Ολοι ξέρουν τα τραγούδια της. Ολοι θα θυμούνται τον τρόπο με τον οποίο τα ερμήνευε επάνω στη σκηνή. Μια ζωώδης ερμηνεία, λουσμένη στον ιδρώτα, πάνω από σφιχτούς μυς και φλέβες που πάλλονται από την ένταση. Πόδια πάντα γυμνά, πάντα μαινόμενα. Τα πόδια και η λιονταρίσια χαίτη, το σήμα κατατεθέν της, η εικόνα που θα μείνει στη συλλογική μνήμη από αυτή την ανεπανάληπτη ύπαρξη που λεγόταν Τίνα Τέρνερ.

Μακάρι, όμως, να μείνει στη μνήμη και η ιστορία της. Γι’ αυτήν αξίζει να τη θαυμάσεις περισσότερο. Τα τραγούδια μένουν, αλλά το παράδειγμα ζωής ακτινοβολεί πίσω τους. Διαβάστε γι’ αυτήν, δείτε το ντοκιμαντέρ του HBO «Τίνα» των Ντάνιελ Λίντσεϊ και Τ. Τζ. Μάρτιν. Περιλαμβάνει υλικό που δεν έχει ξαναδεί το φως της δημοσιότητας. Πλαισιώνει όσα ξέρουμε για την Τίνα Τέρνερ με διαφωτιστικές λεπτομέρειες.

Εζησε τον εφιάλτη της κακοποίησης με τον πρώτο της άντρα, Αϊκ Τέρνερ. Τη βίαζε, την έδερνε, την εξουσίαζε. Την ανάγκαζε να ανεβαίνει στη σκηνή με σπασμένη μύτη και μαυρισμένα μάτια, γιατί «ήθελε να φαίνονται οι τραυματισμοί, αυτό ήταν το πιο ντροπιαστικό απ’ όλα» είπε η ίδια στο ντοκιμαντέρ. Κι άλλα είπε, ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του κακοποιητικού γάμου της, που κράτησε 14 χρόνια. Είχε μιλήσει για αυτό στο περιοδικό « People», το 1981. Πολύ πριν από το #metoo, στάθηκε ενώπιον του κόσμου και φώναξε τη σκληρή αλήθεια της.

Μια νύχτα άφησε τον βασανιστή της διαπαντός. Βγήκε από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Ντάλας και περπάτησε μόνη σε ένα αυτοκινητόδρομο, με τα φορτηγά να την προσπερνούν, χωρίς να κοιτάει πίσω. Είχε μόνο μια κάρτα βενζίνης στην τσέπη της και λίγα κέρματα. Αλλωστε εκείνος έκανε κουμάντο και στα οικονομικά. Στο διαζύγιο του ζήτησε μόνο ένα πράγμα, να κρατήσει το επίθετό του.

Μόνη, με τέσσερα παιδιά (είχε υιοθετήσει και τα παιδιά του Αϊκ), ξεκίνησε να το προσπαθεί για σόλο καριέρα. Εύκολο, θα πει κανείς τώρα, ήταν η Τίνα Τέρνερ. Αλίμονο, όχι. Τότε ήταν μια Τίνα Τέρνερ. Τραγουδούσε σε καζίνο του Λας Βέγκας και σε ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης για το μεροκάματο. Εκείνη η Τίνα Τέρνερ καθάριζε σπίτια για να επιβιώσει. Μια μαύρη τραγουδίστρια, λίγο πριν από τα 40 της, χρεωμένη και διαλυμένη. Τη χώριζε μια λεπτή γραμμή από την ντεκαντάνς.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει «σαραντάρα γυναίκα» για την παγκόσμια μουσική βιομηχανία; Ηταν (και είναι ακόμα) σενάριο επιστημονικής φαντασίας, να επενδύσει αυτή η βιομηχανία σε μια μεσήλικη καλλιτέχνιδα. Εχετε σκεφτεί πόσα ηλικιακά στερεότυπα έχουν γκρεμιστεί πίσω από τον τίτλο «γιαγιά της ροκ», με τον οποίο προσφωνούμε την Τέρνερ;

Οι ατζέντηδες και οι δισκογραφικές τη θεωρούσαν χαμένη υπόθεση. Της έδωσαν μόλις δύο βδομάδες για να ηχογραφήσει το σόλο ντεμπούτο άλμπουμ της «Private Dancer». Το άλμπουμ έγινε πέντε φορές πλατινένιο. Κέρδισε οκτώ βραβεία Grammy στην καριέρα της και πούλησε εκατομμύρια δίσκους και εισιτήρια συναυλιών. Τους πάτησε όλους κάτω, τους διέψευσε πανηγυρικά.

Ηταν σπάνιο το μουσικό υλικό της, αλλά ήταν και η προσωπικότητά της. Η άγρια ζωτικότητα που την έθετε σε συνεχή ροή προς τα εμπρός, μέσα στη γεμάτη εμπόδια ζωή της. Μια γυναίκα που κατάφερε να αναγεννηθεί στα μισά της διαδρομής της και να εφεύρει ξανά τον εαυτό της. Να βρει την αγάπη που δεν πήρε ούτε από τη μάνα της, στο πρόσωπο ενός συντρόφου που τη συνόδευσε με αφοσίωση μέχρι το τέλος.

Δεν ξέρω ποιο τραγούδι καταφέρνει να αποτυπώσει τη δύναμη του χαρακτήρα της, ποια ερμηνεία σκηνής μπορεί να συναγωνιστεί την απόδρασή της από τα αζήτητα. Σε μια εποχή που μιλάμε για σεξισμό και ηλικιακά ταμπού απέναντι στο γυναικείο φύλο, ενώ υψώνουμε τη φωνή ενάντια στη σεξουαλική κακοποίηση, η Τίνα Τέρνερ είναι ένα παράδειγμα στο οποίο αξίζει να ανατρέχουμε για να παίρνουμε έμπνευση και δύναμη. Ολες μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News