Αυτολεξεί διήγηση παθούσης στης πανδημίας τον καιρό που, ενώ της είχε δοθεί ραντεβού για τυπική θεώρηση (σφραγιδούλα αυθεντικότητας και μόνον) σε Χ δημόσια υπηρεσία για έναν μήνα αργότερα, περνά τυχαία έξω από υποκατάστημα της υπηρεσίας και τη βλέπει εντελώς άδεια. 

(Εννοείται ότι διευθύνσεις και ονόματα είναι διαθέσιμα σε κάθε ενδιαφερόμενο).

— …Τρεις υπάλληλοι μέσα στην Υπηρεσία Χ και κανένας πελατάκος. Τέλεια λέω! Μπαίνω μέσα και απευθύνομαι στον πρώτο από τους τρεις διαθέσιμους:

— Καλημέρα, μπορείτε να με εξυπηρετήσετε; Μια απλή θεώρηση θέλω.

— Εχετε ραντεβού, κυρία μου; 

— Οχι. 

— Πρέπει να κλείσετε ραντεβού. 

— Ωραία, μήπως μπορείτε να μου κλείσετε ένα για τώρα, μια και δεν υπάρχει κανείς εξυπηρετούμενος; 

— Πρέπει να κλείσετε ή online ή τηλεφωνικά. 

— Μα είμαι εδώ, μπροστά σας. Θα μπορούσα να σας έχω πάρει τηλέφωνο.

— Οχι, πρέπει να πάρετε τηλέφωνο. 

… Και κάθομαι μπροστά στο πόστο του διαθέσιμου, γκουγκλάρω τον αριθμό της υπηρεσίας και παίρνω τηλέφωνο. Και να που σπάει ο διάολος το ποδάρι του και τη γραμμή τη σηκώνει αυτός, ο εντελώς στα δυο μέτρα, ο Βούδας του γκισέ. Τον κοιτώ κατάματα, καθώς απαντά ατάραχος: 

— Υπηρεσία Χ, παρακαλώ. 

— Καλημέρα σας, ένα ραντεβού θα ήθελα να κλείσω για μια τυπική θεώρηση (δεν το πιστεύουμε κι οι δυο, αλλά συμβαίνει). 

— Μάλιστα. Αύριο στις 10.30. 

— Μήπως υπάρχει κάποιο ραντεβού νωρίτερα; Ας πούμε, τώρα; 

— (Μονολεκτικά αλλά πάντα βουδιστικά κι ατάραχα) Οχι. 

(Οταν σε κοιτώ στα μάτιαααα… και ψιλοφορτώ εγώ!)

— Δηλαδή εξυπηρετείτε κάποιον άλλον αυτή τη στιγμή;

— Υπάρχει ραντεβού και έχει καθυστερήσει. 

— Αρα πιθανότατα ματαιώθηκε. Είναι δυνατό, αφού υπάρχει ματαίωση και δεν είναι κανείς άλλος, να πάρω τη σειρά του; 

— Όχι, δεν υπάρχει καμία τέτοια δυνατότητα. 

Όλα αυτά κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον κατάματα και συνομιλώντας από το τηλέφωνο βιζαβί και στα δυο μέτρα. 

Μπαααμ ηκούσθη στον αέρα! Χοντροφορτώ πλέον, δεν άντεξα: 

— ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ; ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ; ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΩΡΗΣΗ….

Το φεστιβάλ αταραξίας και «σ’-έχω-γραμμενισμού» συνεχίστηκε έως το γκραν φινάλε:

— Το ραντεβού σας, κυρία μου, είναι αύριο  στις 10.30. Παρακαλώ, περάστε έξω…».

Πού πας, ρε Μπέκετ; Πού πας, ρε Ιονέσκο; Σιγά το παράλογο που γράψατε. Πάτε να πάρετε καμιά θεώρηση γνησίου από το ελληνικό Δημόσιο και το ξανασυζητάμε. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News