Μέτρησε μαζί μου αργά αργά μέχρι το έντεκα. Eεεενα, δύυυυο, τρίιια, τέσσεραααα, βαρέθηκες; Έντεκα. Έντεκα νεκροί. Σκότωσε έντεκα ανθρώπους.

Εμείς μεγαλώσαμε, ρυτιδιάσαμε, λίγο ξεκρεμάστηκε το δέρμα από δω, λίγο από κει, αλλάξαμε σουλούπι, χοντρύναμε, μπήκαμε….Εκείνος ατσαλάκωτος, αγέραστος. Ο ίδιος. Το λες και τραγωδία.
Γεννήσαμε παιδιά, αναθρέψαμε, πασχίσαμε, παλέψαμε, κάναμε ότι μπορούσαμε κι ωστόσο, μερικές φορές, στήνεις τον εαυτό σου απέναντι και λες «Μήπως μπορούσα καλύτερα σ΄εκείνο το σημείο; Μήπως δεν φέρθηκα όπως έπρεπε εκείνη τη φορά; Λες να έγραψε η ψυχή του πόνο, τότε που…». Εκείνος ανέφελος, καθησυχασμένος. Ο ίδιος! Το λες και τραγωδία.

Μιλήσαμε πολύ, είπαμε, είπαμε, μάλλιασε η γλώσσα μας… Αλλά μέσα μας γνωρίζουμε καλά, ότι δεν έχει σημασία τι λες στα παιδιά αλλά τι δείχνεις με τον τρόπο που ζεις, που συμπεριφέρεσαι, που μάχεσαι ή όχι. Τι παράδειγμα δίνεις. Τα παιδιά μας, ο αληθινός καθρέπτης μας. Τι ευθύνη! Μερικές φορές τα περπατάμε και στα παλιά μας λημέρια, για να γνωρίσουν τεμάχια μιας «περπατημένης» νιότης μας «Να, εδώ κάναμε εκείνο, εδώ αυτό που σου έλεγα…».

Τα αγκαλιάζουμε, γελάμε μαζί τους, λίγο κομπάζουμε υποδυόμενοι τα άτακτα. «Α ρε μάνα!» λένε εκείνα, «α, ρε πατέρα τι έκανες!», και κάτι τέτοια. Εκείνος αποφάσισε μια βόλτα στα παλιά με το βλαστάρι του. «Εδώ πιο κάτω σκότωσα, γιε μου», «Πώς ήταν πατέρα; Ετρεξε αίμα;». «Ψιλοπράγματα». «Και σε εκείνο το πεζοδρόμιο, απέναντι ακριβώς καθόμουν για να σιγουρευτώ ότι πέθανε, Ηθελα όλα να τα κάνω τέλεια». «Γεια σου βρε πατέρα με την τελειομανία σου!»

Χρεώσαμε την ψυχή μας χαρές, επιτυχίες αλλά και ενοχές. Δεν φταίγαμε πάντα. Κι όμως. Φορτωθήκαμε και «παράλληλες» ντροπές. Έτσι γίνεται συχνά με την ντροπή. Σ΄άλλον αναλογεί, άλλος τη φορτώνεται. Και έχουμε και μερικά, που δεν θέλουμε ούτε καν να τα θυμόμαστε αλλά τα θυμόμαστε. Λάθος, γαμώτο, μας το χρεώνουμε. Δεν έπρεπε! Εκείνος; 11 νεκροί. Οκ! Ένας ο Αξαρλιάν, καταχώρησε τον ως «παράλληλη απώλεια»….Αν και, με αναλογία 10 προς 1, είναι οκ! Δεν είναι; «Ελα γιε μου να σου δείξω».

Εκείνος; Ο ίδιος. Θρασύς, αιμοσταγής, αμετακίνητος, αμετανόητος, ανεπεξέργαστη ψυχή. Εμείς; Δραματικά απροστάτευτοι. Ανιση η μάχη. Μέχρι να ανοίξουμε το στόμα από έκπληξη: «Ο Κουφοντίνας; Δεν μπορεί να είναι αυτός!». Μέχρι να αρχίσει η καρδιά μας να παράγει θυμό και να χτυπά αλλιώς. Μέχρι να ανεβεί το αίμα στο κεφάλι. Μέχρι να ανοίξουν τα μάτια σε πλήρη διαστολή και ν΄ανεβούν τα φρύδια. Τρόμος, φόβος, θυμός, απελπισία, αγανάκτηση, τέλμα… Τόσα πολλά, μέχρι να μη βγαίνει λέξη από το στόμα. Τι να πεις; Εκείνος ωστόσο, έχει να πει.

Ο Στ. Κούλογλου, ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, αποφάνθηκε στον τηλεοπτικό μας δέκτη ως χαρτορίχτρα «Δεν πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή είναι επικίνδυνος. Είναι ξεδοντιασμένος» σχεδόν τον λυπήθηκε. Εμείς Υψηλότατε; Πώς μας «κόβετε»; Πλήρεις οδόντων;

Πολλές φορές νοιώθω σαν να εισέρχομαι σε ένα τρελοκομείο. «Είμαι ο Μέγας Ναπολέων» ισχυρίζεται ο ένας. «Είμαι η Μαρία Αντουαννέτα» μου συστήνεται μια άλλη. Εγώ ψελλίζω «Είμαι η Ρέα» και γελάνε όλοι μαζί μου. Αν πάρεις το μονοπάτι του παράλογου δεν τελειώνει ο δρόμος.

Ο Κουφοντίνας είναι σημαία, είναι κατεύθυνση, είναι δείγμα, είναι ο χρήσιμος της επόμενης μέρας. Είναι το εργαλείο να εξαφανίσεις ανθρώπινα αντανακλαστικά, είναι το δηλητήριο για να πειραματίζεσαι με όλο και μεγαλύτερες δόσεις, για το «μέχρι πού;» μιας κοινωνίας. Είναι η εξοικείωση των παιδιών με τον μη κώδικα, τον μη κανόνα, το μη όριο.

Αοπλοι, φοβισμένοι, απελπισμένοι, εσωτερικά αγανακτισμένοι, άγριοι, άγριοι πλην τζούφιοι. Μη ελπίζοντες σε τίποτα. Μη δρώντες. Ακυρωμένοι. Φυτά. Οπως μας θέλουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News