Αν εξαιρέσουμε τον Ζαχίρ Γιαβαρί, ο Παντελής Βούρος είναι ο δεύτερος παίκτης του MasterChef που, αποχωρώντας απ’ το παιχνίδι, προκάλεσε συγκίνηση στους τηλεθεατές. Το τουίτερ, το οποίο λειτουργεί σαν δείκτης μέτρησης ενδιαφέροντος για κάθε τηλεοπτικό προϊόν και πρόσωπο, τον αποθέωσε με σχόλια που αρκετές φορές έφταναν στην υπερβολή. Όλα όμως κάποτε τελειώνουν, για όλους, στους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς. Δεν είναι εκεί το θέμα.

Το θέμα είναι ότι ο Παντελής είχε εξελιχτεί σε έναν απ’ τους πιο συμπαθείς παίκτες του συγκεκριμένου ριάλιτι, όχι κυρίως για το πώς μαγείρευε, παρόλο που γι’ αυτό διαγωνιζόταν, αλλά για τον χαρακτήρα του. Κι αυτό είναι σπουδαιότερο απ’ το αν έβγαζε καλύτερο ή χειρότερο πιάτο απ’ τους άλλους και αν έφτασε ή όχι στον τελικό. Είχε κερδίσει τη συμπάθεια χάρη στην πραότητα και την καλοσύνη του. Χάρη στον τρόπο που διαχειριζόταν τις συγκρούσεις και χάρη στον ευγενή ανταγωνισμό με τον οποίο έδειχνε να συναγωνίζεται τους συμπαίκτες του.

Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τον Χρήστο Μπάρκα, έναν ακόμα παίκτη που έχει μπει στις καρδιές των τηλεθεατών. Μπορεί να κέρδισε τις εντυπώσεις με την επική ατάκα «κρατς», η οποία προκάλεσε κύμα χιουμοριστικών σχολίων για την ντοπιολαλιά του, αλλά έπειτα κέρδισε την προσοχή για την ευγένεια και το ήθος του.

Είναι ωραίο να βλέπεις ότι σ’ ένα ριάλιτι ξεχωρίζουν τέτοιοι χαρακτήρες, οι οποίοι κερδίσουν- δεν κερδίσουν στο παιχνίδι, κερδίζουν εσένα που παρακολουθείς. Είναι ωραίο να συνειδητοποιείς ότι ο κόσμος αγκαλιάζει την τηλεοπτική καλοσύνη, εκτός από την τηλεοπτική κακία. Την οποία δεν την αγκαλιάζει με τη θετική του στάση βέβαια, αλλά της δίνει τόση προσοχή που τελικά την αβαντάρει και την καθιερώνει.

Να μου πεις, γιατί το κάνουμε με τα τηλεοπτικά πρόσωπα και δεν το κάνουμε με τον γείτονα και τον συνάδελφό μας; Θέλω να πω, γιατί στην τηλεόραση επιβραβεύουμε και αποθεώνουμε τον καλό, ενώ στην πραγματική ζωή, πολλές φορές περνάει μπροστά μας και δεν μας αγγίζει;

Ίσως γιατί στην τηλεόραση, ακόμα και σ’ ένα μαγειρικό ριάλιτι, έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε χαρακτήρες και καταστάσεις σε μια ροή που μοιάζει με ιστορία, και μπορούμε να επικεντρωθούμε σ’ αυτούς. Μπορούμε και να νιώσουμε περισσότερα συναισθήματα για τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, μιας και όταν βλέπουμε τηλεόραση είμαστε πιο χαλαροί, συνήθως.

Ίσως είναι βέβαια και ενός είδους τεμπελιά αυτό που κάνουμε. Γιατί η αντίδρασή μας στο τηλεοπτικό πρόσωπο εξαντλείται σ’ έναν σχολιασμό. Γράφουμε κάτι στα σόσιαλ και τέρμα. Ο κόπος μας φτάνει μέχρι εκεί και οι συνέπειες της στάσης μας περιορίζονται στο πόσα likes θα πάρουμε κάτω απ’ το σχόλιο.

Στη ζωή όμως, η εμπλοκή του καθενός με πρόσωπα και καταστάσεις είναι μεγαλύτερη και πιο περίπλοκη. Και τις περισσότερες φορές, είναι και πιο κοπιαστική. Δεν θα σχολιάσεις απλώς, θα πρέπει να δείξεις και μ’ άλλους τρόπους την επιβράβευσή σου στο καλό. Και η στάση που θα κρατήσεις βεβαίως, η αντίδρασή σου σε κάτι, θα αλληλεπιδράσει με τη στάση και την αντίδραση των άλλων.

Στη ζωή, η αγένεια και η κακία νικάει γιατί αυτό κάνουν οι περισσότεροι. Και η ευγένεια και η καλοσύνη αποδυναμώνονται γιατί απαιτούν προσπάθεια και κόπο.

Το έχουμε όμως ανάγκη το καλό. Και κοίτα να δεις που το διαπιστώνεις και μέσα από ένα ριμαδο-ριάλιτι, μέσα απ’ τις αντιδράσεις του κόσμου απέναντι σ’ έναν καλοκάγαθο νεαρό, τον οποίο έφτασε η ώρα ν’ αποχωριστεί απ’ τις οθόνες του.

ΥΓ. «Παντελή ούτε στον Τιτανικό δεν συγκινήθηκα έτσι»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News