Χώρισε η Μαρία Αντωνά με τον Αντώνη Σοϊλέδη; Βασανιστικό ερώτημα που ταλανίζει τα πάνελ τη βδομάδα που διανύουμε. «Εγώ ξέρω αλλά δεν θα πω» λέει ο πανελίστας με το ύφος της κουτσομπόλας που δεν παραδέχεται την αδιακρισία της, και ενώ το θέμα έχει συζητηθεί διεξοδικά επί ένα δεκάλεπτο.

Η ψυχαγωγική ζώνη της ελληνικής τηλεόρασης διανύει τον δικό της σκοτεινό δρόμο. Καμώνεται τη σοβαρή βάζοντας θέματα της βαριάς επικαιρότητας στη σκαλέτα και μπαίνοντας στο κοστούμι της ενημέρωσης, και την επόμενη στιγμή ψάχνει να βρει ποιος άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα.

Το κουτσομπολιό μπαίνει σφήνα για να δικαιολογήσει τον όρο «ψυχαγωγία», μαζί με θέματα και ρεπορτάζ που τα παίρνουν όλοι από το πρωί και τα βλέπεις σε όλες τις εκπομπές, ενώ πριν τα έχεις δει στα sites και στα κοινωνικά δίκτυα. Ενα συνεχόμενο αναμάσημα τροφής που αναρωτιέσαι σε ποιους απευθύνεται. Γιατί σίγουρα δεν απευθύνεται σε έναν σύγχρονο άνθρωπο που βλέπει τα πάντα στο κινητό του σκρολάροντας ασταμάτητα με το που ξυπνάει.

Και μετά έρχονται οι… άγριες μέλισσες για να καλύψουν τον τηλεοπτικό χρόνο με λίγο κίτρινο ακόμα. Οι τσακωμοί και οι αντιπαραθέσεις είναι το νέο εύρημα στην αναζήτηση της τηλεθέασης, που για τους περισσότερους της ψυχαγωγίας δεν ξεπερνά το 10%-15%. Οι κόντρες, τα beef όπως ονομάζονται, μπορεί να είναι μεταξύ καλλιτεχνών, αλλά μπορεί και μεταξύ συντελεστών της ψυχαγωγικής τηλεόρασης. Η οποία τελευταία σπάει το κοντέρ της αυτοαναφορικότητας, κάνοντας θέμα τον εαυτό της, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να την προσέξουν οι ελάχιστοι εναπομείναντες τηλεθεατές.

Τι μας μένει; Λίγη μαγειρική, λίγα ζώδια, λίγο χιούμορ –που δεν είναι ακριβώς χιούμορ, αλλά περισσότερο μια αναφορά, χωρίς καν ατάκα, σε χιουμοριστικά περιστατικά και βίντεο του διαδικτύου–, λίγος δειγματισμός των χορηγών και αρκετές συνεντεύξεις. Οι οποίες παραμένουν ένα σωτήριο συστατικό γεμίσματος της σκαλέτας, σε μια τηλεόραση που δεν έχει ιδέες και χρήμα ή απλώς το θάρρος για να την καλύψει αλλιώς.

Καθώς η τηλεοπτική σεζόν φτάνει στο τέλος της και ξεκινούν οι συζητήσεις για την επόμενη, δύο πράγματα διαφαίνονται στο τοπίο. Το ένα είναι ότι τα κανάλια επενδύουν στη βραδινή ζώνη. Η μυθοπλασία παραμένει το δυνατό χαρτί, καθώς όμως οι γενναιόδωρες χρηματοδοτήσεις από το ΕΚΟΜΕ βγαίνουν από το πλάνο, τα σίριαλ λιγοστεύουν και τα ριάλιτι επανέρχονται.

Το άλλο συμπέρασμα είναι ότι η ψυχαγωγική ζώνη θα περάσει στην επόμενη σεζόν ακολουθώντας το γνωστό μοτίβο της και με τον μεγάλο καημό της να είναι οι μεταγραφές: ποια παρουσιάστρια θα μείνει, ποια θα φύγει και ποιος θα βρει στασίδι στα πάνελ που θα στηθούν. Οι ψυχαγωγικές εκπομπές, νέες και παλιές, θα μας καλωσορίσουν ξανά δηλώνοντας ανανεωμένες. Στην πραγματικότητα, βέβαια, θα συνεχίσουν να είναι πιστές κόπιες του μοντέλου που υποστηρίζουν τα τελευταία χρόνια, πανομοιότυπες η μία με την άλλη.

Μπορείς να το πεις και με μία φράση: άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Και είναι κρίμα, γιατί αδυνατείς να πιστέψεις ότι μια αλλαγή προς το καλύτερο είναι ακατόρθωτη, στον πυρήνα της φιλοσοφίας και της θεματολογίας της ψυχαγωγικής οθόνης. Ιδέες υπάρχουν, όπως κι ένα σωρό δημιουργικοί άνθρωποι εκεί έξω. Κάποιοι βρίσκουν πέρασμα στα πλατό, αλλά πολύ συχνά τα πλατό τούς ρουφάνε στο δικό τους μίζερο παράλληλο σύμπαν.

Επειδή όμως τα περιθώρια στενεύουν, η ψυχαγωγική ζώνη θα πρέπει σύντομα να επανεφεύρει τον εαυτό της με γνώμονα την ευχαρίστηση εκείνου που παρακολουθεί. Και αυτό δεν γίνεται με κουτσομπολιά και beef που σχολιάζονται με σοβαροφάνεια, ούτε με ανακύκλωση των ίδιων θεμάτων και προσώπων, με μαγειρικές και ζώδια.

Δηλαδή γίνεται, αλλά ποιος το βλέπει πια;

ΥΓ.: Στο «Drew Barrymore show», μια αμερικάνικη low budget εκπομπή που αυτοπροσδιορίζεται ως ένα οπτιμιστικό σόου που θέλει να μεταδώσει ενημέρωση, έμπνευση και ψυχαγωγία στον θεατή, βλέπεις όλα εκείνα που λείπουν από την ελληνική ψυχαγωγική τηλεόραση. Εχεις μια παρουσιάστρια αληθινή, που δεν φοβάται να δοκιμάσει μπροστά στην κάμερα το νέο trend του TikTok, το να κάνεις φακίδες με μπρόκολο για παράδειγμα, και δεν διστάζει να ανεβεί στο τραπέζι για να αναπαραστήσει πώς τρώει όταν είναι σε κατάθλιψη. Δίπλα της έχει έναν κωμικό που πετάει συνέχεια ατάκες και ανάμεσά τους μπαίνουν καλεσμένοι που μπορεί να είναι πολύ ή καθόλου διάσημοι. Ολα γίνονται γρήγορα, με ρυθμό και με ενέργεια, με σκηνοθεσία που φροντίζει να κάνει το θέαμα ενδιαφέρον και με κοινό στο πλατό που πραγματικά συμμετέχει και δεν κάθεται βουβό, απλώς για να χειροκροτήσει όταν κάποιος του κάνει νόημα. Πόσο δύσκολο είναι να γίνει κάτι τέτοιο και εδώ;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News