Πραγματικά δεν ξέρει τι να προτιμήσει κανείς. Να έχει έναν ανώριμο Πρωθυπουργό βουτηγμένο στις αυταπάτες του ή έναν κυνικό πολιτικό ηγέτη που υποδαυλίζει αδίστακτα αυταπάτες στον λαό. Θυμίζω ότι δεν μιλάμε για έναν μετεωρίτη που ξέραμε ότι υπάρχει αλλά είχαμε την αυταπάτη ότι δεν θα σκάσει στο κεφάλι μας. Δεν μιλάμε για τις πάστες που κατεβάζουμε ασυλλόγιστα γιατί έχουμε την αυταπάτη ότι ποτέ δεν θα πάθουμε ζάχαρο. Δεν μιλάμε για το κορίτσι που του δώσαμε τα πάντα γιατί είχαμε την αυταπάτη ότι μας αγαπά. Δεν μιλάμε για το χώρο του ψυχολογικού απροσδιόριστου δηλαδή, που μπορεί δικαιολογημένα να γεννήσει φαντασιώσεις, φενάκες και πλαναισθησίες.

Μιλάμε για Οικονομία, συγκεκριμένα νούμερα, σαφείς δεσμεύσεις, πραγματικά δεδομένα, γνωστούς παίκτες με ξεκαθαρισμένες προθέσεις. Μιλάμε για ένα περιβάλλον και μια εποχή που ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου προειδοποιούσε γιατί είχε βιώσει την εμπειρία στο πετσί του. Που μια μεγάλη ομάδα αναλυτών, δημοσιολόγων και δημοσιογράφων (από την κατηγορία που κυνήγησε η ΕΣΗΕΑ) περιέγραφαν με ακρίβεια, βήμα βήμα, αυτά που επρόκειτο να συμβούν και έπεσαν απολύτως μέσα. Πού ακριβώς μπορεί να φωλιάσει μια αυταπάτη σε έναν κόσμο που ήσαν όλα γνωστά;

Πώς μπορεί να πιστέψει κανείς ότι η Ευρώπη είναι ένα ετοιμόρροπο οικοδόμημα που αρκεί ένα μικρό κόμμα μιας μικρής χώρας να συνασπισθεί με λίγους άλλους μικρούς άλλων χωρών και να το γκρεμίσουν και  ανοικοδομήσουν; Πώς γίνεται να είναι κάποιος βέβαιος ότι οι διεθνείς οργανισμοί είναι αρκετά αδύναμοι ώστε να υποχωρήσουν στη δύναμη της πειθούς ενός ευειδούς και αποφασισμένου νέου πολιτικού; Πώς να είναι κάποιος τόσο ασυνθηκολόγητος  εχθρός της πραγματικότητας;

Ισως οι προσλαμβάνουσες του κυρίου Πρωθυπουργού μέχρι εκείνην την περίοδο να δικαιολογούσαν τέτοιου είδους φρεναπάτες. Ισως ο κόσμος των μαθητικών καταλήψεων, των γενικών συνελεύσεων και των φοιτητικών πορειών, κατεξοχήν φτιαγμένος από τα υλικά του ονείρου, ευνοούσε ευγενείς ανεδαφικές προσδοκίες για τη δύναμη της λαϊκής θέλησης και του αριστερού εκφραστή της, αλλά πάντως ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν υπήρξαν ισχυρές προειδοποιήσεις.

Δέχομαι την εκδοχή του Πρωθυπουργού ότι επρόκειτο για μία καλοπροαίρετη αγαθή ομάδα πολιτικών που αντιμετώπισαν ανυποψίαστοι μια πραγματικότητα πιο ξεροκέφαλη από όσο την υπολόγιζαν. Αλλά υπάρχει ένα έλλειμμα

Η άλλη εκδοχή είναι να έλεγαν ενσυνείδητα ψέματα. Να ήταν ο ονειρικός αυτός κόσμος ένα κατασκεύασμα αδίστακτων ανθρώπων που το προσέφεραν στον απελπισμένο λαό ως αντίδωρο της ψήφου. Να ήταν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο που στόχευε στο τραυματισμένο μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας, μια ωμή σπέκουλα δηλαδή και ανήθικος πολλαπλασιαστής του μίσους και της οργής του πολίτη που θα δημιουργούσε τον ζωτικό πολιτικό χώρο για να γιγαντωθεί ένα μικρό μέχρι τότε κόμμα. Προτιμώ να μην κάνω δίκη προθέσεων. Δέχομαι την εκδοχή του Πρωθυπουργού ότι επρόκειτο για μία καλοπροαίρετη αγαθή ομάδα πολιτικών που αντιμετώπισαν ανυποψίαστοι μια πραγματικότητα πιο ξεροκέφαλη από όσο την υπολόγιζαν. Αλλά υπάρχει ένα έλλειμμα.

Ας κάνουν λίγο τον κόπο να δουν τα βίντεο του εαυτού τους της προεκλογικής περιόδου του Ιανουαρίου και τα τωρινά. Τα πρόσωπά και τα σώματά τους έχουν την ίδια αυτοπεποίθηση, την ίδια βεβαιότητα, την ίδια οίηση, τον ίδιο ναρκισσισμό, την ίδια επιθετικότητα και τότε και τώρα. Δηλαδή ανάμεσα στην εποχή που πίστευαν ότι έρχονται σε έναν κόσμο που τους περιμένει να τον αλλάξουν και στην τωρινή, που γνωρίζουν ότι η τότε άγνοιά τους κόστισε στη χώρα ένα καινούργιο Μνημόνιο, κλειστές τράπεζες και μερικά δισεκατομμύρια, δεν μεσολάβησε κάτι απαραίτητο για να τους πιστέψουμε. Η συντριβή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News