Από τι θα εξαρτηθεί η μοίρα της χώρας και των κατοίκων της τα επόμενα (τουλάχιστον δέκα) χρόνια; Από τα αισχρά tweet του Καμμένου με τις πεοφορούσες γραβάτες; Από τις υβριστικές αναρτήσεις του ψευτόμαγκα Πολάκη; Ή μήπως από τις παραστάσεις της αχόρταγης για δημοσιότητα Ζωής;

Ασφαλώς όχι. Αυτοί οι τύποι σε ένα χρόνο δεν θα υπάρχουν. Σίγουρα ως φορείς εξουσίας, ελπίζουμε και ως δημόσια πρόσωπα. Τελειώνουν τα ψωμιά τους. Βεβαίως, οι συμπεριφορές και η δράση τέτοιων τύπων έχουν στιγματίσει -ελπίζουμε όχι ανεξίτηλα, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από τους διαδόχους τους, που (θα) μπορούν να τα διαγράψουν αυτά- τη δημόσια σφαίρα. Βεβαίως, είναι αδιανόητο πώς οι (εναπομείναντες) στοιχειωδώς ευπρεπείς στη σημερινή εξουσία ανέχονται τέτοιους ομοτράπεζους, γνωρίζοντας ότι, όταν έρθει η ώρα, θα τους πάρει όλους η μπάλα της χυδαιότητας.

Oλα αυτά υπάρχουν. Ομως, δεν είναι αυτά που θα καθορίσουν τη μοίρα μας  για την επόμενη (τουλάχιστον) δεκαετία. Το παλιό πολιτικό σύστημα, που έφερε την κατάσταση χρεοκοπίας, την απέτρεψε με δύο Μνημόνια σε πέντε χρόνια. Το νέο πολιτικό σύστημα, πέρα από το δικό του Μνημόνιο (κατανοητό, αν και θα έσκιζε τα προηγούμενα), αλυσόδεσε τη χώρα για άλλα πέντε χρόνια για να φέρει την ανάπτυξη!

Κατά διαβολική σύμπτωση το «τέλος» του αλυσοδέματος αυτού θα έρθει, αν έρθει, το 2022, εκατό χρόνια από την καταστροφή του 1922. Και ελπίζουμε -τι άλλο να κάνουμε;- ότι η Iστορία δεν θα επαναληφθεί, με μια άλλου είδους καταστροφή τότε, η οποία θα παρατείνει το αλυσόδεμα για πολλά χρόνια, ων ουκ έστιν αριθμός.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Είναι πολύ καλό που, μετά  την απόφαση του Eurogroup, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε «να σηκώσει τα μανίκια», να πει στους υπουργούς του «δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες» και «να πάρει πάνω του» το θέμα των επενδύσεων και της ανάπτυξης.

Βεβαίως, εγώ ξέρω (από εμπειρίες με προηγούμενους Πρωθυπουργούς) ότι, όταν ακούμε και διαβάζουμε τέτοια πομπώδη, πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι, γιατί μάλλον θα μείνουμε με την ανάπτυξη στο χέρι. Διότι αυτά είναι, συνήθως, προπαγανδιστικά εφευρήματα, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να επιτύχεις το επιδιωκόμενο. Αν υπήρχαν, γιατί να απειλείς δημοσίως τους υπουργούς που το εμποδίζουν, αντί να τους στείλεις στο σπίτι τους, με έναν ανασχηματισμό;

Γιατί δεν υπάρχουν πλέον οι προϋποθέσεις γι’ αυτό το «μαγικό», που μονίμως ακούμε και ποτέ δεν βλέπουμε εδώ και οκτώ χρόνια; Διότι ανάπτυξη με πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2022 δεν γίνεται, δεν το βλέπουν οι ειδήμονες. Εκτός αν γίνει κάποιο θαύμα.

Δεν έχει νόημα να υπενθυμίσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε χαρακτηρίσει το πλεόνασμα των προηγούμενων «πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας και αίματος». Ας το αφήσουμε αυτό. Ο ίδιος αποδέχεται σήμερα την απαίτηση των Γερμανών για θηριώδες πλεόνασμα 3,5% στα επόμενα πέντε χρόνια, ανεξάρτητα από την (όποια, μελλοντική…) ρύθμιση του χρέους.

Για να καταλάβουμε όλοι τι σημαίνει αυτό, ας προσέξουμε το εξής. Το 2016 οι χώρες της Ευρωζώνης είχαν, κατά μέσον όρο, πρωτογενές πλεόνασμα  κάτω από 1% και ανάπτυξη 2,7%. Γίνεται η προβληματική Ελλάδα να το αντιστρέψει; Δηλαδή, να είναι υποχρεωμένη να πιάσει τριπλάσιο (και βάλε…) πλεόνασμα και να περιμένει αντίστοιχη ανάπτυξη; Τι θα μείνει για την πραγματική οικονομία, όταν τα πάντα θα υποταχθούν στο στόχο του θηριώδους πλεονάσματος; Μήπως θα σερνόμαστε μέχρι το 2022 (με το 3,5%) και μετά «καλά σαράντα», αφού θα έχουμε υποχρέωση για πλεόνασμα τουλάχιστον 2% για τα επόμενα 40 χρόνια;

Τι δεν έγινε και τι θα μπορούσε να γίνει; Μια απάντηση εδώ με στέρεα επιχειρήματα. Είναι αυτό που δεν επιδίωξαν Τσίπρας και Τσακαλώτος. Αντί να έχουν κλείσει γρήγορα την αξιολόγηση και να έχουν πάρει τη δόση πολύ νωρίτερα, εγκλωβίστηκαν στη χίμαιρα του χρέους. Ετσι και με το χρέος δεν έχουμε τίποτα σαφές και τα μέτρα ψηφίστηκαν. Φτάνοντας στο παρά πέντε με την πίεση στο κόκκινο, αναγκάστηκαν να αποδεχθούν το χειρότερο, που είναι τα πλεονάσματα του 3,5% μέχρι το 2022, στα οποία είναι δεμένη, φυσικά, κάθε επόμενη κυβέρνηση.

Μακάρι να πιάσουν τόπο το σήκωμα των μανικιών και οι «απειλές» Τσίπρα προς τους υπουργούς του και να φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Αν συμβεί αυτό και η οικονομία αρχίσει να ανασαίνει, τότε θα συγχωρεθεί το διπλό έγκλημα που έγινε σ’ αυτή τη φάση της διαπραγμάτευσης.

Ελπίζουμε να γίνει έτσι. Και όχι να συμβεί αυτό που έχει πει ο Πάουλο Κοέλιο: «Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ’ αυτό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News