Η πολιτική επανατοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα έχει εκ των πραγμάτων διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό περιβάλλον. Αν αυτό θα γίνει και νέα πολιτική συνθήκη θα φανεί μόνον αφότου (ή αν) ο πρώην πρωθυπουργός προχωρήσει και στην περιλάλητη ίδρυση ενός νέου κόμματος.

Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη θεωρείται από ορισμένες πηγές βολική για τη σημερινή κυβέρνηση. Η εκτίμηση αυτή προκύπτει με βάση τη λογική ότι με τον τρόπο αυτόν θα συσπειρωθεί ένα τμήμα ψηφοφόρων της Κεντροδεξιάς, που ακόμη και αν δεν είναι ενθουσιασμένο με το έργο της κυβέρνησης, θα την ψηφίσει και πάλι προκειμένου να μην επιστρέψει στην εξουσία ο πρώην πρωθυπουργός.

Πιθανώς να ισχύσει κάτι τέτοιο, έχει ισχυρή δόση λογικής.

Το μεγάλο ερώτημα από εκεί κι έπειτα είναι τι απήχηση θα έχει ένα «κόμμα Τσίπρα» στην Κεντροαριστερά και αν, εν τέλει, θα κατορθώσει να υπερφαλαγγίσει το ΠΑΣΟΚ δημοσκοπικά και εκλογικά.

Υπό αυτό το πρίσμα, το ΠΑΣΟΚ έχει μπροστά του ένα δύσκολο έργο. Υπό μία έννοια, όμως, έχει και μια ευκαιρία.

Στην πρώτη του συνέντευξη έπειτα από την ομιλία του Τσίπρα στο «Παλλάς», ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έδειξε να έχει αφομοιώσει την νέα πολιτική παράμετρο, υπό την εξής έννοια: εξακολουθεί να μην περιγράφει ένα σαφές πολιτικό σχέδιο. Επιμένει ότι μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη, λέει ότι δεν θα συγκυβερνήσει μαζί του, δεν λέει όμως και με ποιον άλλον θα συγκυβερνήσει και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ στελέχη του ΠΑΣΟΚ δημιουργούν μία εικόνα ακόμη μεγαλύτερης σύγχυσης, μιλώντας για «προοδευτικά» μέτωπα και υπονοώντας ή επιδιώκοντας συνεργασίες με την Αριστερά (ή το κομμάτι της εκείνο που σε λίγο θα έχει απορροφήσει ο Τσίπρας).

Ως προς αυτά, μία από τις απαντήσεις του Νίκου Ανδρουλάκη στη συνέντευξή του την Πέμπτη (4/12) στο Mega, ήταν διαφωτιστική – ως προς την ασάφειά της: «Εγώ δεν θέλω να εξαπατήσω τον κόσμο, εγώ δεν θα πω Κεντροαριστερά και θα φέρω τον Καμμένο, βάσει του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ θα πάμε, αν έχουμε την εντολή, να συζητήσουμε με τα υπόλοιπα κόμματα και να συμφωνήσουμε βάσει του προγράμματος». Προφανώς εννοούσε τα υπόλοιπα κόμματα πλην ΝΔ, την οποία σε άλλη απάντηση είχε αποκλείσει.

Αυτές οι «περικοκλάδες» είναι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα, από τη μία, στην «αριστερίλα» του Χάρη Δούκα και στην γραμμή του Παύλου Γερουλάνου, που βλέπουν εκλογικό ακροατήριο στις δεξαμενές του πρώην ΣΥΡΙΖΑ και, από την άλλη, στην κεντρώα συγκολλητική ουσία του ΠΑΣΟΚ. Υπό αυτό το πρίσμα, η ευθύνη για τη δημοσκοπική καθήλωση του ΠΑΣΟΚ δεν βαρύνει μόνο τον Ανδρουλάκη, αλλά όλους.

Πιθανώς δεν έχει αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε ο κίνδυνος αυτής της ασάφειας. Κατά μία άποψη, αν το ΠΑΣΟΚ στρίψει αριστερά, θα έχει προφανώς διαρροές των κεντρώων προς τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ. Αν αφήσει ανοιχτό το παράθυρο συνεργασίας με τον Μητσοτάκη, φοβάται ότι, αφενός, θα στείλει ψηφοφόρους κατ’ ευθείαν σε αυτόν και, αφετέρου ότι θα ενεργοποιήσει διάφορα απολιθωμένα αντιδεξιά σύνδρομα.

Αυτά τα τελευταία είναι μάλλον και το σοβαρότερο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη. Και αυτό στη σημερινή συγκυρία πηγάζει από την παθητική και ενοχική αντιμετώπιση της περιόδου της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Στο ΠΑΣΟΚ κυριαρχεί μία στρεβλή αντίληψη. Από τη μία δηλώνει υπερήφανο για την περίοδο 2012-2015, από την άλλη επιμένει ότι αυτή ήταν και η καταστροφή του. Δεν μπορεί να ισχύουν και τα δύο.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι στην πραγματικότητα ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται το ΠΑΣΟΚ την συγκυβέρνηση εκείνη, στις ειδικές συνθήκες που την σχημάτισαν. Αντί να προβάλλει το συνολικό και τα επί μέρους επιτεύγματα εκείνης της περιόδου, ξορκίζει τη συνεργασία και κάνει ότι θέλει να την ξεχάσει.

Οι άλλοι τους έχουν «πάρει χαμπάρι». Και εφαρμόζουν την παλιά και δοκιμασμένη τακτική, με (δήθεν) προσκλήσεις συνεργασίας προς το ΠΑΣΟΚ και από τα δεξιά και από τα αριστερά. Ετσι, οι άλλοι θέτουν στο ΠΑΣΟΚ τα διλήμματα που το ίδιο θα έπρεπε να έχει σπεύσει να απαντήσει. Και το αποτέλεσμα είναι, υπό αυτές τις συνθήκες, προδιαγεγραμμένο. Οσο απλώνεται η ασάφεια, τόσο θα μεγαλώνει και ο κίνδυνος δημοσκοπικών και εκλογικών απωλειών.

Η απάντηση όμως υπάρχει και η κύρια ευθύνη της ηγεσίας του είναι να την δώσει. Δεν είναι άλλη από το ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι κυβερνητική δύναμη». Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι πρώτο στις εκλογές. Σημαίνει ότι πρέπει να ξέρει τι θέλει και να περιγράψει τους όρους του, ώστε να τα εφαρμόσει. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε τα επόμενα χρόνια να συμμετέχει σε όλες τις πιθανές κυβερνήσεις, ως ασφαλές αντίβαρο – αν φυσικά αποδεχθεί την πραγματικότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News