Στη μία άκρη, ένα τριγωνάκι για τα κάλαντα περιμένει υπομονετικά να έρθει η σειρά του για να συμμετάσχει με δύο απλά κουδουνίσματα στην πανδαισία.

Στη άλλη άκρη, δύο χρυσά κύμβαλα και αυτά στην αναμονή για να ταρακουνήσουν μια ή δύο φορές.

Η μεγάλη η τυμπανάρα είναι φορές που δεν ζωντανεύει καθόλου.

Ο μουσικός, σοβαρός, παρακολουθεί τους συναδέλφους του και περιμένει τις δικές του στιγμές.

Είναι το άκρον άωτον της  πολυτέλειας.

Να υπάρχει ένα μουσικό όργανο μόνο και μόνο για να μετατρέψει μια στιγμή μουσικής έκστασης από γήινη σε θεϊκή.

Ο μαέστρος με το γυαλιστερό σαν καθρέφτη λουστρίνι, το επίσης γυαλιστερό κοστούμι, ανοιχτό γκρι, με άσπρο μακό από μέσα. Η άσπρη ποσέτ συνομιλεί με το άσπρο του μακό.

Αντισυμβατικός, υπέρκομψος, χορευτικός, εκφραστικός.

Διαβάζεις μετά το βιογραφικό του και αισθάνεσαι ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Εκτός των άλλων, ατελείωτων περγαμηνών, είναι και πτυχιούχος Νομικής.

Παπιγιόν άσπρο και μαύρο φράκο για τους μουσικούς, μαύρο φόρεμα για τις μουσικές (γλώσσα Equal… δεν ξέρω όμως ακόμα εάν μου αρέσει, εσάς;).

Θα μπορούσαν να φοράνε ρούχα κανονικά, καθημερινά.

Οχι, η συμφωνική μουσική είναι ο ορισμός της ευμάρειας.

Πενήντα-εξήντα επαγγελματίες μουσικοί, ενώ θεωρητικά θα μπορούσες και με τους μισούς να ικανοποιήσεις τις ακουστικές απαιτήσεις  ενός φυσιολογικού ανθρώπου.

Ομως εδώ ισχύει μία από τις λιγοστές εξαιρέσεις στον κανόνα ζωής του Επίκουρου, πως «το αρκετά καλό είναι αρκετό για να ζήσεις μια ευχάριστη ζωή».

Στη συμφωνική μουσική δεν υπάρχει αρκετά καλό.

Το αρκετά καλό δεν φτάνει. Μόνο το υπέρτατο και το απόλυτο.

Κάθε ομάδα οργάνων και ένα όργανο του ανθρώπινου σώματος.

Κόκαλα είναι τα κρουστά, καρδιά τα τύμπανα, πνευμόνια τα τρομπόνια, νευρικό σύστημα τα πνευστά, τα μεγάλα έγχορδα οι μύες και τα βιολιά τα χέρια και τα δάχτυλα.

Το μυαλό είναι ο συνθέτης. Ο,τι πιο κοντινό έχει υπάρξει κοντά στον Θεό.

Σε παίρνει ξαφνικά και σου σταματάει το μυαλό. Μόνο αυτός μπορεί να το κάνει. Σου σταματάει τις σκέψεις και σε γεμίζει, σε γεμίζει, με πράγματα απροσδιόριστα. Δεν εκφράζονται.

Οταν ακούς κάτι μαγικό, είναι σαν να προϋπήρχε από πάντα και κάποιος να σου το αποκαλύπτει, να  σηκώνει την κουρτίνα, να σου λέει άκου και αυτό.

Προσπαθείς να καταλάβεις πoιο όργανο έχει τη μελωδία, αλλά μετά έρχεται η δύναμη από όλα μαζί, και αλλαγή και πάλι ρυθμός, και πάλι μελωδία.

Για τους μη ειδήμονες, υπάρχουν και οι μικρές αποκαλύψεις που αφορούν τις εξηγήσεις που σχετίζονται με ένα έργο.

Ακούς ένα στριφνό κομμάτι, που δεν έχει μελωδικά στοιχεία, και σου αποκαλύπτουν ότι περιγράφει μια ξιφομαχία και στο τέλος της το δυνατό χτύπημα στο τούμπανο είναι το τελειωτικό χτύπημα που φέρνει τον θάνατο.

Ολα έχουν γίνει πλέον συγκλονιστικά.

Αισθανόμαστε τη δύναμη της τέχνης όταν οι λέξεις δεν μπορούν να την περιγράψουν.

Γιατί η τέχνη είναι πάνω από τις σκέψεις. Εξαφανίζεται η αντίληψη της ατομικότητας και αυτό ίσως είναι και το νόημα της ύπαρξής μας.

Να εξαφανίσουμε το εγώ και να συνδεθούμε με ό,τι μας ενθουσιάζει και μας γαληνεύει.

ΥΓ. Οι σκέψεις προήλθαν παρακολουθώντας τις εξαιρετικές παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής με τίτλο «Ταξίδι στο Κέντρο της Μουσικής», με τον συνθέτη και πιανίστα Χρίστο Παπαγεωργίου, την ιστορικό Μαρία Ευθυμίου και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, με διευθυντή τον Λουκά Καρυτινό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News