Πολύ τον αγάπησα τον καθηγητή. Καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας σε αμερικανικά πανεπιστήμια επί 40 χρόνια. Ελληνοαμερικανός. Μόλις συνταξιοδοτήθηκε θέλησε την επιστροφή στη χώρα του, την Ελλάδα. Μόνος μετά και το δεύτερο διαζύγιό του. Στο διαμέρισμα που ενοικίασε άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορούσε να φροντίσει σωστά τον εαυτό του και ενεργοποιήθηκε για να βρει τη σωστή για εκείνον Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων, «εκπαιδευμένος» από την Αμερική. Εκεί τον συνάντησα.

Μια υποδειγματική μονάδα που πραγματικά αμφιταλαντεύομαι πολύ να γράψω το όνομά της γιατί, γνωρίζοντας την τραγική έλλειψη φερέγγυων αντίστοιχων μονάδων, είμαι βέβαιη ότι θα κατακλυστεί από αγωνιώδη τηλέφωνα-αιτήματα τα οποία και δικαίως δεν μπορούν να ικανοποιήσουν, ενώ η δική μου επιθυμία είναι να υπάρξουν στη χώρα μας πολλές μονάδες σαν αυτή. Πολλοί που να επενδύσουν στη σωστή φροντίδα της τρίτης ηλικίας αλλά και ένα κράτος, κυρίως αυτό, άγρυπνο φρουρό στον έλεγχό τους.

Ο καθηγητής μας λοιπόν είναι η χαρά της ζωής στα 82 χρόνια του. Είναι ο ροκάς της παρέας. Αυτός που αναλαμβάνει το μουσικό πρόγραμμα. Αυτός που δεν χάνει κανένα κινηματογραφικό έργο στην αντίστοιχη αίθουσα προβολής, αυτός που δηλώνει συμμετοχή σε όλες τις εβδομαδιαίες βόλτες, σε καφέ της περιοχής, σε εστιατόρια της περιοχής. Βεβαίως και κάνουν τέτοιες βόλτες ώστε η ζωή να συνεχίζεται. «Νόμοι» αυστηροί το ενισχύουν αυτό, όπως για παράδειγμα, απαγορεύεται να βγαίνουν από το δωμάτιό τους με νυχτικά ή ρόμπες στους κοινόχρηστους χώρους.

Το προσωπικό θα τους βοηθήσει να ντυθούν, να βάλουν λίγο κραγιόν οι γυναίκες ώστε για να καθίσουν στο σαλόνι. Και οι όποιοι συγγενείς τους μπορούν να τους επισκέπτονται ανά πάσα ώρα και στιγμή όπως θα έπρατταν για επίσκεψη στο σπίτι τους. Ενα ποσοστό ωστόσο της τάξεως του 15% είναι στον δρόμο της άνοιας και στον παράδρομο το Αλτσχάιμερ.

Η μάστιγα του σύγχρονου. Μάλλον η μάστιγα της οικογένειας. Δεν νοσεί μόνο αυτός που νοσεί αλλά και ο φροντιστής του. Εκεί να δεις δάκρυα και πόνο! Eτσι όπως είναι η δομή της ελληνικής οικογένειας, προσανατολισμένη να φροντίσει η ίδια, ενώ κάθε σκέψη για παράδοση αυτής της ευθύνης σε κάποια Μονάδα μάς γεμίζει αιματηρές τύψεις και διαρκή αγωνία.

Πολλώ δε μάλλον αφού στις ειδήσεις βγαίνουν μόνο υποθέσεις βασανισμού και δραμάτων. Πολλές φορές σκέφτομαι… Τι να το κάνει ο άνθρωπος να φτάσει στο φεγγάρι αν δεν έχει κατορθώσει να περιφρουρήσει την προσωπική του αξιοπρέπεια στην ηλικία της ανημπόριας του.

Να το πάω και πιο μακριά; Ακόμα και να δικαιούται την απόφαση του φευγιού του από ετούτον τον κόσμο. Ναι, μιλάω και για ευθανασία. Θέματα σκληρά που ταλανίζουν. Βλέπω τους πολιτικούς αρχηγούς να μας ενημερώνουν για τα προγράμματά τους. Βλέπω τους δημοσιογράφους να πιέζουν για «είδηση». Βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι έχουν στο σπίτι τους προβλήματα όπως αυτά που αναφέρω στο άρθρο μου.

Αυτά που μας καίνε όλους, περιέργως δεν τα συζητάμε, δεν τα διεκδικούμε. Δεν υπάρχει τραγικότερη έλλειψη στη χώρα μας από αυτή των φερέγγυων Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων. Ενώ το μόνο σίγουρο μέλλον μας είναι το γήρας.

ΥΓ. Το αγαπημένο τραγούδι του καθηγητή είναι «Born to be Wild».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News