομιλητή και συμμάχου, ενώ υπό αυτό το πρίσμα σημειώνουν και ότι δεν θα πρέπει να υποτιμάται ο ρόλος της Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο, σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο.

Γίνεται φανερό ότι η γαλλική πολιτική κρίση προσθέτει μία ακόμη παράμετρο αβεβαιότητας για την Ευρώπη συνολικά. Την ίδια στιγμή όμως, ειδικότερα για την Ελλάδα ανοίγει ένα πεδίο σοβαρού προβληματισμού, σε μία περίοδο όπου η ρευστότητα σε ολόκληρο το φάσμα των διεθνών σχέσεων παγιώνεται, δεδομένης και της σαρωτικής επίδρασης του παράγοντα «Ντόναλντ Τραμπ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News