Οι συνθήκες είναι ιδιαίτερες και πρωτόγνωρες. Και πάμε ψηλαφιστά, υπό τις οδηγίες των ειδικών, να οργανώσουμε την επόμενη μέρα. Ας ξεκινήσουμε με αυτή την διαπίστωση. Ας ομολογήσουμε, επίσης, ότι το κακό που μας έτυχε, η πανδημία και τα παρελκόμενα της, δεν είναι δίκαιη ως προς την επιρροή που ασκεί στις δουλειές μας. Άλλους μας επηρεάζει περισσότερο, άλλους λιγότερο και άλλους καθόλου.

Ο ρόλος της Πολιτείας, σε μια τέτοια κρίση, είναι να εντοπίσει εκείνους που πλήττονται περισσότερο και να τους απλώσει το χέρι, να τους βοηθήσει όσο μπορεί. Αυτό περιμένουν και οι καλλιτέχνες. Οι οποίοι, εδώ και κάποια εικοσιτετράωρα, βρίσκονται στον αέρα. Και όχι μόνο αυτοί. Ενα σωρό επαγγελματίες, που μαζί με τους καλλιτέχνες κάνουν το καράβι της Τέχνης και του Πολιτισμού να προχωράει, δεν ξέρουν με τι, και πώς θα ζήσουν. Ακούνε ανακοινώσεις για το πώς και πότε ξεκινάνε οι εργασίες των άλλων, αλλά για τη δική τους εργασία δεν έχει κανείς να πει τίποτα.

«Και τελικά η ζωή συνεχίζεται χωρίς εμάς. Η στιγμή μας αποφεύγει… Φέρνουμε τον κόσμο κοντά. Να ακουμπήσει ο ένας στον άλλον. Κι αυτό δεν επιτρέπεται στη παρούσα συνθήκη» έγραψε, μεταξύ άλλων, η ηθοποιός Ελένη Ράντου.

Κάπως έτσι είναι, όπως το λέει, δυστυχώς. Η δική τους εργασία, είναι σε μια νέου τύπου μαύρη λίστα, την οποία έχει διαμορφώσει η κατάσταση που ζούμε. Σχεδόν είναι σα να μην μπορεί να υφίσταται πια η εργασία τους, με τα δεδομένα ενός ιού τον οποίο δεν έχουμε ακόμη δαμάσει. Είναι σκληρό και άδικο. Αλλά είπαμε, μια πανδημία δεν είναι δίκαιη.

Αυτοί οι άνθρωποι όμως, που δεν είναι λίγοι, περιμένουν μια δίκαιη αντιμετώπιση απ’ το κράτος, εφόσον ο κλάδος τους πλήττεται σε τόσο μεγάλο, συντριπτικό θα έλεγα, βαθμό. Το θέατρο κλειστό, μουσικές σκηνές επίσης, συναυλίες ούτε για αστείο, φεστιβάλ, πολιτιστικές εκδηλώσεις και ο, τι μαζεύει κόσμο γενικά, τέρμα. Όλα αυτά θεωρούνται απαγορευμένα στη νέα μας πραγματικότητα.

Σε πρώτη φάση, οι άνθρωποι αυτοί θα περίμεναν να τους καθησυχάσουν, να τους πούνε ότι δεν τους ξεχνάνε, ότι θα υπάρξει μέριμνα για την ανεπανόρθωτη ζημιά που θα συμβεί στην επαγγελματική ζωή τους. Δυστυχώς όμως, δεν υπήρξε ούτε καν αυτό. Οι επαγγελματίες της τέχνης έμειναν μετέωροι σ’ ένα τρομαχτικό κενό σιωπής, μόνοι απέναντι σε μια επιβεβλημένη απραξία, μπροστά στην οποία είναι ανήμποροι. Και που, φυσικά, θα τους κάνει να ψωμολυσσάξουν, περισσότερο απ’ ότι ήδη ψωμολυσσάν οι περισσότεροι από δαύτους.

Η Πολιτεία θα αντιδράσει κάποια στιγμή, υποθέτω. Κάτι θα πει και σ’ αυτούς τους ανθρώπους, κάποια βοήθεια θα υποσχεθεί ότι θα τους δώσει. Η καθυστέρηση στην αντίδραση της, ωστόσο, επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά ότι βλέπουμε την τέχνη σαν χόμπι. Στο μυαλό των περισσότερων δεν είναι κανονική δουλειά, είναι πάρεργο, κάτι που κάνεις παράλληλα με κάτι άλλο. Η, ακόμα μια συνηθισμένη θεωρία, έχεις φράγκα ή χορηγούς που σε στηρίζουν για να κάνεις τέχνη.

Εκτός βέβαια, αν είσαι γνωστός καλλιτέχνης, προβεβλημένος. Έτσι μόνο η καλλιτεχνική εργασία αποκτά υπόσταση στη συνείδηση του κόσμου, την αποδέχονται σαν ίση με άλλες εργασίες. Τώρα, βέβαια, είτε είσαι γνωστός είτε άγνωστος, είτε πετυχημένος είτε όχι, αντιμετωπίζεις το ίδιο πράγμα. Ούτε ο Αντώνης Ρέμος μπορεί να κάνει συναυλίες, ούτε ο Γιάννης Χι που κάνει δεύτερες στο Ρέμο. Όλοι, γνωστοί και άγνωστοι, είναι κάτω από τον ίδιο παρανομαστή, που τους λέει : η δουλειά σας γιοκ, μέχρι νεωτέρας.

Χιλιάδες εργαζόμενοι σε διάφορους τομείς του κλάδου, βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η οποία, όπως φαίνεται, θα κρατήσει αρκετό καιρό, στερώντας τους το δικαίωμα στην εργασία. Τους αξίζει μια δίκαιη αντιμετώπιση κι ένα σοβαρό σχέδιο για παροχή βοήθειας, απ’ το κράτος.

Εδώ και λίγες μέρες, το διαδίκτυο έχει γεμίσει απ’ τις απελπισμένες φωνές τους.

Υγ. Τους ακούει κανείς;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News