Ας πούμε ότι ο Πέτρος Κόκκαλης εκλέγεται ευρωβουλευτής. Θα είναι καλός στη δουλειά του; Αυτό δεν μπορούμε να το προεξοφλήσουμε, αν και είναι εύκολο να στοιχηματίσουμε ότι θα είναι επαρκέστερος της Κωνσταντίνας Κούνεβα ή του Θοδωρή Ζαγοράκη. Αν μη τι άλλο, θα είναι ίσως ο μόνος στην ολομέλεια που δεν θα ελέγχει τον τραπεζικό του λογαριασμό για να καμαρώσει το πενταψήφιο νούμερο της μηνιαίας αποζημίωσης.

Είναι,άλλωστε, λογικό να υποθέσουμε ότι η απουσία οικονομικού κινήτρου αυξάνει τις πιθανότητες για ένα ωφέλιμο και αποτελεσματικό κοινοβουλευτικό βίο. Εγώ αν είχα τα λεφτά του Κόκκαλη θα ήμουν σε αιώρα στην Καραϊβική. Όμως όταν κάποιος που έχει τα πάντα αποφασίζει να ενταχθεί σε ένα σκοπό, το κάνει για δύο λόγους: είτε επειδή πλήττει, είτε επειδή θέλει να εκφράσει μία δημιουργική ανάγκη. Ελπίζω τα κίνητρα του Κόκκαλη να μην εκπορεύονται από ανία.

Όσον αφορά δε τα τυπικά του προσόντα, δεν χρειάζεται να συζητήσουμε και πολύ. Έχει μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ, εμπειρία από δουλειές, ταξίδια, κοσμικές και κοινωνικές γνωριμίες. Με δυο λόγια, ο άνθρωπος δεν είναι Μυρσίνη Λοϊζου. Και όμως ως πολιτικό προϊόν πλασάρεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Αν η Μυρσίνη είχε τον μπαμπά της, ο Πέτρος έχει τον παππού του. Σωστό. Διότι το κόμμα θέλει να πουλήσει μία αντανάκλαση των προγόνων τους.

Το πράγμα, όμως, καταντά γελοίο. Διότι αν πάρουμε στα σοβαρά την επικοινωνιακή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, τότε οφείλουμε να δεχθούμε ένα σαφή κοινωνικό προσδιορισμό βάσει των προγόνων μας. Με αυτή τη λογική, ο εγγονός του αντιστασιακού αποκτά το τεκμήριο της πολιτικής αποδοχής, αλλά, τολμώ να υποθέσω, ο εγγονός του δωσίλογου θα πρέπει να κουβαλάει τις αμαρτίες του παππού του. Μη γελάτε, είναι μία προσέγγιση αποδεκτή από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, ιδίως στον χώρο της Αριστεράς. Θυμηθείτε μόνο πόσα βιογραφικά έχετε διαβάσει που αναφέρουν το «ο πατέρας του ήταν αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης» και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Το αστείο, βέβαια, με την υπόθεση Κόκκαλη είναι ότι αναδεικνύεται ο παππούς, αλλά ο μπαμπάς Σωκράτης μπαίνει πίσω από την κουρτίνα. Και κάπως έτσι όλα αποκτούν μία κωμική ελαφρότητα, με τον Πέτρο να δηλώνει αριστερός (αλήθεια λέει), αφηγούμενος το κλάμα της γιαγιάς του όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Και ο πατέρας Σωκράτης αριστερός δηλώνει και παλαιός ψηφοφόρος του ΚΚΕ.

Στην πολιτική μας ζωή οι κληρονόμοι ονομάτων θεωρούνται assets, που λέει και ο Τσίπρας. Σε ένα σοβαρό περιβάλλον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έτρεχε στο βουνό για να κατεβάσει τον παππού Κόκκαλη. Απλώς θα έλεγε ότι εντάσσει στα ψηφοδέλτια του έναν προοδευτικό, εύπορο άνθρωπο με ερείσματα στον κόσμο του Ολυμπιακού κ.λ.π. Τόσο απλά και τόσο αληθινά.

Άν, άλλωστε, θέλουν σώνει και καλά να σημειολογήσουν, ας διδαχθούν από αυτό που έκανε ο Σωκράτης Κόκκαλης, όταν επρόκειτο να δοθεί το όνομα του πατέρα του σε δρόμο της Αθήνας. Επέλεξε την οδό ανάμεσα στην αμερικανική πρεσβεία και στο Μέγαρο Μουσικής. Λες και το όνομα του δρόμου θα λειτουργούσε ως γέφυρα ανάμεσα σε αυτούς που ορίζουν τον τόπο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News