Το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, ουσιαστικά του ΠΑΣΟΚ, ξεκαθάρισε το πολιτικό τοπίο. Παρά το μικρό, αυτή τη στιγμή, εκλογικό του μέγεθος, ο χώρος αυτός αποτελεί πολύφερνη νύφη, δεδομένου του ρόλου που μπορεί να κληθεί να παίξει μετά τις προσεχείς εκλογές.

Τι ξεκαθάρισε;

1.   Οτι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κανένα επίπεδο. Για τους εξής λόγους. Πρώτον,  οι δύο χώροι είναι ευθέως ανταγωνιστικοί εκλογικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε και έγινε κυβέρνηση αποσπώντας το μεγαλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ . Το ΠΑΣΟΚ φιλοδοξεί να επαναπατρίσει όσο το δυνατόν περισσότερους. Αν το καταφέρει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί(όχι απλώς εκλογική ήττα, αλλά) πανωλεθρία. Δεύτερον, το «φλερτ», που εκδηλώνει κατά καιρούς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρά καιροσκοπικό. Και αποσκοπεί στη συγκράτηση των ψηφοφόρων του, οι οποίοι τον εγκαταλείπουν. Αλλωστε, την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε για «προοδευτική διακυβέρνηση», τον τόνο έδινε ο Παύλος Πολάκης, εκθειάζοντας τη συνεργασία με τον «διαστημικό» Πάνο Καμμένο. Τρίτον, το πρόσφατο παρελθόν, αλλά και το παρόν, με την ιταμή και υβριστική συμπεριφορά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ έναντι όλων των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ (Σημίτη, Παπανδρέου, Βενιζέλου) έχει διαμορφώσει τόσο εχθρικό κλίμα που δεν επιτρέπει ούτε νύξη για συνεργασία, ακόμα και από όσα-λιγοστά, πάντως-στελέχη του χώρου αυτού βλέπουν θετικά αυτήν την προοπτική.

2.   Οτι η σχέση με τη ΝΔ, παρά την παραδοσιακή αντιπαλότητα, δεν έχει πλέον την οξύτητα που έχει αυτή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ διεκδικεί την αυτοδυναμία και υπάρχουν πολλοί στο ΠΑΣΟΚ που την εύχονται, διότι θα τους απαλλάξει από το «βάρος» μια νέας κυβερνητικής συνεργασίας. Πάντως, η διαφορά στις δύο περιπτώσεις  φαίνεται από το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, κρατώντας ανοιχτές τις γέφυρες μιας μετεκλογικής συνεργασίας, αν χρειαστεί, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας δεν το αποτόλμησε.

3.   Ότι έχουν δημιουργηθεί πλέον, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, οι προϋποθέσεις για συμπόρευση των δυνάμεων του ευρύτερου Κέντρου. Η ανακοίνωση της Φώφης Γεννηματά ότι ο (η) αρχηγός του νέου κόμματος θα εκλεγεί από την κομματική βάση, με την εγγύηση επιτροπής υπό τον καθηγητή Νίκο Αλιβιζάτο, ήταν σημαντική και ικανοποιεί έναν από τους βασικούς όρους που είχε θέσει το Ποτάμι. Μέχρι τον Οκτώβριο υπάρχει χρόνος να ξεπεραστούν όλα τα εμπόδια και ο χώρος αυτός να κατεβεί ενωμένος στις εκλογές.

Οι  προσεχείς εκλογές, είναι πλέον ολοφάνερο, θα κριθούν από το μέγεθος της αρνητικής ψήφου προς την σημερινή κυβέρνηση. Αν η ΝΔ κατορθώσει να την μεταφράσει σε θετική ψήφο προς αυτήν, θα κυβερνήσει αυτοδύναμη.

Το στοίχημα του κεντρώου χώρου, με την ευρεία έννοιά του, είναι να διεκδικήσει σημαντικό μερίδιο, αν θέλει να  παίξει  κάποιο ρόλο  μεταξύ μιας ανερμάτιστης, όπως απέδειξε η παρούσα κυβέρνηση, Αριστεράς και μιας ρεβανσιστικής Δεξιάς.

Όμως, η Ελλάδα και μετά τις προσεχείς εκλογές θα χρειάζεται μετριοπαθείς, μεταρρυθμιστικές  και υπεύθυνες δυνάμεις που υπάρχουν μέσα στο ευρύτερο Κέντρο και θα είναι κρίμα να παραμείνουν περιθωριοποιημένες.

Η ένωση αυτών των δυνάμεων δεν είναι η μόνη προϋπόθεση για να (ξανα)δουν Θεού πρόσωπο. Είναι, όμως, αναγκαίος όρος. Ισως είναι η περίπτωση που αποκτά νόημα η ρήση  «η ισχύς εν τη ενώσει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News