Έχω βρεθεί μέσα στο πλήθος που επιχειρεί να λιντσάρει έναν άνθρωπο. Με έχουν πάρει ξώφαλτσες από μπρατσωμένους φασίστες με μαύρα ρούχα. Έχω ζήσει συγκεντρωμένους να φωνάζουν «φάτε τον, τον π@#στη», για έναν άνθρωπο που δεν ήξεραν και ούτε καν έχουν καταλάβει ποιος ήταν. Έχω δει από κοντά πως μεταμορφώνονται «φιλήσυχες κυρίες» σε μαινάδες. Έχω νιώσει το ωστικό κύμα της μάζας που θέλει να σε κατασπαράξει και πώς μια προβοκατόρικη επίθεση, το πέταγμα ενός ποτηριού με καφέ σ’ έναν άνθρωπο μπορεί να βάλει φωτιά και να μετατρέψει τους συγκεντρωμένους σε ανεξέλεγκτο  όχλο. Εκείνη η εγκαυματική  εμπειρία στην Πλατεία Συντάγματος πριν από δυόμισι χρόνια, πάλι σε συγκέντρωση Ποντίων (προφανώς πρέπει να το προσέξουν ιδιαίτερα αυτό οι Ποντιακές ενώσεις) έκανε την οργή, την αποστροφή και τον προβληματισμό μου για τη χθεσινή (Σάββατο) επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη ακόμα πιο έντονη.

Ο συνδυασμός των συγκεκριμένων κρουσμάτων βίας, με μια συνολικότερη ανοχή στη βία, συχνά και με ενθάρρυνσή της είναι εξαιρετικά επικίνδυνος. Γι’ αυτό και γίνεται επείγουσας σημασίας να επιστρέψει στην κοινωνία μας ο στοιχειώδης αυτοέλεγχος και η αυτοκυριαρχία.

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα «γνήσιων λαϊκών αντιδράσεων» και «αυθεντικού πατριωτισμού».

Αν κάποιοι ασφυκτιούν στη δυτικού τύπου φιλελεύθερη Δημοκρατία, αν αγανακτούν στην ιδέα μιας ανοικτής κοινωνίας δεν υπάρχει περιθώριο καμίας διαπραγμάτευσης. Δεν θέλω να τους πείσω ότι έχω δίκιο. Δεν περιμένω, ούτε θέλω όλοι να πιστεύουμε στα ίδια, ούτε να αντιδρούμε με ταυτόσημο τρόπο.

Απαιτώ να υπάρχει ένα τέτοιο περιβάλλον θεσμικής υπεράσπισης  που να μην αφήνει περιθώρια οχλοκρατίας, αυτοδικίας και επιθετικού ακτιβισμού. Κι εκείνοι ας κρατούν τον φασίστα μέσα τους. Δεν με απασχολεί σε πρώτο στάδιο.

Μπορεί η μαχητικότητα και οι δυνατές φωνές των ακραίων να κάνουν τους μετριοπαθείς της κοινωνίας μας να δείχνουν πιο αδύναμοι, αλλά πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε. Δεν μπορεί να υπάρξει οτιδήποτε λιγότερο από μηδενική ανοχή σε αυτά τα φαινόμενα, καθώς κινδυνεύουμε να βρεθούμε, σταδιακά, περίκλειστοι στα τείχη μορφών ολοκληρωτισμού του παρελθόντος. Και δεν θα έχουμε την πρόφαση ότι δεν ακούσαμε «κρότον κτιστών ή ήχον».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News