Δεν μας αρέσει, αλλά πώς μπορούμε να το αγνοήσουμε; Ολα τα γνωρίζαμε λίγο ως πολύ από την προηγούμενη εκλογική Κυριακή. Οχι όμως και τους «Σπαρτιάτες». Τους μάθαμε. Μπήκε στη Βουλή ένα ακροδεξιό κόμμα, υποστηριζόμενο και καθοδηγούμενο από έναν καταδικασμένο για εγκληματική οργάνωση, χωρίς ούτε μία τηλεοπτική εμφάνιση, χωρίς καν να γνωρίζουμε ποιος είναι επικεφαλής.

Και αν για όλους τους άλλους τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει εδώ και ένα μήνα, οι «Σπαρτιάτες» δύνανται να διεκδικήσουν τον τίτλο του άτυπου νικητή αυτής της εκλογικής Κυριακής. Ναι, είναι σοκαριστικό. Αλλά από την άλλη, είναι και μία πιστή αντανάκλαση διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας. Και αυτή τη φορά δεν μπορούμε να αποδώσουμε το αποτέλεσμα στην οργή ή στην παραπλάνηση κομμματιού της κοινωνίας. Ηξεραν πολύ καλά τι ψηφίζουν. Και ενδεχομένως να γίνουν και περισσότεροι στη συνέχεια. Από τη μία είναι τα γνωστά αντιδραστικά αντανακλαστικά στο κλίμα της woke κουλτούρας και από την άλλη τοπικές ιδιαιτερότητες. Εκεί πρέπει να αποδοθεί σε μεγάλο βαθμό και η είσοδος της «Νίκης», όπως και η διατήρηση του Βελόπουλου στην κοινοβουλευτική μας παρέα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση, με πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς πρεσβεύει πολιτικά. Μόνο καρδούλες. Εκεί, άλλωστε, βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας της.

Εχουμε, λοιπόν, μία Βουλή οκτώ κομμάτων. Αν νομίζετε ότι αυτό θα αναβαθμίσει το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου ή θα αυξήσει το βαθμό αντιπροσώπευσης της κοινωνίας, φοβάμαι ότι κάνετε λάθος. Αντιπροσωπεύουν ο Βελόπουλος ή η Ζωή κανέναν άλλον εκτός από την πάρτη τους; Θα καταθέσει ο Νατσιός ή οι «Σπαρτιάτες» καμιά σοβαρή, υλοποιήσιμη πρόταση; Ελάτε τώρα!

Το όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή θεσπίστηκε προκειμένου να μη μπουν, με δικό τους κόμμα, οι μουσουλμάνοι της Θράκης. Θεσπίστηκε, δηλαδή, προκειμένου να αντιμετωπιστεί μία κατάσταση που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε εθνικά επιζήμια. Ισως πλέον είναι ώριμες οι συνθήκες για την αύξηση του ορίου στο 5%. Διότι η εποχή ευνοεί τον πολιτικό κατακερματισμό και την ανάδειξη προσωποπαγών κομμάτων που, ας είμαστε ειλικρινείς, έχουν μικρή ως ανύπαρκτη συμμετοχή στη διαμόρφωση γόνιμου πολιτικού διαλόγου. Είναι κόμματα διαμαρτυρίας, ακρότητας ή χαβαλέ, ας τα πούμε με το όνομα τους. Τι προσέφερε στη Βουλή ο Λεβέντης; Ο Καμμένος;

Βέβαια, αν ανέβει το όριο εισόδου στη Βουλή, τα συστημικά κόμματα θα αναγκαστούν να κάνουν εκπτώσεις προκειμένου να ενσωματώσουν και όλους αυτούς τους ακραίους. Κατανοητό. Αλλά θα είναι καλύτερο να τους χωνεύουν και ας αισθανόμαστε όλοι μαζί τη δυσπεψία. Τώρα αισθανόμαστε μέχρι και αναγούλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News